Capítulo 6: "Ensaios"

© Pepa Prieto Puy

Comezou o curso. Xela está indignada con Talía. Considera as súas aulas aburridas e carentes de interese. Brais, en cambio, parece atraído pola descuberta dos autores clásicos do teatro universal.


 

Brais contoulles aos compañeiros canto descubrira aquela mañá acerca de Talía grazas ás revelacións dos seus pais.

—Vedes como non é ben! —celebrou Xela, reconfortada ao saber referendadas as súas sospeitas.

Xuntáronse arredor dun teléfono e repasaron a conta de Facebook da monitora, pescudaron o seu nome no buscador... Atoparon unha entrevista no Zigzag da Televisión de Galicia que chegara a converterse en viral. Ante unha pregunta inocente da presentadora, Talía ficaba uns segundos con expresión demudada.

—Cando escribo, cando represento, desángrome por dentro. Non se pode crear sen acudir ao máis profundo das entrañas. É alí, ao meu entender, onde reside a esencia do feito teatral. O teatro, se se pretende tal, ten que doer. Se non doe, non é teatro —dicía por fin, mais logo rompía a chorar, como se a invadise unha pena moi grande, e repetía compulsivamente nun tatexo—: se non doe, non é teatro... se non doe, non é teatro... —A presentadora, perplexa, preguntáballe se se atopaba ben, pero ante a persistencia da entrevistada— ...se non doe, non é teatro... se non doe, non é teatro... —víase obrigada a darlle paso a un vídeo.

As seguintes clases non mudaron respecto á primeira. Talía chegaba puntual, precedida polo bedel e o seu carriño do proxector e, sen estabelecer a menor interacción cos rapaces, arrincaba a explicación, no mesmo ton exiguo e monocorde, dos densos esquemas en que se condensaba sobre a pantalla a Historia do Teatro universal.

Ao cuarto día, Xela ergueu a man e preguntou:

—Este ano non imos facer representación de final de curso? Con Mónica a estas alturas xa tiñamos decidida a obra e dedicabamos as clases a facer exercicios de interpretación.

Talía non pareceu inmutarse.

—Todo chegará. Confiade no meu método. Non hai teatro sen contexto. Mentres non dispoñades dunha formación suficiente, non estaredes preparados para vos enfrontar ao feito teatral.

Cando repetía esa expresión: feito teatral, cousa que acontecía acotío, Hugo berraba como se lle acabase de dar un ataque de ciática.

—Ai, o feito teatral, como me doe! —e os outros non podían evitar rir a impertinencia.

Ana e Brais, malia todo, non parecían tan a desgusto coa profe nova. Ana seguía atenta cada explicación e enchía de apuntamentos o seu caderno. Brais, pola súa banda, virara lector compulsivo e despois das Nubes de Aristófanes remexera na biblioteca da casa e escollera as Comedias de Plauto; e ao rematar co autor romano, puxérase con La Vida es Sueño de Calderón de la Barca; e á semana seguinte coas Obras Completas de Shakespeare, e O Avaro de Molière, e Casa de Bonecas de Ibsen, e A Gaivota de Chéjov...

—Encántame ler teatro —confesoulle unha noite a Xela na hora das tenruras e confidencias que seguen ao sexo. Á rapaza pareceulle fatal, como se lle tivese confesado unha infidelidade, polo que Brais sentiuse na obriga de improvisar unha desculpa—. Que si, que si, que non dubido que Mónica era moito mellor... só quería dicir que me presta descubrir autores...

Todo mudou o día que Talía apagou o proxector e anunciou que para a seguinte sesión tiñan que escoller un monólogo e representalo diante dos compañeiros, procurando entender o texto non só dende a súa intención dramática esencial, mais tamén dende a súa inserción nun contexto histórico, político e socioeconómico determinado.

—En definitiva, quero que comecemos a explorar en serio no feito teatral...

—Menos mal! —suspirou Xela aliviada ao remate da clase—. Por fin empeza o divertido!

Brais aledouse ao ver que a súa moza recuperaba a ilusión polo curso.

—Por que non fas o monólogo final de Casa de Bonecas?

—Está nas fotocopias?

—Está. Penso que o farías xenial. De todos os xeitos, se o prefires, podemos ir á miña casa e buscar nos libros de teatro da biblioteca dos meus pais...

Xela sorriu.

—Se imos estar sós na túa casa, paréceme perfecto.

Estiveron sós. Fixeron o amor varias veces, ata ficaren aquelados, mais ao remate, Brais, no canto de permanecer como de costume acurrunchadiño a carón de Xela no morno do colchón, incorporouse dun chimpo para remexer entre os volumes da biblioteca.

—Fíxate, é un monólogo formidable! —dixo mostrando o exemplar de Casa de Bonecas.

Declamou como se fose Nora Helmer, e parecía ela sen pretendelo, viril e sensible ao mesmo tempo, adorable aos ollos de Xela que o contemplaba extasiada dende as sabas, tan fermoso o encontraba espido e ebrio de entusiasmo.

—Xa non creo ser esposa e nai. Coido que son ante todo un ser humano, o mesmo ca ti, ou polo menos debo procurar selo. Sei que a maioría dos homes vaiche dar a razón, e que algo así está escrito nos libros. Pero agora non me podo conformar co que din os homes, nin co que vén escrito nos libros. Teño que pensar pola miña conta en todo isto e intentar comprendelo. Laméntoo, Torvaldo, porque sempre fuches bo comigo, pero non o podo remediar; xa non te amo. E é por iso que non quero ficar aquí nin un segundo máis. En fin. Todo rematou. Adeus.

Desapareceu do cuarto dando un sonoro portazo.

—Encántame! Ten moitísima forza! —celebrou Xela en canto Brais volveu ao cuarto—. E é moi feminista! Fareino, si. Confiarei no teu criterio.

—Estou seguro de que podes bordalo...

—Afágasme, bonitiño. —Incorporouse para rodear o mozo entre os seus brazos—. E ti, que texto escolles?

Brais sorriu.

—Voucho amosar. Afástate un momento. 

—E logo?

—Necesito isto.

Colleu as sabas e envolveuse nelas ao xeito dun senador da Antiga Roma. Amañouse diante do espello e encetou o seu discurso.

—Amigos, romanos, compatriotas, escoitádeme: vin enterrar a Cesar, non a enxalzalo. O mal que fan os homes, sobrevívelles; o ben adoita ficar sepultado cos seus ósos. Que así sexa co César. -Permaneceu uns segundos en silencio, ollando ao horizonte, como se a través da xanela da casa, no canto do Parque de Bonaval, se puidese contemplar o Foro Romano, -Gústache?

—Encántame. Estás para comerte, romano! Que é?

—O monólogo de Marco Antonio no Xulio César de Shakespeare. —Que sexi! E valo facer así na clase, co torso espido?

—Por suposto.

—Talía pode curtocircuitar. Non ves que es un bombonciño? —Grazas, pero dilo como se non tivese tamén algo de talento. —Tes un talento descomunal, cariño. Ven, anda! Déixame vercho!

O romano obedeceu coma un escravo e entregouse ao amor da burguesa norueguesa do XIX liberada por fin do seu pasado.

Cadraron cos pais de Brais cando Xela estaba a piques de marchar.

—Ola, bonita —saudou a nai—. Que alegría verte!

—O mesmo digo.

—E ti por aquí?

—Estivemos a ensaiar para a clase de teatro.

—Vaia! A clase de teatro! —celebrou o pai de Brais—. Que tal está a resultar a experiencia coa inefable Talía Baltar?

Xela procedeu a colmar as pretensións do matrimonio.

—Fatal. É unha petarda. Está seguido a dar clases teóricas que aburren as pedras, con ese ton de miñaxoia que ten! Boto tanto de menos a Mónica! Pero en fin, haberá que ter paciencia. —Se me permitides un consello: facede o contrario do que vos diga e malo será que non triunfedes algún día.

—Por certo —interrompeu a nai de Brais—, vin na axenda do Correo que este venres volven representar As incoherencias de Antígona no Salón Teatro.

A Xela abríronselle os ollos de satisfacción malsá.

—Imos, Brais? Podemos botar unhas risas!

Brais sorriu, un chisco desconcertado, como se un relampo o advertise de que aquilo era mala idea; non soubo negarse, porén, ante a expresión suplicante dos ollos da súa compañeira.

—Imos, si, por que non? Pode ser divertido.

 

Corinna Marx

Corinna Marx

Corinna Marx (Stuttgart, 1983) é un nome novo nas letras galegas, mais ten unha ampla traxectoria no seu país, Alemaña, como autora de novela romántica e guionista de telefilmes. Desde hai dez anos veranea no Grove e por fin se animou a escribir unha ficción en galego con referencias ademais moi claras ao mundo do teatro actual. 

En capítulos anteriores

Faite de vinte

A partir de 5€ mensuais podes suscribirte a VINTE e colaborar para que sigamos a producir contidos de calidade pagando dignamente as colaboracións de vídeo, fotografía, ilustración, xornalismo e creación de todo tipo.