Cando Brais lles conta aos seus pais quen é a súa nova monitora de teatro, a reacción destes adquire niveis de hilaridade totalmente inesperados.
 

Ao día seguinte, Brais acordou co corpo plácido. Pasara a tarde anterior con Xela, e demoraran a despedida ata o último instante, no limiar da madrugada, cando consideraran dados por fin todos os bicos e tenruras pendentes.

—Bo día, pequeno. Que tal con Xela? Puxéstesvos ao día? —preguntoulle a nai ao entrar na cociña.

—Puxemos!

—Alégrome ben. Préstame esa moza. É un encanto. Parece mentira que sexa filla dos seus pais.

—E logo?

—Son insoportables, calquera día noméanos Gallegos del Año en El Correo.

Brais sorriu. El tiña unha opinión parecida.

—Sabes que non queren que Xela estude Arte Dramática? —comentou, desexando meter máis leña na cacharela—. Consideran que debería facer unha carreira seria e con futuro, que non pode botar pola borda o seu expediente académico por un simple capricho...

A nai bufou indignada.

—Coñezo de sobra esa cantinela. Repítena coma loros todos os da súa ralea. Se algunha cousa teño clara, meu fillo, é que unha ten que facer na vida o que de verdade lle presta. En canto se escolle contra a vocación que se ten, comézase a cavar a propia tumba.

Conmoveuse ao dicilo, alterada talvez por algunha frustración propia mal cicatrizada; a cunca do leite escorregoulle das mans e formou unha poza no mantel. Brais afastou o libro que estaba a follear para evitar que o alcanzase o líquido.

—Que les? —preguntoulle a nai sorprendida mentres se erguía na procura dun pano—. Aristófanes?

—Si. As Nubes.

—E iso?

—Recomendóunolo a nova profe de teatro.

—Tedes nova profesora? Quen é? Xa non está Mónica?

Brais explicou o acontecido na véspera, como Hugo os avisara da noticia de que Mónica non continuaba, a aparición de Talía, a súa esaxerada timidez, a parrafada sobre os gregos e o reparto de fotocopias, a indignación de Xela, o maromo que agardaba no monovolume...

—Talía Baltar? —dixo a nai arqueando as cellas pola posible correspondecia entre aquel nome e algún episodio grotesco gardado na súa memoria—. Déixame buscala en Facebook. É esta? —preguntou maliciosa.

—É —respondeu Brais, sorprendido pola foto de perfil: Talía de pé enriba dun escenario despoxado de calquera atrezzo, aparentemente espida aínda que do seu corpo a contraluz só se adiviñase a silueta—. De que a coñeces, mamá? Por que che fai tanta risa?

—Esta tía —explicou ela mentres repasaba a correr os álbumes de fotos— dirixiu a última representación da compañía 'cuxo nome prefiro non lembrar'. As incoherencias de Antígona, chamábase, a partir dun texto do que era a propia autora, non viñeras vela con nós? Da que te libraches! Un truño intragable polo que lle deron o premio Abrente de Ribadavia o ano pasado.

—Intragable por que?

—Imaxina tres horas de tedio vacuo e pretencioso. Todo o que che conte, non abonda, meu fillo. En fin, se esa é a vosa nova profesora de teatro, compadézovos. Só espero que non vos estrague a ilusión.

O da 'compañía cuxo nome prefiro non lembrar' era un chiste privado referido a unha das compañías pioneiras do teatro galego que os pais de Brais aborrecían particularmente por causa da pretenciosidade do seu repertorio e da impostura da súa posta en escena, razóns ás que habería que engadirlles, por se non tivesen peso abondo por elas mesmas, unha serie de rancores persoais do tempo en que o pai de Brais e os seus colegas botaban a andar a súa propia compañía; acusáranos aqueles entón, dende o poleiro da súa pretendida intelectualidade, de non facer teatro, senón un teatrillo populista para solaz das masas, como se fose un pecado que a xente rise ou chorase de vez en cando no canto de morrer de aburrimento.

Os tales rencores, porén, non impedían que os pais de Brais, comidos por unha malsá curiosidade, asistisen puntualmente a cada nova estrea da compañía 'cuxo nome preferían non lembrar', no íntimo desexo de que fose peor cá anterior, cousa que ao seu entender acababa acontecendo sen falta, se ben o seu veredicto non sempre casaba co do resto da profesión, que premiaba a compañía cun bo feixe de María Casares. “Estes premios están dados! Que chiringuito teñen montado!”, protestaban daquela ofendidos.

—As Nubes de Aristófanes? —preguntou o pai de Brais ao entrar na cociña—. Como che deu por aí, meu fillo?

—Estoulle a botar un ollo.

O home arqueou as cellas en sinal de admiración mentres abría o frigorífico.

—Sabes quen é a nova monitora de teatro do neno, cariño? 

—Quen?

A nai de Brais colleu un repolo e termando del como se fose un cálice sagrado avanzou pola cociña berrando cos ollos alucinados:

—Maldigo o teu sangue, Eteocles! Maldigo o teu sangue, Polinices! 

—Talía Baltar? —O pai de Brais era incapaz de conter unha gargallada. 

—A mesma.

A risa desbordou por fin. Brais, que asistira divertido ao espectáculo, protestou.

—Non comprendo nada!

—Meu deus, fillo. Esa rapaza é o peor que lle pasou ao teatro galego dende que teño memoria, e mira que pasaron cousas terribles. Pero é que As incoherencias de Antígona son palabras maiores!

—Tres horas de monólogo!

—Para tres palabras!

—Espida!

—A contraluz!

—Comendo repolos!

—Coma se non existise un mañá!

—E o vídeo dos refuxiados, de repente! 

—Oh, si! O vídeo dos refuxiados!

A parodia alcanzou un nivel de histrionismo que divertiu a Brais. Houbo de recoñecer o talento interpretativo dos seus proxenitores.

—En fin —dixo ao levantarse, deixando os cacharros no vertedoiro—. Xa vos darei a razón, se é que a tendes—. Vou indo a clase. Un bico!