Coñecemos os compañeiros de curso de Xela e de Brais. Agardan con expectación a chegada de Mónica, a súa monitora, mais cando a porta abre atopan unha sorpresa inagardada.
 

Saudaron a Hugo e Ana, os mesmos compañeiros de curso do ano anterior. El era un rapaz grande e gordo, de pelo roibo e bochechas coloradas vestido sempre, tanto tiña a época do ano, cunha camiseta de Rei Zentolo —debía ter a colección completa— e pantalóns vaqueiros polos xeonllos que deixaban ver unhas canelas esbrancuxadas e granulosas. Falaba seguido en broma, ou iso parecía, e o teatro gustáballe só na medida en que lle prestaba ceibar morcillas en canto tiña ocasión, xa fose enriba do palco, na última fila da clase ou en calquera outro lugar onde atopase un público susceptible de lle rir os chistes. Ana, en cambio, era unha rapaza pequena e delgada, calada e tímida ata o patolóxico; o seu pánico escénico era tan forte que o ano anterior resistírase con todas as súas forzas a aceptar un papel na función de fin de curso. Houbera que reducir a súa participación a unha soa frase dita coa boca pequena dende o fondo do escenario. Non perdía, malia todo, unha clase porque adoraba o teatro e aspiraba a converterse no futuro nunha dramaturga recoñecida. Durante os ensaios, a carón de Mónica, embriagada pola maxia da representación, atrevíase a suxerirlles aos outros actores matices que enriquecían notablemente o conxunto e deixaban adiviñar un talento innato.

—Que obra terá preparada este ano Mónica? —preguntou Xela en canto os compañeiros sentaron na plataforma ao seu carón.

—Oxalá sexa unha parecida á do ano pasado! —desexou Brais—. Estivo xenial!

—Tampouco sería mala idea representar unha das túas obras, Ana —propuxo Xela.

A proposta foi acollida con entusiasmo por Brais e Hugo. A interpelada, porén, acorouse e exclamou con ollos implorantes.

—Oh, non! Morrería de vergonza.

—Pero se escribes moi ben!

—Si, sería xenial! Por que non llo dicimos a Mónica? —Seguro que está de acordo!

—Non, por favor!

Ana púxose tan nerviosa que ceibou un chío para calar os compañeiros.

Foi Hugo quen mudou de tema.

—De todos modos, agora que o penso, non ten moito sentido pedirlle nada a Mónica tendo en conta que tivo que deixar o curso.

A revelación, por inesperada, veu acompañada por un silencio de funeral.

—E iso? —murmurou Xela perplexa. —Que queres dicir?

Hugo incorporouse e contou o que sabía en voz baixa, como quen desvela un segredo.

—Atopeina a finais de agosto no concerto de Maná, no Monte do Gozo. Díxome que tivo que renunciar ao curso porque a chamaron para traballar nunha serie en Madrid.

—Non podes falar en serio! —suspirou Xela.

—Está claro que mentes —sentenciou Brais—. Mónica é guai, nunca iría a un concerto de Maná.

—Non minto, estaba alí. E parecían gustarlle bastante. Sabía todas as letras.

Acabaron aceptando a verdade da noticia.

—Daquela quen vai vir no seu lugar? —preguntou Ana como quen pregunta a que hora hai que estar no tanatorio.

—Díxome que non o tiña claro. Sei que propuxo uns cantos nomes á dirección do centro, pero a decisión xa non depende dela.

Calaron ao sentir que alguén fozaba no fecho da porta. Ao primeiro docemente, mais a medida que non daba aberto, cunha insistencia angustiosa.

—Cara adentro! —berrou Hugo retranqueiro.

Virou entón o abridor na dirección correcta e o fecho cedeu. A nova monitora apareceu ante eles baixo o marco da porta.

Debía andar nos trinta anos, pese a aparentar menos pola dozura das súas feizóns. Tiña o pelo castaño e uns ollos moi grandes de expresión asustada, coma os do cervo que bate de fronte cos faros dun coche no medio da estrada. Apertaba con forza unha carpeta contra o seu peito, ocultando o discreto escote do vestido: un conxunto de verán en tons pastel, saia longa e estampado florido, digno de ser usado por Virginia Woolf nun pícnic londinense.

Permaneceu varios segundos exposta á mirada dos rapaces; despois deu un paso atrás e espreitou cara ao fondo do corredor, de onde se escoitaba chegar un renxido de rodas sobre o chan de baldosas.

O bedel entrou primeiro, co carriño do proxector, e atrás apareceu ela, que avanzou amodo cara á mesa principal.

Repasou no ordenador os seus arquivos durante un par de minutos que aos rapaces se lles fixeron eternos. Desconcertábaos a timidez patolóxica daquela muller; mesmo Ana parecía compadecerse. Hugo facía ruídos desagradables e estraños para chamar a atención; Brais e Xela riron, non tanto polo orneo de Hugo como pola perplexidade que lles producía o alleamento da monitora.

Só cando na pantalla apareceu un pequeno esquema co título TEATRO, xunto cunhas datas anteriores a Cristo, uns nomes en grego e frechas que unían uns conceptos cos outros... emitiu a muller algo semellante a un saúdo. Foi tan feble que ninguén reparou.

Tusiu para aclarar a voz e repetiu o saúdo nun ton de voz de novo exiguo mais desta vez suficiente.

—Bo día, chámome Talía e son a vosa nova monitora.

Os rapaces miráronse os uns aos outros.

—Talía! —dixo Brais—. Como a musa do Teatro! —Exacto.

—E como a cantante mexicana —acrecentou Hugo.

A moza sorriu.

—Os dous tedes a razón. Chámome Talía, como esa cantante mexicana á que non teño o gusto de coñecer, pero tamén como unha das dúas musas gregas do teatro, en concreto a musa da comedia, coa que teño algo máis de confianza.

—Calquera o diría —rosmou Hugo.

—Que petarda, non? —bisbou Xela no oído de Brais.

Talía incorporouse e deu dous pasos cara á pantalla. Tiña un andar palmípede, un chisco inseguro.

Encetou un pequeno discurso dito coa cadencia de quen o leva estudado. Ilustrábao con palabras ou frases que sinalaba na pantalla coa rixidez dunha muller do tempo que explica as inclemencias meteorolóxicas sobre un mapa. En canto remataba un esquema, volvía ao ordenador e cargaba o seguinte.

Estaba a repasar a obra de Plauto cando houbo de calar de súpeto, alertada polos murmurios cada vez máis molestos dos rapaces.

—Que pasou? Hai algún problema? Parecedes distraídos.

Xela erixiuse na portavoz do grupo.

—É que non se escoita nada, se puidese falar máis alto! —Ah, perdón! —desculpouse avergonzada.

Os nervios provocábanlle un tremor no beizo inferior e facíanlle refregar os dedos da man compulsivamente, como se quixese desprenderse dun anel e non dese feito. Cargou de novo o primeiro esquema e repetiu dende o principio canto falara ata entón nun ton levemente máis alto, inda que igualmente monocorde.

Recolleu apuradamente as cousas en canto soou a campaíña.

Murmurou un ata logo mentres se dirixía á porta que ninguén apreciou de tan baixo que foi dito, mirando ao chan, que ata pareceu que marchaba sen despedirse.