Xela e Brais coñecéronse o ano pasado no curso de teatro. A afección pola arte dramática de Brais vén de familia; os pais de Xela, en cambio, non parecen demasiado entusiastas.

Brais apuntárase ao curso convencido. Adoraba o teatro, sabíao de sempre a súa vocación.

Procedía dunha familia de grandes afeccionados. O seu pai, profesor de música en Secundaria e edil da Marea nun concello do extrarradio de Compostela, chegara a formar parte dunha coñecida compañía nos seus inicios nos noventa e, malia o paso do tempo, mantiña fonda amizade cos actores e actrices que logo permaneceran na profesión e representaban as principais obras do teatro galego.

—Se non fose porque chegaches ti e decidín facer a oposición, se cadra era eu quen triunfaba hoxe enriba dos palcos! —dicíalle a Brais cando, transido pola nostalxia, lle daba por rememorar aqueles tempos felices.

Fora tamén no teatro que coñecera a súa muller, a nai de Brais, durante os ensaios dunha obra de Vidal Bolaño (ao que chamaban Roberto cunha confianza impropia en quen se refire a alguén homenaxeado coas Letras Galegas). El representaba o papel principal e ela, actualmente bedel na Facultade de Xornalismo, ocupábase da maquillaxe e do vestiario. O frechazo fora tan intenso que aos nove meses aparecera Brais por sorpresa; no canto de traerlles un pan baixo o brazo, tróuxeralles un rauto de responsabilidade que os fixo abandonar de vez a alegre vida do teatro e reubicárense na máis segura e aburrida función pública.

Nunca deixaran, con todo, de frecuentar aquel mundo, polo que Brais, dende moi pequeniño, mamaba cada estrea de Chévere, de Voadora, de Pistacatro ou de Mofa e Befa. Con cinco anos, movíase polo Salón Teatro ou polo Principal como polo salón da súa casa; mesmo gardaba como ouro en pano lembranzas da desaparecida Sala Nasa: as risas na platea durante os ensaios das ultranoites ou a alegría desbordante dos camaríns cada vez que os seus pais ían felicitar os artistas.

Ver traballar a Miguel de Lira e Patricia de Lorenzo; a Vítor Mosqueira e Evaristo Calvo; a Marcos Orsi e Blanca Cendán; a Pajarito e Manu Lago; a Borja Fernández e Marta Pazos; a Cadaval e Carlos Santiago... enchíalle os ollos de admiración. Gozaba recoñecendo os sutís matices polos que aqueles mestres da interpretación facían esmendrellar de risa ou chorar como unha madalena unha platea enteira. Aspiraba converterse algún día nun actor coma eles, Non concibía nada que puidese facelo máis feliz que a ovación dun teatro a rebentar rendido ao seu talento.

A de comediante, inda por riba, parecíalle unha boa vida para levar; constatábao ao final de cada estrea nas postfuncións do Rhin ou do Trece, ás que acudía cos seus pais: veladas inesquecibles que se estendían ata altas horas da noite entre risas, anécdotas, e escasa preocupación polos problemas mundanos.

O interese de Xela polo curso, en cambio, non tivera que ver cunha tradición familiar, senón coa intuición de que aquela actividade encaixaba plenamente no seu espírito sensible e creativo, anulado decote polos seus pais, aos que só parecía preocuparlles o éxito académico e social. Xela agarrárase ao curso de teatro coa desesperación do náufrago que se aferra a unha táboa de madeira para non morrer afogado no medio dun océano de tedio e responsabilidade.

O curso fora, por tanto, o seu primeiro acto de rebeldía nunha vida marcada ata entón pola obediencia cega aos desexos dos seus proxenitores.

A experiencia colmara as expectativas de ambos. A monitora, Mónica Paredes, soubera crear ao longo do ano dinámicas estimulantes e divertidas orientadas á preparación da función de fin de curso: unha adaptación libre dun texto do dramaturgo irlandés Martin McDonagh, cuxa representación constituíu un éxito sen precedentes.

—E este ano, que faremos? —preguntou Xela.

—Non teño nin idea. Pero morro de ganas por empezar...

—Tamén eu! Pensaches no felices que seremos cando vaiamos vivir a Vigo os dous xuntiños para estudar na ESAD?

Era un plan que comezaran a madurar o mesmo día en que Mónica Paredes lles puxera aquela posibilidade diante dos ollos.

—Penso niso todos os días.

—Converter o teatro nas nosas vidas, imaxinas o que iso sería?

—Xa llo contaches aos teus pais?

—Non. Pódelles dar un ataque se lles digo que quero estudar Arte Dramática, pero terán que achantar. Para unha vez na vida que teño claro o que quero.

Interrompeunos o ruído da porta.