Comeza o curso e Xela e Brais reencóntranse despois de que ela pasase un mes en Londres. É tanta a paixón acumulada neste tempo que dificilmente a poden conter.

Había un mes que non se vían, nin se tocaban. Por tal motivo, en canto soou a sirena do recreo correron o un ao pé do outro para libertaren a paixón adolescente que se acumulaba no seu interior coma o gas dun refresco axitado á mantenta. Xela abalanzouse dun chimpo sobre Brais e agarrouse ao seu torso coa forza e a tenrura con que un coala se agarra ao tronco dun eucalipto. Entregáronse á voluptuosidade con paixón atrasada, alleos ao algareo dun corro de bromistas dignos de ir de público ao Land Rober, ata que a señorita Varela, directora do instituto, apareceu no medio da rapazada, colleu a cada un do ombro coma quen colle con pinzas un par de trapos usados e separounos sen compaixón entre os ouleos de diversión da claque.

—Aforren as hormonas para cando se atopen fóra do centro. Aquí, mal que lles pese, aínda cómpre manter a compostura.

Só daquela repararon Xela e Brais no espectáculo que estaban a ofrecer. A ironía da directora rouboulles un sorriso. Amarse diante dos demais non os avergonzaba, levábano facendo un ano enteiro, pero por esa mesma razón a abstinencia á que se viran sometidos durante o mes de Xela en Londres, se lles fixera tan insoportablemente dura.

—Imos á aula de teatro —bisbou a rapaza no ouvido de Brais—. Alí estaremos tranquilos ata que chegue a monitora.

Vixiaron que ninguén os seguise. Ao pecharen a porta tras as súas costas, soubéronse por fin sós.

—Como desexaba isto! —murmurou Brais. As súas mans grandes e fortes agarraban as curvas de Xela por riba da roupa.

—Tamén eu. Vai un rápido?

—Un que?

—Ti que pensas?

—Agora? Estás tola?

—Por que non? Teño moita falta e se non facemos ruído, non ten por que interromper ninguén. —Debruzouse sobre un pupitre para ofrecer o seu traseiro—. Anda! Tápame a boca e recórdame como era.

Foi rápido, e un chisco impulsivo -Brais houbo de conter as ganas de berrar cando Xela lle mordeu a man- pero eficiente.

—Moitas grazas, pequeno. Cómese tan mal en Londres!

Tras a efusión da paixón, chegou a tenrura. Sentaron no estrado da aula; Brais cun cóbado apoiado no chan, desenleaba a longa guedella de Xela, coa cabeza entre as súas coxas.

—Daquela pasáchelo moi ben en Londres?

—Paseino xenial!

—Iso parecía, polo que contabas.

—Habíache de encantar a cidade! Ten mil cousas marabillosas: os mercados, as tendas, os parques, os pubs, os museos... Pero o que máis me fascinou é que a cidade respira teatro en cada un dos seus recunchos. Pensei tanto en ti cando batín co Globe Theater! Parecía que o propio Shakespeare agardaba tras a porta. A pesar de que o prezo da entrada case me deixa sen fondos para o resto da viaxe, non me resistín á tentación de asistir á obra que tiñan en cartel: unha representación marabillosa de Moito ruído e poucas noces! Oh, inda me emociono agora ao lembrala. Tería sido xenial vela contigo!

—Tanto ten. Ademais son alérxico ás noces. Xa haberá ocasión de volver xuntos a Londres algún día.

—Dentro dun par de veráns, antes de entrarmos na Universidade, por que non?

—Tómoche a palabra.

Xela estendeu a man para acariñar o queixelo de Brais. Este bicou demoradamente os seus dedos, emulando a tenrura da primeira vez, naquela mesma aula.

—Estrañeite tanto, pequena!

—E eu a ti.

Coñecéranse no curso de teatro había exactamente un ano. Ata aquel día, por seren de clases distintas, só se ventaran ao lonxe, se ben sabían o un do outro pois tanto el coma ela eran dos mozos máis populares do instituto e os seus nomes estaban revestidos dunha envoltura mítica entre os compañeiros. Na primeira clase cruzaran un par de palabras; e na seguinte, algunhas palabras máis -non demasiadas-, xunto coas primeiras miradas elocuentes; na terceira clase, unha vez soou a campaíña, ficaron xuntos para ensaiaren un diálogo e foi entón que chegaron as caricias e os bicos...

A ninguén lle sorprendeu velos xuntos, a tal punto parecían feitos o un para o outro.