Quince anos non é nada, como di a canción, mais xa supón un bo tempo para manter vivo un proxecto altruísta como é o Coro Vila Galicia, con sede en Vigo, e que percorre a provincia animando a xente alá onde o chaman como centros de día ou hospitais. Vinte na rúa fai parada desta vez no local de ensaio desta agrupación fundada en 2009. Acordeón, batería, gaita ou pandeireta acompañan as voces destas persoas xubiladas que teñen moito que achegar e ensinar á sociedade.
Nos límites do barrio do Calvario os luns pola tarde afinan voces e instrumentos para manter en boa forma a iniciativa que acada sorrisos e bailes insospeitados en residencias de anciáns. O coro anima a xente maior sen deixar de ser en si mesmo xente maior que se beneficia e motiva por formar parte del.
En 2009 botou a andar este proxecto que coordina Carmen García Garrido, viguesa de 77 anos. «Aquí o que buscamos é pasalo ben, divertirnos e facelo pasar ben á xente», explica Carmen. O coro, formado por 22 persoas actúa por distintos lugares como asociacións de veciños, centros culturais, festas nos barrios, centros de día, hospitais ou residencias de maiores. E resulta nestas últimas, onde acoden de forma altruísta, onde máis proveito sacan a nivel emocional, porque consiguen animar a persoas maiores coma eles, que están peor de saúde, pero que agradecen moito a visita do grupo musical.«Nas residencias facemos bailar á xente e facémola rir», comenta Carmen García con naturalidade.
No Vila Galicia contan cun gaiteiro, un acordeonista e mais un batería xunto ás voces doutras dezanove persoas, na súa meirande parte mulleres, xa que os homes, asegura Carmen García, anímanse menos. «Cansan enseguida», lamentan.
Cancións como “A Rumboia” , “Catro Vellos Mariñeiros” “O roubador”, “Carmiña Carmela”, “Se chove” ou “Pasobre para ti” forman parte do repertorio actual do coro, que realmente é un grupo de canto con música.
No Vila Galicia contan cun gaiteiro, un acordeonista e mais un batería xunto ás voces doutras dezanove persoas, na súa meirande parte mulleres, xa que os homes, asegura Carmen García, anímanse menos. «Cansan enseguida» , lamenta
«Isto supón algo polo que saír da casa, ter algunha cousa pendente», explica a delegada do coro que tamén preside a asociación de xubilados e pensionistas Vila Galicia, onde xogan a partida, fan obradoiros de memoria ou mesmo organizan un «pincho» como escusa para reunirse. «Para os maiores isto é boísimo, porque nos obriga a movernos, ten que ver tamén coa memoria e con ser parte de algo, claro», detalla García Garrido.
Aínda que non foi o primeiro, o gaiteiro Antón Sánchez , vigués de 73 anos, xa leva desde 2010 no coro. Os seu ollos escintilean cando fala da experiencia de ir tocar para os maiores que viven nas residencias, os centros da« segunda xuventude», di Sánchez. «Algún case non se poden mover, pero bailan nas súas cadeiras, emociónanse e mesmo choran. A música é unha linguaxe universal, que todo o mundo entende», asegura o gaiteiro.
Para Antón Sánchez, gaiteiro e músico autodidacta, o maior beneficio é a gratitude da xente. «Non se trata de diñeiro», subliña mentres afina a gaita para interpretar a “A Rumboia” cos seus compañeiros e compañeiras
Para Antón Sánchez, que é músico autodidacta, o maior beneficio é a gratitude da xente. «Non se trata de diñeiro», subliña mentres afina a gaita para interpretar a “A Rumboia” cos seus compañeiros e compañeiras.
Foi en 2009 cando varios membros da asociación que facían un curso de canto na Deputación de Pontevedra decidiron poñer en marcha o proxecto do coro. A asociación xa levaba tempo en marcha, pero sen grupo musical e foi tan ben a experiencia do canto, que quixeron darle continuidade. Daquela estaba xa na asociación María Ángeles Costales, viguesa do Calvario, de 86 anos. Costales subliña que pertencer á asociación e ao coro faille saír da casa e «sempre agudiza un pouco a memoria».
María Ángeles Costales lembra especialmente as últimas actuacións nas residencias como a da Pastora, a do Meixoeiro ou a que está en Panxón (Nigrán) e mesmo as dos centros de día. «A xente ponse contenta connosco e iso é moi bonito. Mentres poidamos andar, iremos cantar», asegura.
«O sorriso desas persoas cando nos escoitan cantar é o máis bonito. Iso é o que máis me gusta». Manuel Chantrero é dos últimos en incorporarse ao grupo. Residente en Salvaterra do Miño, aínda que é de Monterrei (Ourense), relata que ten outras ofertas para formar parte de agrupacións musicais polas terras do Condado, mais está tan a gusto no Vila Galicia que vén de boa gana todos os luns a ensaiar a Vigo.
«É moi reconfortante porque imos a centros da terceira idade ou hospitais e chegas alí e ves a xente coa cabeza baixa na cadeira de rodas, pero cando cantamos erguen a cabeza, e rin. É como se revivisen», explica Manuel Chantrero, de 74 anos
Chantrero, de 74 anos, apenas leva un ano dentro da asociación mais asegura que se sente moi ben integrado e animado coas actividades que fan como é o caso das excursións. Con todo, o que máis valora son as actuacións para os maiores. «É moi reconfortante porque imos a centros da terceira idade ou hospitais e chegas alí e ves a xente coa cabeza baixa na cadeira de rodas , pero cando cantamos erguen a cabeza, e rin. É como se revivisen», explica. «Realmente eu creo que facemos un labor moi importante. Eu síntoo así», defende Manuel Chantrero, que destaca o traballo que fai a directora e animadora do coro, Mari Carmen García Pazos, que tamén toca as castañas e máis a pandeireta; así como de todos os músicos, de «gran valía». «Mais que un coro somos un grupo de canto con música», indica.
No Vila Galicia o acordeón é cousa de Antonio Collarte, ourensán de 82 anos, que ten unha ampla traxectoria en distintos grupos tanto en Ourense como en Vigo e mesmo en Ferrol. Ao Vila Galicia Collarte chegou hai oito anos e a día de hoxe segue a estar moi satisfeito co grupo, sobre todo porque axudan a xente. «Xa quixera eu, se chego a estar así, que viñeran alegrarme un pouco a vida. Aquí estamos sen ánimo de lucro», salienta Collarte, mentres prepara o seu acordeón para o ensaio. É luns e non hai tempo que perder.
