«Isto non pasa nunha tenda online», di Pablo Iglesias sentado tras o seu portátil nunha mesa de traballo de carpinteiro. Acaba de entrar pola porta da tenda El Muelle 1931 a terceira persoa que só quería parolar, preguntar algunha dúbida técnica ou preguntar por algo da música que teñen. Na compostelá rúa de San Pedro, vía de entrada de moitos peregrinos á cidade vella, vender vinilos, casetes, fanzines, libros de pequenos selos editoriais, serigrafías e ilustración non é o máis rendible. Pero nin Pablo Iglesias nin Lorena Durán estaban pensando niso cando apostaron por este baixo no número 57 con paredes de pedra, querían ter «un oasis» no que compartir e crear sinerxías; e conseguírono.

Ese tempo de confinamento durante a pandemia tamén foi de ‘vacacións’ para Pablo Iglesias, neto do fundador do mítico café bar El Muelle, na rúa da Senra á altura da Praza de Galicia no centro de Compostela, e actual dono. O bar estivo pechado durante 15 meses e nese tempo puido dedicar tempo á súa paixón verdadeira: a música. El Muelle 1931 comezou sendo unha tenda virtual que serviu como «vía de escape» para os coidados, que foron o seu principal traballo aqueles meses. «Eu sempre fun coleccionista, sempre estiven vinculado o mundo da música e cando vivía en Alemaña traballara durante bastante tempo nunha tenda de discos así que coñecía como funcionaba ese mundo», conta.

«Priorizamos a pequenos selos musicais, propostas pouco convencionais, autoedición e xente que está nas marxes da industria musical, que vai polos carreiros menos asfaltados que hai». Buscaban que a xente puidese acceder aos discos deses artistas menos coñecidos, música máis experimental e autoeditada que non aparece –por poñer un exemplo– nas suxestións do Spotify. Eu preocúpome de intentar traer discos de fóra, traio cousas do Reino Unido, dos Estados Unidos, Polonia, Xapón, Rusia... O que me gustaba era ter un espazo de encontro e que a xente puidera descubrir músicas», salienta Pablo.

«Vivín moitos anos fóra e o que quero é estar o máis a gusto posible no meu pobo para non ter que volver emigrar», incide Pablo. «Trátase tamén de nutrir o sitio onde vives. Toda a parte online si que xera comunidades, pero moitas veces son moi ficticias, é preciso habitar os lugares e xerar cousas neles. A virtualidade ten unha parte de comodidade, con menos risco económico, pero aquí na tenda física van caendo seres interesados en diferentes campos e así se establecen relacións non sempre comerciais. Non toda a xente que vén consome vinilos, autoedición ou outro tipo de ensaios que poidamos ter na tenda, pero si que se achega e podemos ter unha conversa», debulla Lorena Durán.

«Vivín moitos anos fóra e o que quero é estar o máis a gusto posible no meu pobo para non ter que volver emigrar»

En setembro do ano pasado, a tenda física abriu o proxecto a toda unha parte editorial. «Aínda non podemos dicir que teñamos completamente desenvolvido o que queremos facer, pero sabemos que apostamos pola produción cultural contemporánea a micro escala. Proxectos que nos gustan de xente ou colectivos que están creando e cos que temos contacto directo. Contamos con proxectos máis consolidados como o da editorial Bartlebooth, pero é que son unha xente de Lugo que está facendo unhas publicacións moi interesantes en temas de arquitectura. Ese tipo de proxectos de xente que arrisca, e que se poidan identificar connosco, queremos vendelos na tenda. Tamén se está a achegar un montón de xente de aquí ofrecéndonos os micro proxectos que fan, desde a parte de ilustración á de discos», sinala Lorena mentres percorre a tenda collendo exemplos de discos e publicacións.

O espazo de El Muelle 1931 non é moi grande, pero resulta certamente acolledor. Non é tan doado atopar un establecemento que de verdade intenta que descubras algo novo cada vez. Nese sentido, Pablo e Lorena din que tamén era un pouco contraditorio apostar polo analóxico só desde unha tenda online. A tenda aínda non fixo un ano, pero axiña comezaron a meterse tamén a editar música e colaboraron con outros selos na edición dos dous últimos discos de Nina Harker e o debut de KOU. Artistas franceses cos que Pablo vén de estar de xira por Galicia e Portugal. Non paran. Ambos traballan noutros sitios para poder manter este proxecto e dedícanlle todas as horas do día que poden.

«Intentamos darlle especial visibilidade á obra galega, hai unha selección e unha curadoría bastante seria no sentido de que só vendemos discos que nos gusten, pero somos máis permeables cando se trata de proxectos locais ou galegos. Aí si que intentamos que todo o mundo poida deixar aquí os seus discos e as súas edicións para que a xente poida ter acceso a eles», destaca Pablo. En realidade, isto está relacionado coa preocupación que comparten sobre como se configura a cidade e que tipo de propostas se mostran. «Ti paseas por Santiago e a cidade está totalmente desfigurada, entón, ter unha ventá –aínda que sexa ultra pequena– de visibilidade doutro tipo de vidas e outra clase de propostas é a motivación pola que naceu este espazo», argumenta Lorena.

«Intentamos que todo o mundo poida deixar aquí os seus discos e as súas edicións para que a xente poida ter acceso a eles»

«Para min, ter a tenda de discos agora mesmo é un acto de resistencia total. Non é un negocio rendible. Eu pago o alugueiro e os gastos desta tenda porque teño a sorte de que o bar me dá unha estabilidade. Sei que se de repente alugo este mesmo baixo e monto unha tenda de recordos enfocada aos peregrinos ía gañar cartos, pero non vou facer iso porque creo que hai que demostrar tamén con actos de resistencia que queremos unha cidade diferente e queremos coidar unha identidade, e que non queremos esa homoxeneidade cara á que se vai dirixindo Santiago», apunta o compostelán.

De feito, por todos os proxectos nos que se moven, incluído o Colectivo Colapso, desde o que tamén colaboran na programación de concertos, coñecen unha morea de creadoras que resultan invisibles para a maioría da poboación. Rachar con esta dinámica sería o seu obxectivo a longo prazo, por iso van ampliar as músicas que editan desde o seu selo con galegas e galegos cos que xa están a traballar. Como chegan a descubrir a toda esta xente de aquí e de fóra? Pablo teno claro: «Levo toda a vida facendo iso, escoitando discos e facendo concertos, en contacto con ese tipo de músicas, artistas e selos discográficos. Xorde dun xeito natural para min, ademais agora é todo máis sinxelo porque o acceso na rede é máis doado, é unha arma de dobre fío porque estás exposto a demasiada información, pero cando sabes focalizar está ben».

É «eclecticismo ou barbarie» porque Pablo escoita cousas moi diferentes, a música sempre o acompaña: «Gústame escoitar música contemporánea que se faga hoxe, non son moi amigo do revivalismo aínda que tamén me gusta a música de hai sesenta ou corenta anos. Porén, paréceme unha mágoa quen só escoita música de artistas que morreron hai trinta anos. Non me gustaría vivir nos 70 escoitando a Janis Joplin sen saber o que foi a New Wave».

«Creo que a xente agradece escoitar cousas que se saen do algoritmo»

Ambos coinciden en que o labor de quen está á fronte dun espazo como El Muelle 1931 é «guiar, recomendar, aconsellar» a quen entra pola porta. Todas as novidades están na súa newsletter e a música que teñen na tenda pódese escoitar no seu sitio web. Ademais, como ocorreu toda a vida nas tendas de música, pódense escoitar alí os discos. «Creo que a xente agradece escoitar cousas que se saen do algoritmo», din.

O abanico de discos de segunda man que teñen é enorme, desde Fuxan os Ventos a música minimalista camboiana, pasando por todo canto estilo hai. Esa colección de discos chegou directa de Alemaña tras o inesperado falecemento dun moi bo amigo de Pablo, co que traballou na súa etapa alí. Por outra banda, aposta polo casete por ser o formato de autoedición predilecto. Ademais, aseguran que cun equipo decente e ben coidado, os casetes soan ben. Iso si, tes que ser consciente do que vas escoitar e, aclaran, non todo vale para ser gravado neste soporte. No futuro, Pablo conta que lle gustaría publicar mixtapes en casete, iso si que sería un revival! Mentres tanto, no proxecto Chapa, fai collages sonoras cun grupo de compañeiros.

A clave para Pablo coa música está en que lle rompan os esquemas: «Gústame que me sorprendan. Ese ansia que teño por buscar cousas é porque necesito aire fresco, que algo me faga un curtocircuíto e diga: de que vai isto? Cando algo se converte en demasiado predicible, perdo un pouco o interese. Iso non quere dicir que non me poña un disco de Lola e Manuel e podo poñer aos Beach Boys e desfrutar. Pero a verdade é que como cada vez teño menos tempo libre, escollo escoitar cousas feitas agora».