«Ola, son Tamara e fago fotos». Tamara de la Fuente repite esa frase a modo de presentación nos seus posts en redes sociais porque é a verdade. Fai e fai fotos. Sobre todo retratos, dos que di que «aprende moito». Hai pouco que acadou os 40 anos pero leva máis de 20 como fotógrafa profesional. Comezou moi nova e xa non puido parar. Primeiro como fotoxornalista na prensa diaria de Vigo, logo tamén en concertos e festivais para chegar á foto fixa no cinema, á foto documental e a Saraievo, a súa «segunda casa». Ultimamente está centrada no mundo da arte plástica e fotografía artistas en Madrid... Mañá, quen sabe.

«O meu primeiro puñazo foi nunha rolda de prensa do Celta». Tamara de la Fuente (Compostela, 1984) contaba apenas 19 anos cando comezaba a súa carreira profesional como fotógrafa no Faro de Vigo. E non foi doado aínda que lembra aquela época como «marabillosa», de aprendizaxe na prensa diaria e de concertos, colaborando tamén con Mondosonoro e Rockdelux.

Nunca tivo moi claro que quería ser de maior -«miraba na tele un baile e quería ser bailarina ou se iamos visitar os bombeiros co cole, pois quería se bombeira, claro» ata que a súa nai guiouna para que fixera un ciclo de Laboratorio de Imaxe en Vigo. «Cando collín a cámara, entrei nun laboratorio, revelei un carrete e positivei a miña primeira foto, vino claro. Había algo moi especial na fotografía. Ao mes chamei a miña nai e díxenlle que quería ser fotógrafa», explica.

Con apenas 21 anos marchou a Barcelona a unha escola de fotografía que lle aconsellaran e alí sentiu, daquela, que era o seu sitio, polo menos durante tres anos. «Alí era feliz e sentía moitísima liberdade. Descubrín que había máis cousas que o fotoxornalismo e a fotografía de concertos», lembra, ao tempo que fala con orgullo das clases fotografía documental ou os workshops con artistas. Traballos puntuais como teleopeadora ou mesmo panadeira, facendo croissants, axudaban a sufragar os gastos durante aquel tempo. 

«Cando collín a cámara, entrei nun laboratorio, revelei un carrete e positivei a miña primeira foto, vino claro. Había algo moi especial na fotografía. Chamei a miña nai e díxenlle que quería ser fotógrafa»

Despois, xa chegando a crise e a oportunidade viu do emerxente Xornal de Galicia que en 2008 buscaba persoal para poñer en marcha o proxecto. «En realidade eu quería ir a Londres a facer un máster en fotografía documental, pero non tiña cartos e o proxecto de Xornal era moi atractivo», explica Tamara de la Fuente. E alá foi seguindo a filosofía que xa comezara a interiorizar consistía en deixarse levar. «Eu vou probando e a vida vaime levando», di.

Nese regreso a Galicia as cousas non foron sinxelas para ela. Lembra, ao comezo, pouco compañeirismo na rúa e moito machismo. «Era un pouco a moderna de Barcelona e tiña que estar todo o tempo demostrando que valía para o posto», explica a fotógrafa. Mais pouco a pouco fíxose coa xente e co lugar e chegou a estar moi contenta alí tanto a nivel laboral como cos colegas de profesión. Xornal durou pouco e a súa relación coa empresa xa acabara antes despois de estar tres meses sen cobrar.«Díxenlles que non podía traballar porque non tiña cartos para as pilas do flash e despedíronme», detalla. Logo virían anos de xuízos que gañou e a seguir buscando a vida.

«Con 28 anos coñecín os directores do PlayDoc e encaixamos 100%. Alí descubrín o cinema documental, co que continúo a día de hoxe, e contacto con xente do Novo Cinema Galego: Beli Martínez, Oliver Laxe, Xisela Franco, Carla Andrade, Jaione Camborda, Eloy Enciso, … a verdade é que xa estaba farta de festivais», asegura. Foi entón cando descubriu o mundo da foto fixa e participa en distintas producións galegas. 

Un día Saraxevo cruzouse na súa vida para ficar. «No PlayDoc, en 2016, coñezo a Kumjana Novakova, directora do festival de cine Pravo Ljudski e convidoume a ir alí, ao festival de Saraievo. O que ía ser un proxecto de dúas semanas vai xa para oito anos», detalla.

«No PlayDoc coñezo a Kumjana Novakova, directora do festival de cine Pravo Ljudski e convidoume a ir ao festival en Saraievo. O que ía ser un proxecto de dúas semanas vai xa para oito anos»

«Eu tiña unha historia moi bonita con esa terra porque en 1992 chegaran a Galicia algúns refuxiados da guerra de Bosnia e unha desas persoas era Dina, a miña canguro», explica. Dina volvera para Bosnia e Tamara tiña a ilusión de atopala e fotografaba mulleres pola rúa. Así naceu o proxecto Looking for Dina, onde explora «a representación dunha figura feminina que personifica a cidade, a súa historia e a súa evolución», segundo detalla a fotógrafa, que estrou a exposición en Saraievo o pasado mes de setembro. 

Desde 2016 non falta a súa cita, fai a residencia artística e as fotos do festival. «Era a primeira vez na miña vida que facía un proxecto persoal, sempre traballara por encargo, e que facía unha exposición propia, non colectiva. Todo o aprendido na prensa está en Looking for Dina», asegura Tamara de la Fuente. «Saraievo lémbrame moito a Galicia, por como é a xente, o humor negro, beben unha especie de augardente e fai mal tempo. Se es unha persoa sensible atrápate», engade. 

«Teño moitos proxectos e pouca présa»

«Desde hai cinco anos vive en Madrid e ultimamente está centrada en retratos de artistas, fotos de xente bailando en festas de música electrónica, inmortaliza coa súa cámara o que pasa fóra do Congreso dos Deputados e, de cando en vez, acompaña os bañistas de Riazor que se somerxen todo o ano no Atlántico e non collen unha gripe. «Teño moitos proxectos e pouca présa», di. 

Por certo, Tamara atopou a Dina.