«Eu veño da escrita e son unha persoa bastante introvertida nalgúns aspectos…No escenario hai que transformarse». Carla AKA Nadie González (Candeán –Vigo-, 1993) escribía de sempre e lía a Xela Arias, Alfonsina Storni ou Rosalía. O rap chegou para darlle voz a todo iso que sente e escribe e agora xa non hai quen a pare. Tras publicar o seu brillante Noctiluca Scintillans en 2024, está a preparar novos temas coa colaboración de Peter Petrowski para demostrar que na nova música galega tamén hai sitio para o rap e para ela. 

Estamos comezando 2025 pero para ti 2024 foi un ano moi especial porque saíu o teu primeiro álbum, Noctiluca Scintillans, como avanza o teu camiño desde entón?

Despois da saída do disco a miña intención é seguir sacando singles. Aínda non teño datas pero xa temos temiñas novos no forno. Estou gravando con Petrowski outra vez porque atopar a estea persoa para min foi súper bo. Axudoume moitísimo a sacar o meu disco adiante, a darlle coherencia a todas as cousas... Eu cheguei onda el cunha carpeta chea de tolerías e enseguida me dixo que tiñamos que facer un disco con todo. Entón, ao longo deste ano seguiremos traballando xuntos. 

Veremos novas ideas proximamente.

Si, porque tamén é verdade que o disco o escribín hai moito tempo e tardei moito en darlle forma e agora non estou para nada no mesmo sitio e todas as experiencias novas destes últimos anos teñen que tomar a súa forma.

Os teus primeiros pasos foron nas Canarias, no colectivo Yimiyourek. Como foi iso?

Eu estiven vivindo un ano en Canarias cunha bolsa de intercambio na Universidade e a xente coa que me xuntei alí tiña un estudio fronte á miña casa que se chamaba Yimiyourek. Alí foi un pouco onde naceu todo porque me animaron a facer música, porque eu xa escribía. Cando volvemos a Galicia –a miña parella e mais eu-montamos aquí o estudio e moitos colegas animáronse a vir aquí a rapear e gravar os seus temas. 

Sempre que podes defendes a túa orixe de Candeán.

Para min é súper importante. Todo o mundo que me coñece sabe que levo a Candeán por bandeira sempre. Creo que vivir aquí foi algo que me marcou moito, que conformou a miña personalidade. Nacín aquí, a maioría dos meus colegas son de aquí, o meu avó na súa época estaba moi metido nos temas da veciñanza e eu sempre tiven a idea de facer cousas polo barrio. Durante anos organizamos un festival, o Son das Mámoas... para min relacionarme co espazo onde habito é bastante importante. Non sei, quizais por iso sempre recalco que son de Candeán e non de Vigo, que non é igual.

«O tema do hip hop chegoume como unha forma de darlle voz ás cousas que eu escribía ou que me gustaban. A miña escrita vén da miña lectura»

Influenciada pola poesía de Xela Arias, Rosalía de Castro ou Alfonsina Storni. Como trasladas iso ao rap?

O tema do hip hop chegoume como unha forma de darlle voz ás cousas que eu escribía ou que me gustaban. Creo que se nota por momentos que hai unha forma de escribir que igual non é tan rapeira ou tan crúa, sempre está moi agochada detrás de metáforas e isto é porque a miña escrita vén da miña lectura. Escribo como escribo porque lin a esa xente. Igual non escribo tanto pensando na música, aínda que agora máis que antes. Antes era unha escrita polo pracer de escribir. E o hip hop foi a forma de darlle voz e facer algo musical con iso.

Hai quen di que o rap e a poesía non se teñen que diferenciar. 

Hai moito debate con isto. É verdade que agora está todo moito máis mesturado, está o spoken word, case recitado pero musicado e todo un crisol entre a poesía e estas cousas, pero eu non podo ir por aí dicindo que son poeta, porque realmente non o son. Pero si que é certo que hai un crisol moi amplo entre o rap e a poesía onde se mesturan ambas cousas de maneira súper chula. Hai unha morea de exemplos de xente que fai este tipo de cousas como Nuria Vil, que están neste espectro.

Escribes e ademais es a produtora de cinco dos oito temas do disco. A produción musical feminina é un ben escaso en Galicia?

Estou segura que haberá pero si que é verdade que produtoras como tal eu non coñezo moitas. Si que hai moitas que se autoproducen. Seguro que as hai e desde aquí fago un chamamento para que dean un paso adiante e se dea a coñecer. Tamén penso que a figura do produtor en xeral está infravalorada na música hip hop, sempre estivo moi por detrás e para as mulleres, aínda peor, como todo. 

Tamén o feminismo e a sororidade está presente nas túas letras, xunto con temas sociais e outros máis intimistas.

Sempre hai un pouco porque porque forma parte das cousas nas que creo e nas que vivo. Ao final se fas letras que falen de ti todo iso se transloce moito. Si que é verdade que houbo tempos que era case como un xénero o hip hop feminista ou de mulleres, que penso que se está comezando a diluír, algo que me gusta, porque iso quere dicir que se está asentando na sociedade como algo normal e que por fin as mulleres podemos falar doutras cousas que non sexa só o feminismo. Creo que no meu caso se se transloce é porque eu vivo así pero tento non caer no panfleto e que sempre teña algo máis que achegar.

Falamos de rap feito por unha muller e en galego. Parece que está todo na túa contra… 

Si, está na contra pero hai moita xente remando para que estes proxectos saian máis á luz, porque existimos. Estamos nesa loita, claro.

Pensaches algunha vez en facer a túa música noutro idioma, como o inglés?

A verdade é que moitísimas veces pensei en facelo en inglés porque se cantase nun idioma que non fose o meu igual non necesitaría tantas metáforas. Sería como unha forma de enmascaralo todo, en inglés podería dicir máis cousas ou menos enmascaradas porque me sinto menos núa. Pode haber ese pensamento pero realmente non ten sentido facelo, agora mesmo polo menos. 

«Moitísimas veces pensei en cantar en inglés porque nun idioma que non fose o meu igual non necesitaría tantas metáforas, pero realmente non ten sentido facelo»

De onde sae a actitude no escenario?

De disociar o meu medo escénico. Foi algo co que tiven que lidiar moito para crer que podía. Sempre está aí a síndrome da impostora, pero pensei que agora era o momento de demostrar. Hai algo que fai un clic e dáslle para adiante. E aínda que a moita xente lle sae natural, para min é algo que hai que traballar moitísimo. Eu veño da escrita e son unha persoa bastante introvertida nalgúns aspectos…No escenario hai que transformarse. Ás veces disocias un pouco e tiras para adiante. No escenario hai que ser unha xefa, ou polo menos que a xente o pense.

No disco hai un single incontestable, “A Carrasquiña” que vén acompañado dun videoclip ben curioso. Foi gravado nun supermercado de Vigo?

Si, nun 24 horas da rúa Brasil. A verdade é que foron encantadores. Cando falei con Lara Caeiro, que foi quen fixo a dirección de arte, ao principio queriamos gravar en exteriores pero ao final decidimos ir a interior e estamos moi agradecidas pola súa implicación.

Dentro do marco do hip hop Nadie González tamén forma parte desa nova música galega que tantas alegrías nos está a dar. Veste dentro desta nova onda?

Todo o mundo fala desa nova escena galega porque hai moitos grupos que están despuntando moitísimo con propostas moi traballadas e de moita calidade e está guai porque penso que está a transcender as fronteiras de Galicia, algo que ata agora á musica en galego non lle pasara moito, salvo contadas excepcións. Entón iso é bastante chulo.

«Aínda non sei cal é o meu lugar en todo isto porque eu veño do underground e non teño nin idea da industria, realmente. Creo que teño un pé en cada mundo agora mesmo; si que me noto paria dos dous sitios»

 Pero tamén penso que hai unha escena underground doutros artistas e doutros proxectos que igual non englobamos nesta escena pero que tamén existe. E a verdade é que aínda non sei cal é o meu lugar en todo isto porque eu veño do underground e non teño nin idea da industria, realmente. Creo que teño un pé en cada mundo agora mesmo; si que me noto paria dos dous sitios. Supoño que é cousa de tempo, de ver como vai avanzando o proxecto e de ver onde nos situamos. Pero está claro que estamos nun momento súper luminoso de proxectos.

Non imos quedar sen saber por que es Nadie.

Xurdiu porque eu non tiña un AKA ou algo así e creo que foi facendo unha conta en Instagram, que o meu nome, Carla, estaba collido e entón dixen “pois se non son Carla é que non son ninguén” e quedou Nadie. E a verdade é que me gustou moitísimo a idea de ocultar a miña identidade nun nome que per se é unha non identidade. Gústame ese xogo. Pode ser tamén un claro reflexo da síndrome da impostora, como que nos queremos ocultar, pero ao final creo que se converteu en algo empoderador.