Autora dun dos traballos discográficos máis persoais e intensos do ano, con Aquelarre, estreado hoxe, MounQup acada un cume artístico de forte carácter experimental. Un traballo no que súa recente ruptura de parella e o illamento vivido no confinamento serve como motor dunhas cancións que desprenden vísceras e beleza tribal, a partes iguais. 

Todo un logro do que esta música franco-ourensá de nome Camille Hedouin nos explica presenzas tan poderosas no disco como a do lume: «Tiña algúns amigos que gravaron lumes co seu móbil. Pensando neste tema, preguntáronme se vira a película O que arde, e dixéronme que Óliver Laxe tiña que ter moitos sons gravados. Chamámolo e deixounos os sons. Con calquera necesidade que xurdise no disco, parece que a xente nos estaba a empurrar para poder saír adiante. Tamén houbo moitos problemas, debido a moita xente que quería participar no disco, pero non puido. Unha das opcións que tiven foi ter a Mandy Parnell para a masterización, unha muller que masterizou discos de Aphex Twin ou Sigur Rós, por exemplo. Respondeume, pero logo deixou de facelo e tiven que atopar outra persoa. Tamén tiven que buscar outra persoa para as imaxes, porque Marta Verde non podía. Foron moitas as portas que se abriron e outras as que se pecharon».

A múltiple personalidade vangardista que MounQup abandeira neste álbum coincide coa influencia de figuras consagradas como Mercedes Peón e outras máis novas como Faia ou Laura LaMontagne e PicoAmperio, todas elas cun aspecto absolutamente propio da comuñón entre vangarda e tradición.

«Mercedes Peon é a máis influente de todas. Non estou no rollo tradicional, pero dixéronme que a canción "Cinza" é unha boneca. Hai unha muller que toca a pandeireta ao final da mesma, pero non sabía que tocaba unha muiñeira. Mercedes Peon fascíname, sobre todo pola súa forma de ver o galeguismo, a súa tradición, que quere que cambie, que evolucione. Poñer un tema tradicional e engadir un beat electrónico está ben, pero beber no pub... Non sei se é unha casualidade que as mulleres sexan as que tomen isto moi persoalmente. É algo que tamén me gusta de Galicia, que as mulleres teñan personalidades propias. Seguimos nun mundo machista e patriarcal, pero aquí as mulleres podemos ter esta existencia, de individualidade, que me faltaba cando coñecín o francés rural. Ben, para min, París é a cidade máis sexista deste puto mundo. As mulleres están a sufrir moito. Deben sufrir acoso a diario, con estas mulleres esqueléticas diante dos carteis de perfume en todas partes».

«Aínda que me custou, agora podo entender o complexo galego. Agora entendo por qué o racismo galego, que está en todas partes, non me molesta tanto como me molesta o racismo francés».

Aquelarre é o LP co que MounQup conectou totalmente coa idiosincrasia da natureza galega. Conexión a nivel de ADN que chega ata o recoñecemento do sentimento de inferioridade cultural galega con respecto ás grandes cidades do país. «En Galicia sempre existe este problema de non saber exportar música. Non sei por que non se exporta desde Galicia. Sempre hai que marchar de Galicia», asegura.

Como ela mesma puido comprobar ao longo dos seus anos de residencia en Saumede, é un problema de hai moitos anos que xa comeza a cambiar. «Falando coa miña nai, tamén me decatei recentemente de por qué me sinto ben aquí. Comprendo o rol de inferioridade, o complexo. E entendo por qué quero seguir falando en galego, que ao final comeza a ser algo cada vez máis afectivo. Tamén vexo como me preguntan cada vez máis por qué o galego, porque ao final acaba sendo político. E quero seguir nesta dirección. Estou comparando todo moito con Francia porque Francia é unha especie de Madrid, en xeral. Os franceses cren que son superiores ao resto. E eu son negra. É esa sensación de ter que empoderarte, dentro do inconsciente común, sendo criado como un pobo inferior. Aínda que me custou, agora podo entender o complexo galego. Agora entendo por qué o racismo galego, que está en todas partes, non me molesta tanto como me molesta o racismo francés».

De volta ás entrañas de Aquelarre, estamos ante un traballo tremendamente polifacético, onde o formato da canción está totalmente subvertido. É unha obra minimalista, chea de mostras e texturas naturalistas que debuxan espasmos de electrónica ultra-orgánica, sempre imprevisible. Misticismo visceral que case podería interpretarse como un tratado de electrónica prehistórica, atmosférica e arqueolóxica, centrado na súa apropiación dos catro elementos, como metáfora astral dos sentimentos vitais que marcaron o futuro persoal de MounQup nestes últimos tempos.

«Aquelarre trata sobre todo de como me sinto persoalmente e de como expresalo. En absoluto o miro dende un punto de vista técnico. Pero si, persoalmente evolucionei moito. Hai tres anos todo estaba ben. Acababa de nacer o meu bebé, todo era fantástico. Ben, tres anos despois estou separada do seu pai. Entón tiven que expresar outras cousas máis complexas, de forma máis visceral», explica.

A finais do verán MounQup tivo a oportunidade de participar en Sons da Canteira, un festival no que, fiel ao seu espírito libre, invocaba as musas da improvisación cun espectáculo en directo que incluía un violonchelo: «Para a posta en escena falei con Laura Iturralde, sobre o disco, sobre o que era, sobre os elementos. Tamén hai unha poeta da que que incluín algúns textos no concerto. E ao final, se pode estar nalgúns concertos, recitará. A xente déixase levar polo tema dos elementos, a xente flúe. Non estou soa, e iso gústame moito.

Agora pódese ir de xira. Non me atrevía a pensar moito nas cousas de escenografía, pero Iago Kofe axudoume moito con isto. Porque se atreve a soñar con estas cousas. Para facer todo isto tivemos que ver subvencións. A idea do violonchelo xurdiu de Jaime, o batería, que me dixo que tiña a unha colega que me coñecía e que lle encantaría colaborar comigo. Foi Margarida Mariño. Compartimos algunhas datas e levámolo adiante».

Da súa inesquecible actuación no festival do Porriño podemos facernos unha idea da dimensión múltiple e imprevisible dunha invocación como Aquelarre, símbolo definitivo do que, finalmente, MounQup soubo demostrar nesta recente criatura discográfica: a insubordinación dunha personalidade intransferible, feita a si mesma, tan poderosa como para arrastrarnos a unha dimensión única, baixo a cal a súa emocional visión dunha Galicia salvaxe alcanza niveis de intensidade nunca vistos.

Esta reportaxe foi producida grazas á colaboración co Concello de Pontevedra a través do proxecto "VINTE E TANTOS 2021"