Mihai Tanasescu asegura que está nun momento doce. Leva xa doce anos como violinista na Orquestra Sinfónica de Galicia e sente as compañeiras e compañeiros como familia. Chegou de cativo á Coruña procedente de Romanía e formouse no conservatorio da que é a súa cidade, aínda que logo marchou da man da violinista xaponesa Keiko Wataya a Ámsterdam. Di Tanasescu que co violín xa acadou os seus soños, xa que tocou en grandes escenarios europeos e ten "o privilexio de ser músico na súa cidade”. Cunha fascinación “histórica” e ben argumentada pola tecnoloxía, confesa que o seu soño agora sería ser técnico de son da Sinfónica nos concertos de María Pita no verán. “Fíxate, preferiría amplificar ese concerto que acompañalos tocando”, subliña.

En Romanía, nos anos noventa, estabamos saíndo da ditadura e a calidade de vida era baixiña; había moita pobreza e moita corrupción. Durante os oitenta, meu pai fixo xiras por España con orquestras e cuartetos, e quedou prendado do país. Eses anos foron unha época de boom, dunha grande evolución económica e cultural. No 92 deixaron todo: traballo, casa, familia e amigos, e viñémonos vivir a España.  Fixeron algo moi admirable.

O meu primeiro recordo musical é escoitar a banda Genesis cuns auriculares que meu pai mercara no Pryca e que o tiñan fascinado. Eran deses grandes, dos que che cobren a orella. Ao vir dun país do leste de Europa, ter na súa posesión algo tan “capitalista” era unha novidade para el. Recórdoo poñéndome os cascos e dicindo: “Escoita isto”, e era o tema “Mama” de Genesis. Escoitalo con eses cascos enormes era com “Buá, como soa isto!” Penso que influíu que, para el, ser capaz de mercar eses auriculares e ese disco foi algo importante. Para min tamén, porque a día de hoxe segue encantándome a banda e tamén todo o que teña que ver con cacharrada e cos aparatos de gravación musical. Cóntonche máis despois.

Meus pais son músicos os dous. Miña nai é pianista, pero non exerce, e meu pai é violonchelista. Con estes antecedentes, xa te podes imaxinar que era inevitable que eu me interesase pola música. Empecei co piano que tiñamos na casa. O piano é un instrumento moi agradecido, porque tocas un par de teclas e xa soa bonito, pero había un problema grande: non me gustaba nada que miña nai me dera clase. Ao ser o seu fillo, digamos que non había límites, e metíame moita caña. Eu non quería iso, así que escollimos un instrumento que non tocaran nin el nin ela, o violín. Comezou a darme clase unha amiga deles na casa, con cinco ou seis aniños —porque no conservatorio se empeza con oito— e eses anos foron para probar.

"Ao violín, ao contrario que ao piano, sacarlle un son que non sexa de gato atropelado leva tempo"

Non foi amor á primeira vista, iso si, comezoume a gustar cando a cousa empezou a soar… decente. Ao violín, ao contrario que ao piano, sacarlle un son que non sexa de gato atropelado leva tempo. Cando xa tiven a idade entrei no conservatorio e aí, cando por fin puiden tocar con outra xente, xa foi cando namorei de todo. Penso que é algo que nos sucede a moitos músicos. Ao final, tocar ti só na casa, pese ao que che poida achegar a nivel de técnica, carece dunha parte vital, a de compartir. A música é unha actividade social, e atopar xente coas túas mesmas inquedanzas é moi importante. Pensa que para meterte nisto da música clásica tes que ser un pouco friki, -ou bastante- (risos) así que cando dás con xente con “rarezas” parecidas ás túas, é moi fácil que se cree un vínculo forte.

Outro vínculo vital e particular deste mundo é o que se crea entre mestre e alumno, e eu marchei de España perseguíndoo. Con dezaseis anos participei nun concurso de violín en Asturias. Cando subín a recoller o premio, un membro do xurado, a violinista Keiko Wataya, apartoume a un lado: “Penso que tes talento e que o podo potenciar. Queres estudar comigo?”. Pregunteille onde daba clase e díxome que no Conservatorio de Ámsterdam. En canto rematei o bacharelato, marchei.

O primeiro golpe chegou rápido, iso si: decateime enseguida que non era tan bo músico como pensaba. No centro de Europa a música clásica ten moito arraigo: hai máis recursos, máis músicos e máis competitividade. Pensa que só na cidade de Ámsterdam hai cinco orquestras profesionais. Eu no conservatorio da Coruña tiña un certo nivel e críame bo -estaba ‘crecidito’- pero en Ámsterdam era o último moco. Foi unha boa hostia para o ego, así que tiven que poñerme as pilas e pisar o acelerador. Era un talento local e tiven que traballar para ser un talento ao nivel de alá. Penso que o conseguín, pero o mérito foi de Keiko, que me inculcou a súa disciplina xaponesa e me ensinou a traballar con orde e con constancia e a escoitar atentamente e depurar obsesivamente a técnica.Tamén me inculcou o non facer o cafre. (risos) 

"O primeiro golpe chegou rápido, iso si: en Ámsterdam decateime enseguida que non era tan bo músico como pensaba. Era un talento local na Coruña e tiven que traballar para ser un talento ao nivel de alá. Penso que o conseguín"

Rematei o grao superior, despois o máster e voltei á Coruña en 2011. Preparei o concurso-oposición porque souben que había vacantes na Orquestra Sinfónica de Galicia, aprobeino… e ata agora. Póñoo moi fácil pero non o foi tanto. Antes da Sinfónica fixen outros concursos noutras orquestras e non pasei ningún. Pero foi para ben, porque tiven a sorte de poder voltar á miña cidade.

E aquí sigo, e estou encantado. É un traballo fantástico, no sentido de que é incriblemente dinámico: cada semana facemos un repertorio distinto. Moita xente non o sabe; de feito, pensan que facemos como fai a Panorama, por exemplo, que tamén é unha orquestra. Eles preparan un espectáculo que levan de xira nove meses; nós, cada semana, facemos un repertorio novo. Hoxe estamos preparando o Réquiem de Mozart, unha peza especial. O tipo faleceu cando o estaba a compoñer, no oitavo compás, xusto no “Lacrimosa”, e a súa muller, Constance, para poder cobrar o encargo e pagar parte das numerosas débedas do seu marido, pediulle a Süssmayr, un dos discípulos de Mozart, que a rematara. Outros compositores atrevéronse a facer a súa propia versión do final da obra e mañá imos tocar a de Robert Levin, un compositor e musicólogo contemporáneo. Xa ves que é imposible aburrirse. (risos)

"É un traballo fantástico, no sentido de que é incriblemente dinámico: na Orquestra Sinfónica de Galicia cada semana facemos un repertorio distinto"

Outra cousa especial é que comparto orquestra co meu pai, que é un dos violonchelistas da Sinfonica. Isto ten cousas boas e malas, tamén, porque somos un pouco monotemáticos. (risos) Quedamos para xantar en familia e rematamos falando de traballo: “Menuda metedura de pata o outro día, eh?”, ou: “Quedácheste co que fixo aquel?” .Ou lembrámonos dese concerto especialmente bo no que o público rematou entusiasmado e nós sudando, berrando, case en éxtase. Mola, pero tamén che digo que ás veces estou en plan: “Papá, imos falar doutras cousas. Que estás a ver en Netflix?” (risos). A verdade é que recoñezo que é un privilexio poder velos a diario —miña nai vén a moitos ensaios e non se perde un concerto— e poder compartir tanto con eles.

E así están as cousas. Penso que estou nun momento doce. Levo xa once anos na orquestra e teño uns compañeiros marabillosos. Tocar con eles é case como quedar cos colegas para presentar algo; non sinto nin nervios. Fíxate, estou máis tenso cando estou mesturando a outros músicos, cando fago de técnico de son. Esa é a outra cousa da que che dixen que che ia falar, outra vocación que posiblemente xurda dese momento de fascinación cunha peza de tecnoloxía musical, os auriculares do meu pai. Á parte de músico, son técnico de son e, como che dicía, aí si que me poño nervioso aínda. Se teño a un artista relevante, eses tres primeiros minutos, ata que os músicos saen e escoito un “Boas noites, Coruña”, e vexo que nada falla, son de taquicardia. 

É curioso.

"Un soño que aínda non puiden cumprir: ser técnico de son da Sinfónica nos concertos de María Pita no verán. Sería un gran pracer poder ver a xente da miña cidade gozar vendo tocar á xente da Sinfónica, que son a miña familia, dende alí atrás. A ver se o consigo"

Imaxino que é porque co violín sinto que xa cumprín todos os meus soños: toquei por toda Europa en sitios incribles e, sobre todo, teño o grandísimo privilexio de poder ser músico na miña cidade. De feito, mira, si que se me ocorre un soño que aínda non puiden cumprir: ser técnico de son da Sinfónica nos concertos de María Pita no verán. Fíxate, preferiría amplificar ese concerto que acompañalos tocando. Sería un gran pracer poder ver á xente da miña cidade gozar vendo tocar á xente da Sinfónica, que son a miña familia, dende alí atrás. A ver se o consigo.