"Creo que o ser humano se está a afastar do que é propio". Sheila Patricia, cantante, compositora, pandeireteira, bailarina... dixo "basta". A artista anunciou recentemente unha pausa para pensar, tomar aire e reflexionar tranquilamente sobre o seu camiño. Na súa carreira, de máis de 20 anos, nunca parara, mais agora, cunha pequena de pouco máis dun ano, está a comprobar a voracidade dunha sociedade que che "obriga a producir" e especialmente na industria discográfica, moi esixente de seu. 

"Este sistema non está afeito para que unha nai poida soster semellante proxecto desde a independencia. Entón a parada é para dar un golpe na mesa e dicir, oes, aquí isto é moi bonito pero a conciliación é unha cousa que non existe e tamén para reflexionar eu internamente e dicir: como quero que sexa esta Sheila Patricia?", explica a artista. A parada chegará dentro dun ano pero ata entón presentará un novo disco de "despedida" e poderemos vela de xira. Este mércores, día 30, actuará, con toda a súa banda, no parque de Galeras de Compostela.

Vés de anunciar unha ‘pausa vital’, a que se debe?

A un conglomerado de cousas pero a lectura final é que o meu proxecto hoxe en día con moito orgullo podo dicir que se converteu en algo grande, bonito, florecido... pero este sistema non está afeito para que unha nai poida soster semellante proxecto desde a independencia. Entón a parada é para dar un golpe na mesa e dicir, oes, aquí isto é moi bonito pero a conciliación é unha cousa que non existe e tamén para reflexionar eu internamente e dicir: como quero que sexa esta Sheila Patricia? Realmente eu nunca parei na miña carreira. Son desas artistas que están a producir mentres saía o show, vamos, que me vai a marcha.

Claro, gústache o teu traballo, pero hai que poder estar.

Si, para poder eu estar ao nivel que require o proxecto teño que dedicarlle unha chea de horas que non son compatibles coa crianza. Pero non quero que se entenda que é parar para criar, senón que é parar reflexionar porque creo que as nais teñen que dicirse que non a unha chea de cousas nunha sociedade que convida todo o tempo a seguir producindo. E eu estou totalmente en contra diso. 

A sociedade obriga a iso, tanto ten se tes crianzas ou non. Pero a maternidade condiciona, desgraciadamente.

Si, é como o mundo contra unha orde vital básica que debería ser respectada e que non o é. A maternidade debe condicionar, por suposto. Eu agradecida de que me mova, e que me faga reflexionar e parar. Eu trato de vivir de acordo aos meus ideais. Creo que se trata de formar parte do que ti queiras formar parte e hai cousas que a min me parecen marabillosas e outra nefastas. A maternidade non é tan exixente cando non tes que estar sendo produtora. Eu creo sinceramente que as nais deberiamos cobrar por criar os primeiros dous ou tres anos do bebé.

"É como o mundo contra unha orde vital básica que debería ser respectada e que non o é. A maternidade debe condicionar, por suposto. Eu agradecida de que me mova, e que me faga reflexionar e parar. Eu trato de vivir de acordo aos meus ideais"

 Ao final nós estamos achegando impostos desde o día 1 que nace o bebé, estamos a pagar os cueiros, estamos poñendo o corpo... eu pasei por unha cesárea e aos dous meses estaba a preparar o meu novo espectáculo. A min ninguén me pagou a baixa de pasar por unha cesárea. Outra nais pasan por un parto e polo menos poden poñerse de pé. Eu o primeiro mes case non podía nin camiñar. Quen me paga a min esa baixa de saúde? Claro que é unha decisión libre e voluntaria, pero ao final estás achegando ao sistema e o sistema a ti non che dá nada. E os homes non teñen que pasar por iso, e perciben exactamente o mesmo ca nós. O 50% da poboación non pasa por iso e está nunha situación moito máis beneficiosa, claro.

A industria discográfica igual é especialmente cruel neste sentido.

Si, as esixencias cada vez son maiores sobre os artistas. Eu a verdade é que escapo bastante de todo iso porque traballo desde a independencia, todo pasa por min. Teño outras experiencias que non son tan gratas. A industria discográfica é voraz e hoxe en día hai que sacar un tema case cada quince días ou cada mes para estar en boga e eu non estou moi a favor diso, a verdade. Se a min me apetece e considero que o proxecto está camiñando e que podo, pois avanti. Creo que o ser humano se está a afastar do que é propio. 

Levas toda a vida facendo música e paras agora nun momento moi bonito para as creadoras galegas.

Eu arranquei en 2014 profesionalmente, pero levo desde os 12 anos que me subín a un escenario facendo música. Parei no momento en que me estaba a sacar a carreira, que estudei filosofía, e daquela facía moita danza, coreografiaba grupos e demais, pero salvo esa pequena parada de 3 ou 4 anos eu levo toda a vida coa música. Máis de 20 anos. Son moitos anos. Realmente non sei parar. E xustamente porque hai moitos proxectos novos, tamén se crean unha exixencias que eu me pregunto se paga a pena.

"Acaba un pouco a cultura supeditada aos cartos e a cultura é unha obriga. A nivel creativo é un momento marabilloso pero a nivel de programación é un momento bastante nefasto"

 É un momento grato en canto a oferta, pero en canto a demanda non é un momento nada grato. Os programadores seguen a optar por grandes concertos no exterior; os festivais seguen comendo moito orzamento e non se aposta polos artistas de aquí neses festivais. Meten un par de artistas nos horarios baixos e xa está. Acaba un pouco a cultura supeditada aos cartos e a cultura é unha obriga. Entón igual non é tan rico o momento se o ves desde esa perspectiva. A nivel creativo é un momento marabilloso pero a nivel de programación é un momento bastante nefasto. Xa non hai unha escoita para programar algo novo para que a xente coñeza. Queren programar cousas xa vistas. Antes arriscábase moito máis, pero antes digo hai 3 anos. Pero marabilla todos os proxectos novos que hai. Que necesario era!

Oxalá este golpe na mesa sirva para visibilizar un pouco todo isto.

Eu penso que quen se sensibilizan máis son os compañeiros e as compañeiras. Pero a escena realmente non se decata se unha artista para ou non para ou remata a súa carreira. Non teño moi claro que sirva, oxalá a alguén lle sirva. O certo é que desde que o dixen estanme a chegar moitas mensaxes dicindo que están comigo e comparten a miña perspectiva. Moita xente da escena de aquí e de fóra. Eu seguirei participando da escena, pero desde outro lugar. É como unha obriga autoimposta de mirar a historia desde outra perspectiva. 

Estás a piques de sacar un disco novo agora.

Si, estamos ultimando todo. O disco está practicamente feito. Leva case dous anos esperando. Non puido ser unha vez, non puido ser outra máis e agora por fin imos sacalo. Esta pausa traerá consigo novas cancións que xa están a soar nos directos. 

Que imos atopar neste traballo?

Penso que sairá despois do verán. Pois é un disco onde hai moito baile. Hai temas producidos con Berto, outros co meu produtor de sempre, Agustín Sánchez; outro con Mati, outro compañeiro de Arxentina. Un disco onde a maternidade tamén estará bastante explicitada, sobre todo no visual, con varios videoclips preparados. E está esa perspectiva miña do noso patrimonio inmaterial, da mestura co tradicional, aínda que hai temas que se afastan tamén. Será un disco curto pero moi bailable, para gozalo, para ir de festa.

"O disco está practicamente feito. Leva case dous anos esperando. Non puido ser unha vez, non puido ser outra máis e agora por fin imos sacalo. Será un disco curto pero moi bailable, para gozalo, para ir de festa"

E agora arrancades unha xira de despedida ata o vindeiro verán.

Este ano estamos rodando e perfeccionando a banda que estará na xira de 2026. Imos estar nas festas do Apóstolo coa banda, que é unha cousa chulísima, soa moi ben e é moi divertida. Hai música, danza, coristas. Este ano para rematar o disco e perfilar o directo preferín non saír tanto, e tocar en datas escollidas, para saír máis o ano que vén.

Estaredes actuando en Santiago este día 30 de xullo, que ides ofrecer en Galeras?

En Santiago ao final será un pouco o cume dese Laboratorio Sonoro que era eu soa. Dese xermolo que eu tiña nace tanto o disco como o directo. E súmanse outras persoas como Diego Salgado á guitarra e voces, que ten outros proxectos como Seixo, que é un musicazo; está Miguel Fernández na batería; Marina Vidal no violín, na pandeireta, nos coros e Paula Espada tamén en pandeireta, coros, lata, toda a percu tradicional; está Yudit Almeida no contrabaixo e voces, as bailarinas que son Iria Calvar, Lúa Cárdenas e Jaimi Neves, que son as bailarinas que me acompañan desde hai tempo. Todas no escenario. Desde o íntimo máis íntimo con que arranco, que eu sempre trato de non abandonar, porque penso que a música ten que conectarnos, ata esa parte máis de música bailable pero que conecta con percutivo e de trance que ten a música tradicional, ata pura festa, reguetón e todo. A festa remata por todo o alto.