A música Sheila Patricia está de estreo co single “Maneo de Caión”, peza que supón un paso adiante de gran valor na carreira dunha das voces de referencia na defensa dos cantos populares galegos. Por medio de traballos como “El camino de los sueños” (2017) leva anos consolidando unha traxectoria que ten o seu punto de partida nas súas orixes familiares.

As diferentes experiencias vividas por Sheila Patricia na súa formación musical foron tecendo un mural de inquietudes cheo de variables estilísticas, pero sempre co denominador común de xogar coa tradición musical galega. Que significa esta aproximación vangardista aos sons ancestrais?

«Para min a raíz é algo fundamental, algo que nos configura. Teño dobre raíz, xa que miña nai é galega e meu pai é arxentino, fillo de inmigrantes, e con el sempre tiven conexión co folclore latinoamericano. As cancións populares galegas adornaron a miña vida, desde a voz da miña avoa materna, que canta fermosamente as cancións que lle ensinou o meu bisavó.

Creo que a tradición musical, o folclore, conforma a nosa historia como pobo e a nosa historia persoal. Non podemos permanecer indiferentes a todo isto. Cóntanos o máis fermoso, o máis duro, fálanos do amor, do traballo nos campos, de como se conformou a vida e de como se concibiu o mundo a partir deses ollos.

A música tradicional é algo vivo, unha historia que se alimenta todos os días coas novas voces que a cantan e a tocan. Paréceme un fermoso fío condutor coa nosa árbore xenealóxica, cos nosos veciños, cos nosos amigos, cos nosos pobos, co noso país de países, etc., até chegar á propia configuración do mundo. A raíz indícanos de onde vimos, sabendo que fai máis doado saber a onde queremos ir. Sen ela estamos perdidos».

No seu novo single esa raíz e a ponte coa tradición popular arxentina están presentes en todo momento, ademais dunha conexión moi importante para ela, presente en todas e cada unha das súas manifestacións musicais: «Como dixen antes, a miña avoa materna é un gran referente, cos seus populares versos galegos. Lembro tamén cando comecei no grupo de música tradicional da miña cidade, tocando a gaita, aínda que co paso do tempo renunciei en favor da voz e a guitarra. As moitas viaxes que tiven a sorte de facer cos meus pais a Latinoamérica sempre me mantiveron en contacto con esa parte do mundo e da música. Rafael Amor, cantautor arxentino, foi o meu primeiro profesor, cantou e contou como ninguén sabe facelo. Podo dicir del que entendín a tenrura do canto. Por outra banda, Cuba influíume moito. Lembro que, debido aos problemas de traballo da miña familia, puiden vivir longos períodos alí e iso tocoume moi profundamente na miña adolescencia. Despois veu o fado, chegou o jazz, o folclore arxentino. Tantas raíces entraron na miña vida que provocaron unha enorme explosión e estiven varios anos investigando sobre o folclore ibérico e arxentino. Foi un tempo de moito estudo e curiosidade que lembro con moito agarimo e emoción.»

No single “Maneo de Caión” advírtese un traballo sisudo na produción, que denota unha evolución no seu son até a lei do ‘menos é máis’. Como se formulou este traballo?

«A verdade é que estiven traballando nestes temas alternativamente desde 2018 xunto co meu produtor musical, Agustín Sánchez. “Maneo de Caión” ocorreu en xaneiro de 2020 nunha viaxe que fixen á Arxentina, onde el vive. Alí tamén fixemos a preprodución de pequenas cousas que poderán verse nos próximos meses. Rematamos de producilo aquí xunto coa pandeireta de Manuele Pardo e o pandeiro de Gabi Reboredo. O maneo é un ritmo tradicional de aquí e quería facer unha fusión na que se mantivese o toque do ritmo orixinal, pero podendo tocar con outros sons e ritmos que están actualmente nas nosas mans, como a electrónica. Non queriamos perder a esencia, pero queriamos darlle a nosa propia na canción e na base musical. Ademais, na segunda parte acompáñase dunha quena, un instrumento andino, para resaltar esa fusión imperante das tradicións galega e arxentina. Creo recordar que a preprodución fíxose en só un par de horas, nunha tarde de verán. Tiña moi claro o que quería contar e como quería contalo».

Neste sentido, non queda máis remedio que disparar a imaxinación sobre o que vai vir despois de “Maneo de Caión”: «neste caso, chegou o momento de falar do manido problema da pandemia. Estamos lanzando singles debido a esta situación, polo que seguimos activos e podemos traballar a parte audiovisual como nos gusta. Temos claro que este será o novo camiño. Este single tivo unha fermosa acollida por parte do público e temos cancións moi interesantes a piques de saír do forno, así que si, seguirá esta mesma liña. Fusión de ritmos de aquí, con algúns outros lugares que me son próximos pola miña historia persoal, pero sempre marcando esa raíz galega e, por suposto. Este novo traballo probablemente será completamente en galego. Ao longo destes meses, saberemos un pouco máis, pero este ano haberá traballo discográfico, seguro.»

O novo traballo de Sheila Patricia coincide cun dos momentos cruciais da historia do pop galego; pero sobre todo, con xente como Crnds, Aliboria e Baiuca, que están a reforestar a tradición musical galega baixo prismas renovadores. Precisamente, con este último xorde unha conexión moi simbólica.

«Teño que dicir que ás veces as coincidencias da miña vida son impresionantes. “Maneo de Caión” é a parte “B” dunha canción chamada “Cantigueiras”, que aparece no álbum de 1997 de Carlos Núñez A irmadade das estrelas, interpretada xunto coas pandeiretas Xiradela. O 20 de abril saquei esta canción e dous días despois resulta que Baiuca estreou a parte "A" da mesma canción no seu novo sinxelo. Os dous traballabamos no mesmo elemento, ao mesmo tempo, sen sabelo. Para min é unha honra compartir orixe con eles. Son artistas que admiro e respecto moito. Creo que as tendencias musicais son inevitables, moitas veces todos xiramos cara á mesma dirección, incluso chegando musicalmente de diferentes lugares.

Ademais do seu traballo como música, Sheila tamén conta coa perspectiva da promoción musical, organizando eventos e concertos con Xeitosa Producións. Até que punto condiciona contemplar o campo de batalla desde a fronte artística e desde a empresarial?

«No meu caso foi inevitábel, ninguén me deu nada feito, todo o que conseguín loiteino en primeira persoa. O soño faise realidade pero con traballo, constancia e moita dedicación. Nun universo tan difícil como o da industria musical hai que animarse e atreverse. Para min a parte da produción e da organización viña de aí, de atopar cousas que non me gustaban ou unha falta de apoio que, lonxe de descompoñerme, fíxome ser máis forte, empoderarme e asumir os controis do barco. A nosa profesión como artistas require moito estudo, moitas horas, moitas áreas de traballo. Entón, tanto para min coma para os novos artistas, decidín que ía facer todo o posíbel para que as cousas fosen fermosas detrás e diante do escenario, tratar os artistas ben, coidalos. Non podes permitir a precariedade coa que te tratan cando comezas neste mundo. Hai que darlles ferramentas, axudalos. Son o futuro da nosa cultura e acompañarán as penas e alegrías de moitos oídos, de moitos corazóns».