Breogán Xague quería dedicarlle unha canción a algo que lle producise medo, e que hai máis terrorífico neste momento que buscar unha vivenda de alugueiro? Sen esaxerar, en Pantasma o artista vigués repasa a súa experiencia en Santiago de Compostela como inquilino. Este Samaín a cousa vai de humidade, mofo e inquilinos que volven do máis alá. Así nolo conta o propio autor: 

"O ano pasado tiven que vivir en Santiago. Atopar piso foi un inferno e acabei vivindo nun que estaba nunhas condicións espantosas. Xa de primeiras, o lavabo movíase ao tocalo, as portas non pechaban ben, non tiña extractor e as persianas estaban rotas. Pero o peor foi no inverno. Comezaron a aparecer goteiras que ían crecendo coma pequenas fervenzas, pasei semanas sen auga quente e a humidade que se acumulaba na casa formou mofo en diferentes mobles. E, para máis, a caseira era unha señora que comprobei que tiña actitudes clasistas e racistas. Á mínima queixa respondía ameazando, dicindo que ela como este tiña outros sete pisos pola cidade e que sabía que así eran as cousas.

Todos os Samaíns teño a ilusión de facer unha canción de terror, de Horrorcore. Gústame pensar xenuinamente en que é o que me pode dar medo. Agora mesmo poucas cousas chegan a darme más pánico que buscar alugueiro e pensar en como sobrevivín un ano nun lugar tan horrible. Así que esta canción imaxina a historia dunha persoa que morre pola humidade nese piso e que volve como unha pantasma para buscar vinganza. A voz narradora é un inquilino actual, que descobre a pantasma".