No curso de teatro, os alumnos representan os monólogos que escolleron. Por vez primeira, o talento descomunal de Brais móstrase en todo o seu esplendor. Ninguén fica indiferente, nin sequera Talía.  

—Que che quería?

—Nada. Simplemente darme as grazas por vir —explicou Brais esquivo.

Xela arqueou as cellas nun xesto de indignación.

—Non sabía que foses tan pelota, Brais! Pódese saber a conto de que veu toda esa parrafada que botaches sobre a introspección e a intemperie e non sei que outras merdas? Acaso che gustou de verdade a obra? Non podo crelo, estabas sentado ao meu lado. Trataba dunha señora tola que saía espida ao escenario comer coliflores e dicir nomes gregos mentres un puto frigorífico nos rebentaba os oídos.

—Supoño que xa dixen o que tiña que dicir —protestou Brais incómodo—, non me gustou no sentido tradicional da palabra gustar, pero tampouco me deixou indiferente... Hai que entendelo dende unha perspectiva do feito teatral máis radical e contemporánea. Estamos no século XXI! Inda por riba quedaches durmida e non chegaches ver o vídeo dos refuxiados. 

—Oh, meu deus! Vai rañala, Brais! Non podo crer que fales en serio!

Dende aquel día, a relación entre os dous mozos arrefriouse. O curso de teatro deixou de ser motivo principal de conversa. Se, malia todo, era referido, emerxía de inmediato o recordo das Incoherencias de Antígona, provocando a indignación de Xela, que viraba furibunda e precisaba a validación inequívoca dos seus argumentos. Brais resistía heroicamente cada embate, remiso a negar a 'particular' emoción que chegara a experimentar aquela tarde na súa butaca.

—Se non fora porque está tola, pensaría que te pon un pouco a profe... ou non se explica.

O martes, en cambio, mentres se axudaban o un ao outro a se disfrazaren para os seus respectivos monólogos, volveron divertirse grazas ao curso de teatro como non o facían dende as clases de Mónica. Excitounos vérense tan diferentes: Xela representaba unha burguesa puritana do XIX, co seu austero moño na cabeza, vestida cunha blusa de liño abotoada ao pescozo, e unha gran saia de flanela ata aos pés. Brais, pola contra, era a viva imaxe da voluptuosidade, o 'Marlon Brando da Caramoniña', cuberto apenas cunha saba e unhas sandalias de coiro no seu papel de Marco Antonio.

Hugo foi o primeiro en representar o seu número. Preparou un monólogo de La Venganza de Don Mendo, de Muñoz Seca, de interpretación excesiva, mudando de tanto en tanto os versos para conseguir chistes groseiros ou, no seu defecto, referidos á actualidade. A actuación, que podería ter causado euforia nunha función de fin de curso, foi acollida sen pena nin gloria polos compañeiros. Talía, tras apuntar varias cousas no seu caderno, referiulle a necesidade de reprimir os excesos, de non confundir o obsceno co divertido... Convidou a Ana a representar o seu monólogo antes de que Hugo protestase iradamente apelando ao seu irrenunciable dereito á parodia e á liberdade de expresión.

Ana, ao primeiro, pregou non facelo, alegando a súa coñecida timidez, pero a timidez de Talía era maior e non a contradicía, polo que o incómodo silencio que se produciu a continuación concedeulle a Ana a afouteza necesaria para arrincar con Mi relación con la comida de Angelica Liddell. Foi a súa unha interpretación correcta, ben matizada inda que carente de brío. Talía louvou o seu esforzo interpretativo e, ante todo, a súa notable comprensión do feito teatral. Ana non puido disimular a satisfacción.

Xela subiu ao estrado. Estarricou os brazos e realizou exercicios para distender o pescozo antes de comezar.

—Escollín o monólogo final de Nora Helmer en Casa de Bonecas de Ibsen —anunciou como se mirase á cámara dun casting inexistente.

A súa Nora tiña unha carraxe excesiva, meridional, lorquiana... Chegou ao clímax antes de tempo, polo que o rexistro logo virou estridente. O pranto estourou dous parágrafos antes da coñecida batedura da porta, neste caso tan poderosa que axiña saíron os profesores das aulas contiguas para saber que pasaba. A actitude fora moi positiva, pero a execución resultara tosca; cumpría afinar, achegar matices de sutileza, renunciar aos efectismos e aos clixés televisivos. Tal foi a valoración crítica de Talía en canto Xela volveu sentar no seu pupitre.

—De que vai a imbécil esta? —protestou a rapaza ao oído de Brais—. Acaso non era ela a que dicía a merda esa de que o teatro ten que doer?

—Non fagas caso —consolou o seu mozo—. Eu creo que estiveches xenial. —E pensábao de verdade. Ao ver a 'Xela Helmer' abandonando o fogar, renunciando á súa vida a carón de Torvaldo, sentírase orgulloso de ser parella daquela rapaza tan talentosa e especial. Mais logo chegou a súa vez e, axustando ben a saba arredor do torso, deixando á vista un dos pectorais e o ombreiro, encetou o consabido monólogo de Marco Antonio. A súa maneira de dicilo, a súa xestualidade contida... provocaron decontado a emoción dos compañeiros.

—Onte a palabra do César tería prevalecido contra o mundo. Agora xace aquí e non hai ninguén abondo humilde para reverencialo. Oh, señores! Se tivese eu o propósito de encirrar as vosas mentes e os vosos corazóns cara ao motín e a carraxe, sería inxusto con Bruto e con Casio, quen como todos sabedes, son homes de honra. Non quero ser inxusto con eles. Prefiro selo co morto, comigo e con vós, antes que con eses homes tan honorables.

Xela observábao fascinada. O desexo que sentía decote por el agrandábase ao velo tan metido no seu rol. Ana asentía a cada frase, coma o xurado dunha competición de ximnasia rítmica que xa botou man ao cartón do dez para lle pór nota a un exercicio. O propio Hugo parecía emocionado e, no canto de estomballarse contra a parede e rosmar comentarios xocosos, escoitaba con atención. Talía, en cambio, non parecía inmutarse. Observaba cos seus ollos un chisco alucinados e, a diferenza dos monólogos anteriores, apenas riscaba notas no seu caderno.

—Lega ademais todos os seus paseos, as súas quintas particulares e os seus xardíns, acabados de plantar a esta beira do Tíber. Déixavolos a perpetuidade, a vós e aos vosos herdeiros, como parques públicos, para que paseedes e vos recreedes. Este si que era un César! Cando teredes outro coma el?

Produciuse un silencio estraño, unha estraña calma que precedeu a tormenta de aplausos.

—Bravo! —berrou Xela.

Brais emocionouse. Concedeuse o pracer de saudar agradecido aos compañeiros, que aplaudían ebrios de entusiasmo, como unha estrela que vén de triunfar no Royal Albert Hall.

Mudoulle a expresión, en cambio, ao virar a mirada cara a Talía, quen tiña o rostro desencaixado pola emoción. As bágoas arrasaran as súas meixelas.

—Estivo fantástico, Brais —murmurou simplemente. Non dixo nada máis, a pesar da expectación con que os compañeiros agardaban o seu veredicto. Dirixiuse ao taboleiro e escribiu co xiz: Peter Brook, para dar paso a unha nova e aburrida explicación teórica.

Aos cinco minutos soou a campaíña. Ana, Hugo e Xela saíron escopeteados para non chegar tarde á seguinte clase. A Brais, en cambio, o horario do seu grupo concedíalle media hora de descanso. Aproveitou para se cambiar con calma, para saborear demoradamente o éxito do seu monólogo.

Chamaron á porta.

—Ola?

A cabeza de Talía asomou timidamente tras a porta.

—Ola, Brais. Estás só?

—Estou. Que foi? Esqueciches algo?

—Non. Gustaríame falar contigo, simplemente.

O rapaz sentiuse violento. Viña de quitar a saba e poñer os vaqueiros, polo que o seu torso mostrábase espido e suorento.

—Pasa, claro. Non hai problema.

Talía sentou no estrado, apoiando os brazos sobre a carpeta que repousaba nos seus xeonllo

—Estiveches impresionante, Brais. Emocionáchesme tanto co teu monólogo que unha vez remataches non fun capaz de articular palabra para che dar a miña valoración. Non sería xusto marchar sen que a coñeceses, tes o mesmo dereito cós teus compañeiros. Pódocha dicir agora... se queres.

—Por favor.

Brais permanecía de pé, coas mans nas costas, como os aspirantes dos reality show televisivos que agardan pola valoración dun xurado.

—Tes un talento innato para a interpretación. A túa presenza escénica é conmovedora, matizas cada palabra con xestos ou movementos tan sutís que pasan desapercibidos, como se fosen reaccións naturais dos propios personaxes. Iso é unha habilidade da que nin sequera moitos dos grandes da escena dispoñen. Coido, do mesmo xeito, que comprendes plenamente os textos, que es capaz de ubicalos no seu contexto histórico e literario...

—Moitas grazas —contestou humilde Brais, mentres enxugaba o suor do seu peito cunha toalla de man—. Esforceime moito durante estas semanas.

—Es moi bo, Brais. Calquera persoa cun mínimo coñecemento desta profesión recoñece inmediatamente o teu talento.

—Moi amable...

—Ignoro se gostas do teatro tanto como parece ou... se pensas dedicarte a el algún día. Pero se é así, considero a miña obriga dicirche que tes por diante un futuro extraordinario.

—Pénsalo de verdade? Adoro o teatro!

—Por suposto que o penso. Nunca cadrei con ninguén coma ti.

Talía levantouse da plataforma e achegouse a Brais. No fondo da súa ollada, escintilaba unha faísca de cariño e admiración.

—Teño unha proposta para ti —dixo entón. Brais torceu as cellas, sorprendido por aquelas palabras inesperadas que viñan envoltas no ton do prohibido.

—Que proposta?

—O Centro Dramático Galego escolleume como auxiliar de dirección na súa nova produción, unha adaptación do Soño dunha noite de verán de Shakespeare que dirixirá Quico Cadaval. Os castings para a escolla do reparto serán dentro dun mes. Despois de verte hoxe, estou convencida de que es o Lisandro ideal.

Brais recibiu a proposta coma quen recibe unha labazada. Primeiro chegou o impacto, duro e inesperado, polo flanco que deixara desprotexido; a seguir, un lixeiro atordamento que lle impediu durante uns segundos alcanzar o verdadeiro significado daquelas palabras; finalmente, a sorpresa.

—Estasme propoñendo participar nunha obra do CDG?

—Estouche propoñendo intentalo, cando menos. Hai un tribunal de selección do que formo parte, pero no que tamén deciden outras persoas e, por moito que te defenda, tes o inconveniente de non ser un profesional, así que non che podo prometer nada. Da mesma maneira, se considero que hai outro candidato mellor ca ti, non serei eu quen lle peche o paso. 

—Entón?

—Ofrézoche a miña axuda para preparar as probas. Eu sei que é o que se busca, e sei que ti podes dalo se o traballamos no sentido axeitado. Só tes que poñerte nas miñas mans e facer todo canto che diga.

Cadaval, Shakespeare, o CDG, teatros cheos, xiras por Galicia e Portugal, os principais festivais do Estado... Aquelas palabras eran mel nos oídos de Brais. Tan hipnotizado estaba que non reparou en que as xemas dos dedos de Talía percorrían brincadoras o seu peito, coma plumas a buscarlle as cóxegas.

—Es un diamante por puír, Brais! Puro talento! 

—Profesora!

Ela bicáballe e amordiscáballe o peito.

Algo turbador sentía Brais no tacto e no alento daquela muller que comunicaba os seus pensamentos dunha maneira ansiosa, voraz, felina... Pechou os ollos. Nunca pensara nela con lascivia, nunca a rodeara entre os seus brazos durante as súas recorrentes fantasías nocturnas, nin sequera tras vela espida tres horas na representación das Incoherencias de Antígona. Agora, en cambio, ao sentila pegada ao seu corpo, ao sentir o seu cabelo a caer coma un pano de seda sobre os seus abdominais, entendía que aquilo que lle retorcía o estómago cada vez que se atopaba diante dela era unha excitación moito máis profunda cá que nunca antes experimentara con ninguén, unha excitación radical, en absoluto compracente, que ao se consumar deixaba o corpo nun conmovedor estado de primitivismo fundacional, á intemperie.

—Tes moito talento —repetiu Talía por último vez—. Debo marchar. Eliseo agarda por min.

Amañou o vestido, puxo a chaqueta de punto e apertando a carpeta contra o seu peito desapareceu a correr, como se temese perder o autobús.

Brais observouna dende a xanela. Eliseo apuraba un cigarro apoiado no coche. Ao chegar Talía, guindou a cabicha ao chan, bicouna na boca e abriulle a porta cunha cortesía un chisco extemporánea.