Talía convence a Brais para falar con ela a soas nos cameríns. Xela non pode disimular a súa sorpresa. Que terá que dicirlle aquela muller?

Xela e Eliseo pecharon a porta ao saír.

Brais miraba desconcertado a súa profesora. Dirixíase a el envolta apenas nun quimono, co camiñar vagaroso dunha diva, despedindo ao seu paso o característico cheiro do teatro: estraña mestura de maquillaxe, suor e madeira rancia.

—Agradezo moito as túas palabras —dixo, tras agarralo cariñosamente polos pulsos. Sorría coa boca e sobre todo coa mirada—. O meu teatro non é fácil, Brais. Moita xente detéstao e fala cousas horrorosas de min. Inda por riba son unha muller nova, así que nin sequera se me concede o beneficio da dúbida. Pero de ningún modo me afecta o rexeitamento dos demais. Estou plenamente convencida do que fago, parte dun impulso visceral e xenuíno que me nace nas entrañas, onde reside a esencia do feito teatral tal como eu o entendo, inserido nunha perspectiva radicalmente contemporánea. Non aspiro a gustarlle a todo o mundo, nin sequera a unha parte ínfima dos que me veñen ver, pero aspiro a ser coherente comigo mesma. A miña idea do teatro é innegociable, o froito de toda unha vida de estudo e dedicación. Lin polo menos dúas veces todo canto hai que ler, formeime nas universidades estranxeiras máis prestixiosas, levo indo a representacións teatrais dende que teño uso de razón, cando era unha mocosa de Ourense que apenas sabía falar...

—Es de Ourense?

—Son, da Ponte —especificou, mais logo continuou co seu discurso—. Por iso, que faga isto que viches hoxe non quere dicir que non me guste o teatro 'normal', ou que non poida gozar dunha obra comercial do gusto da maioría, ou que non sexa quen de escribir textos para todos os públicos... Claro que podo, só que non quero, e punto! Non teño por que xustificarme. O que me proe é a necesidade de arriscar, de experimentar, de procurar os límites do feito teatral! Por tanto, mentres sexa eu quen propoña, fareino contra vento e marea, tanto me ten o desprezo da maioría, ou as risas de parte do público, como as de hoxe da túa compañeira... —Tes que desculpala —tatexou Brais—, de ningún modo creo que Xela...

—Desculpada está. Se non o digo por rancor; no fin de contas, pensa o mesmo que pensa a maioría, incluída xente con moita máis formación teatral ca ela. Pero tamén por iso mesmo, porque me armei dunha coiraza ante determinadas críticas, agradezo tanto o teu esforzo de querer ver a obra máis alá de calquera preconceito. Hai algo limpo e moi lindo na túa mirada, Brais, seino dende que te vin a primeira vez, ao comezo do curso, e cando descubro miradas como a túa non podo deixar de conmoverme. Agora sei tamén, pola crítica que me fixeches da representación, que tes unha sensibilidade especial. Alédame moito terte de alumno. Só quería dicirche iso.

A man de Talía achegouse á cara de Brais, acariñouna docemente. O rapaz deixouse facer inmobilizado polo medo, como se fose unha araña velenosa a que se desprazase pola súa meixela.

—Vémonos o martes no curso?

—Si, por suposto.

—Non che molesto máis, entón. Mil grazas por vir.

Un bico tenro de despedida humedeceulle levemente a meixela, preto da boca.