Chega o día de comezar os ensaios. Brais coñece os seus compañeiros. Axiña dá mostras do seu formidable talento.

O luns chegou a data do primeiro ensaio. Chovía a chuzos. A señorita Varela agardaba a Brais na praza do 8 de maio. Protexíase do ballón baixo un paraugas sete parroquias da STEG e sorría cunha afabilidade descoñecida no seu rol de severa directora de instituto. Pola expresión riseira, o vestido de chaqueta e saia longa, a bufanda de la, os zapatos negros vernizados e a maneira de termar do paraugas, recordaba tanto a Mary Poppins que só lle faltaba elevarse no ceo e cantar sobre as chemineas da San Pedro. Brais, que deixara o paraugas na casa e apañara unha boa molleira, riu pola disparatada asociación que argallara a súa cabeza.

—Boa tarde, Brais. Imos logo? O teu primeiro día de ensaios. Supoño que estarás nervioso! Ata eu estou nerviosa!

A simpatía da señorita Varela desarmouno un bocado. Contaba cunha inimiga hostil que o escoltaría ao teatro como escolta o carcereiro o recluso que acode aos traballos forzados, mais batera cunha encantadora muller que lle ofrecía o brazo de ganchete e mostraba unha vontade xenuína de agradar.

—Quero que saibas que te comprendo máis do que pensas. Es un rapaz moi intelixente, cunha sensibilidade especial. Que namores dunha muller maior entra na lóxica de quen non atopa a complicidade das persoas da súa idade. Do mesmo xeito, alcanzo a comprender, inda que sexa escabroso admitilo, que certas mulleres a partir dos trinta, nun momento vital determinado, sintan unha atracción fatal por alguén coma ti. Por que non? Es tenro, inocente, brillante, entusiasta e moi fermoso. Os homes maiores carecen de todo iso; poida que algún conserve algo de brillantez, ou algo de beleza, pero a tenrura, a inocencia e o entusiasmo de certo desapareceron; por iso nunha determinada altura, non debería estrañar que haxa mulleres dispostas a pagar un prezo prohibitivo por elas.

Cruzaban a praza de Cervantes. Chovía cada vez con máis forza. O paraugas apenas deixaba ver as persoas que viñan de fronte. Brais, no entanto, ficara perplexo polo discurso da directora.

—Daquela que problema hai? Por que non me deixa estar con Talía?

—Non son eu quen non che deixa, Brais; é a sociedade a que establece determinados límites, con razón ou sen ela, e a min correspóndeme facer que se cumpran. De todos modos, se queres a miña opinión, penso que é mellor absterse deste tipo de aventuras. Cando nos deixamos conducir pola paixón cega, cando renunciamos á razón, estamos condenados ao fracaso e, o que é peor, a unha dor insoportable.

—Vostede que sabe?

Chegaran ás Cinco Rúas, desviáronse cara á Fonte Sequelo. A directora reaccionou cun sorriso á pregunta de Brais.

—Supoño que como o resto dos teus compañeiros, vesme un pau de fregona, sen nervio nin desexo... e é certo que dun tempo a esta parte xa non estou para moitos trotes, pero non son tan diferente do resto da xente, Brais. Eu tamén amei homes maiores ca min, e algúns bastantes máis novos, mesmo algunha muller... —Estaban a piques de chegar ao teatro. Un pequeno grupo de xente amoreábase na porta. Brais estirou o a cabeza na procura de Talía, pero só identificou a Sabela Novo, fumando e conversando con Quico Cadaval e Vítor Mosqueira, quen interpretaría o trasno Puck. A directora apertoulle o brazo apelando a unha última reflexión—. Non sei... supoño que soñar co imposible forma parte da vida; é bonito, e co paso do tempo deixa un recordo encantador, pero debemos aceptar que é iso, imposible, que temos que contentarnos coa vida que nos toca. E a túa non ten mala pinta! Se che gusta o teatro, ábrese unha porta marabillosa. Aprovéitaa!

—Velaquí a sobérbia culminaçóm da mais gloriosa estirpe teatral de Compostela! —saudou Cadaval con efusión.

—Benvido, lindo —celebrou Sabela Novo.

A señorita Varela presentouse como a titora de Brais. Foi acollida calorosamente e convidada a sentar á vontade na platea.

Talía, enriba do escenario, repasaba o guión de luces co técnico de iluminación. Apenas reaccionou cun arqueo de cellas cando cruzou a súa mirada coa de Brais. Este, en cambio, sentiu unha puñada no estómago. Vítor Mosqueira colleuno do brazo e levouno cara aos camaríns.

—Vouche presentar o resto do elenco.

Alí estaban algúns dos amigos do seu pai, que tantas veces admirara sobre os escenarios: Goldi, César Cambeiro, Mónica García, Marcos Orsi, Xosé Barato...

En cinco minutos, comezou o ensaio. A voráxine absorbeu a Brais de tal maneira que toda a súa atención se enfocou no que estaba a facer. Canto acontecía ao seu redor, canto se dicía, resultáballe estimulante. Alagouno unha singular plenitude, a convicción de que aquilo era ao que se quería dedicar o resto da súa vida. Talía sorría ao comprobar o brillo da súa mirada, era o brillo da felicidade.

—Non estivo mal, verdade? Parecía divertido —dixo a señorita Varela cando subían de volta. —Foi formidable!