A situación é dramática. Brais séntese acurralado e necesita compartir o seu desacougo con alguén. Só a súa amiga Ana parece comprendelo.

Brais deixou de ir ao instituto, non soportaba a idea de cruzarse con Xela; en realidade, non quería cruzarse con ninguén, tanto se lle agreara o carácter. Pasaba as horas lectivas vagando polos tristes arredores do centro, repasando o libreto da obra que non despegaba da súa man. Cando a chuvia daba tregua, refuxiábase no parque de skate de Vite e, no fondo da U, representaba o seu papel de Lisandro para un público imaxinario. Imaxinaba do mesmo xeito a Talía ao seu lado corrixindo cada xesto, cada movemento... Shakespeare conseguía abstraelo do desacougo en que vivía, temoroso de que en calquera momento aparecese unha foto nas redes sociais e prendese a mecha do inevitable escándalo.

Na casa tampouco se sentía a gusto; os seus pais atordábano a preguntas.

—Sabes algo novo da obra? Cando é o primeiro ensaio? Xa memorizaches o papel?

E como non lle apetecía contestar encerrábase durante horas no seu cuarto.

—Moi rariño estás —reprocháballe a nai—. Terás que aprender a xestionar eses nervios.

Ana era a única persoa cuxa presenza lle resultaba desexable. O sábado mandáralle unha mensaxe.

—A directora informounos da cancelación do curso de teatro. Non deu explicacións. Ti sabes algo? Ten que ver co voso asunto? Por que non ves a clase?

Combinaron á tarde na parte de abaixo do Medusa. Brais contoullo todo, sen escatimar detalles, nin sequera os máis escabrosos. En canto rematou o seu relato, Ana púxoo ao tanto do que acontecía no instituto na súa ausencia.

—O ambiente está insoportable. Xela anda fóra de control, non fai máis que deixarlle claro a todo o mundo que non está contigo. Se lle preguntan os motivos da ruptura, ao primeiro dá evasivas, pero logo deixa caer insinuacións sutís que apuntan a Talía. Como podes imaxinar, a posibilidade dunha relación erótica entre a profesora de teatro e o rapaz máis popular do instituto puxo a ferver as hormonas dos de sempre. Hugo, por exemplo, en canto pode ceiba unha obscenidade sobre vós os dous. E o caso é que ten bastante éxito, tanto que un día seica o chamou a directora ao despacho para reprendelo e ameazalo coa expulsión se seguía a difundir a tal falsidade... É todo bastante desagradable, a verdade, e profundamente machista. Tratan a Talía como se fose unha tola pervertida, e non entendo como se lle pode faltar de tal xeito ao respecto a unha persoa, sobre todo a unha persoa da súa sensibilidade.

Brais colleulle a man.

—Menos mal que estás ti, Ana.

—Podedes contar comigo para o que faga falta.

—Polo de agora, agradeceríache que volvamos quedar aquí mañá, e pasado, e cando che apeteza. Sinto que es a única persoa coa que estou a gusto e na que podo confiar.