Despois de se veren sorprendidos pola Señorita Varela, Brais e Talía combinan para afrontaren xuntos as ameazas que poñen en perigo a súa relación.

—Foi Xela, estou seguro de que foi ela. Fodeunos a vida! 

—Non penses agora niso! Sigue, sigue!

Talía, axeonllada no sofá, recibía por detrás o formidable talento de Brais, envolto nunha agresividade animal, como se necesitase descargar dun só ferrete toda a súa carraxe contra o mundo. Fervíalle o sangue a convicción de que fora Xela quen os delatara ante a directora. Non lle perdoaba a traizón, resultáballe inconcibible semellante falta de lealdade. A carraxe, porén, tamén tiña a ver coa constatación da súa propia inconsciencia. Afeito dende pequeno ao cariño e admiración do seu entorno, decátabase por primeira vez da peaxe que había que pagar por se desviar do carreiro estabelecido. Fora un papón inocente, non reparara nas consecuencias da súa atolada fuxida cara adiante. Aínda non comezara a gozar da sensación de liberdade e xa batera de fronte contra un muro que lle abrira feridas imposibles de cicatrizar.

Veuse como nunca antes se viñera, dragón que expulsa labaradas de lume pola boca; berrou desesperado, coma o soldado americano no Vietnam que dispara refachos indiscriminados de metralladora contra o inimigo agochado no escuro.

—Oh, meu deus! Es incrible! —xemeu Talía—. Pero non podemos facer tanto ruído. Non estamos seguros en ningún sitio.

Brais chegara ao Carme de Abaixo coa cautela de quen se sente permanentemente vixiado: camiñando pegado ás paredes, dando rodeos innecesarios, mirando aos lados en cada encrucillada, deténdose nos escaparates para descubrir perseguidores no seu reflexo... Sorprendérao atopar a casa intacta, coa xanela reparada, o interior arrombado como se nada tivese acontecido quince días antes. Talía acollérao entre os seus brazos co desexo atrasado e a necesidade de desquitarse da angustia dos últimos acontecementos. Apenas cruzaran un saúdo. Eran os corpos os que tiñan especial urxencia por se poñeren ao día.

Só na tenrura postcoital analizaron a situación.

—Non van poder con nós, Brais, faime caso. Estaremos separados ata a estrea, aceptaremos as súas regras do xogo. Será complicado conter a paixón, pero reconducirémola cara ao traballo teatral. Quico díxome hai unhas horas que xa hai data de estrea: o 22 de febreiro na Coruña, no Rosalía de Castro. Non é moito tempo, é de feito demasiado precipitado, pero obrigará a concentrar os ensaios e iso manterá a nosa cabeza ocupada. Tes que marabillalos, Brais. Estou convencida de que haberá un antes e un despois da túa aparición no mundo do teatro, e eu quero formar parte diso.

—Pero que vai pasar con nós, coa nosa relación?

—O que ti e mais eu queiramos que pase. Non lle deas voltas ao futuro. Vive o presente. Só temos que ser cautos un tempo, meu amor. —Brais sentiu estraño o vocativo cariñoso. Era a primeira vez que Talía lle concedía unha tenrura a través da palabra—. Agora será mellor que nos despidamos. Aquí tampouco estamos seguros. Verémonos a partir do luns nos ensaios e evitaremos calquera demostración de afecto que poida avivar as sospeitas da directora. Sentirás o meu desexo en cada indicación teatral, até na máis vacua, e saberás responderme da mesma maneira.

As palabras de Talía acalmaban a Brais, que sentara no sofá e escoitaba mirando ao chan, cos cóbados apoiados nos xeonllos.

—Pero por que todo o mundo se mete onde non o chaman? Primeiro foi Eliseo, agora Xela... Acaso están dispostos a sacrificarnos diante de todo o mundo? É que non son conscientes do dano que nos fan?

A man de Talía percorreu as súas costas.

—Se estiveses tan afeito coma eu estou á incomprensión dos demais! Non pretendas cambiar a maneira de ser de xente. Sé quen teñas que ser, coa cabeza alta!

—Soa ben, pero non parece doado.

—Non é nada doado, pero paga a pena. —Brais acariñou o xeonllo dela—. Agora bícame por última vez e vai á casa.

Xuntaron os beizos nun bico cálido e prolongado, tanto que volveu chamar polas mans, polas caricias, polos xogos...

Talía sorría entre as pernas de Brais coa expresión de gula de quen acaba de mercar un apetitoso xeado e pretende gozalo demoradamente.

Un clarón cegounos de repente, coma o alustro que segue a un raio.

—Que foi iso? —preguntou Brais asustado. 

—Un flash —respondeu Talía.

Escoitáronse pasos na rúa.

Brais foi correndo á fiestra. Abriuna de par en par. Un coche cruzaba a ponte sobre o Sarela. O reflexo dos seus focos deixaba ver fugazmente a silueta dunhas pernas que corrían en dirección a Galeras.

—Estamos perdidos! —suspirou—. Xa non hai nada que facer!

Virouse resignado tras pechar a fiestra. O seu rabo, aínda erecto, descendía amodo, como o brazo dun guindastre. Talía observábao sentada no sofá, co rostro demudado.

—Xa se verá! Vai para a casa.

E Brais marchou, unha vez se lle aquelou de novo o rabiño entre as pernas.