Coa volta das aulas, Brais reencóntranse por fin con Talía. Retoman o curso de teatro e a paixón interrompida, pero...

Ao día seguinte recomezaron as clases, e era martes, polo que había curso de teatro. Talía chegou como de costume precedida polo bedel e o seu carriño do proxector. Brais non se atreveu a mirala, como tería feito de non sentir enriba del coma unha lousa a mirada reprobatoria de Xela. A rapaza negáralle a palabra pero non lle quitaba o ollo de enriba.

Talía dedicáballe a clase a Shakespeare. Parecía máis contenta ca outras veces. Defendía a súa exposición de pé, camiñando pola aula, en vez de ficar sentada coas pernas cruzadas e os ollos fixos na pantalla do ordenador, como era habitual. Permitíase miradas de sutil complicidade a Brais, mesmo unha alusión cariñosa ao seu recente éxito na proba cando chegou a hora de falar do Soño dunha noite de verán. Brais facía que non reparaba, temoroso dos bufidos de Xela no asento de atrás.

Ao soar a campaíña, Ana e Hugo incorporáronse a correr para chegar á seguinte clase. Xela debería ir canda eles, pero demoraba a recollida das súas cousas de xeito deliberado. A Talía leváballe o seu tempo pechar os arquivos do ordenador, apagar o proxector... Brais agardaba chantado no seu pupitre, sen saber que facer, ata que Xela abandounou por fin a aula dando un sonoro golpe na porta.

—Pensei que non marcharía nunca —murmurou Talía sen levantar os ollos do proxector. O seu ton era retranqueiro. En canto deixou todo recollido, mirou a Brais cun sorriso sedutor—. Que che pasa? Estás moi calado.

Brais detívoa, pois xa se achegaba ao seu carón para rodealo entre os seus brazos.

—Temos que andar con coidado, Talía. Xela sábeo todo. 

—Todo o que?

—O noso.

—Acaso nos viu algunha vez?

—Non, pero, non sei... non souben ocultarllo.

—Non te preocupes. Teremos coidado. A partir de hoxe poderás vir á miña casa cando queiras. 

—Eliseo non volveu aparecer?

—Non, nin creo que o faga. Será o noso refuxio. Alí estaremos seguros ti e mais eu.

—Iso espero...

O medo demudara a expresión de Brais. Talía acariñouno na meixela, docemente, un chisco maternal.

—Calquera diría que non te alegras de verme...

—Por suposto que me alegro, pero...

—Teremos coidado. Dáme un bico e marcho. Vente pola casa á tarde.

Os beizos de Brais acudiron co desexo acumulado durante dúas semanas. Adoraba a humidade daqueles bicos. Estrañáraos tanto que non lle resultaba doado abandonar a sensación, malia que fose o máis prudente dadas as circunstancias. A súa man, de feito, acudiu ao peito de Talía, acariñouno docemente por riba do xersei vermello de la de colo alto.

Non sentiron ruído. Foi Talía quen parou ao observar polo rabo do ollo unha desacougante presenza baixo o cadro da porta.

—Pois non era mentira... —suspirou a señorita Varela. 

A man de Brais separouse devagar do peito de Talía.

Ficaron quietos. Cacháranos en delito flagrante. Non tiñan nada que dicir, nin que facer, máis que agardar pola sentenza. A directora pechou a porta e avanzou ata situarse a tres metros da parella. Apoiouse nunha mesa e cruzou os brazos.

—Pódenme explicar de que vai isto? Se está incluído no temario do curso de teatro, señorita, saiba que o centro de ningún modo avala a súa metodoloxía.

—Non é o que parece —murmurou Brais.

Abondou un arqueo de cellas da directora para que o rapaz volvese agachar a cabeza.

—Talvez si sexa o que parece —explicou Talía—. Estamos namorados, iso é todo. Sei de sobra que esta relación vai contra as normas do centro e, por extensión, contra as normas da sociedade, pero asumo as consecuencias. No meu descargo, só podo alegar que amo de verdade a Brais, que sinto por el unha paixón sincera e xenuína. —A directora permanecía impertérrita, Brais tremía na angustia de quen sabe que todo rematou—. Por outra parte, se me permite a presunción, coido que Brais me ama do mesmo xeito. Que sexa un menor de idade, non quere dicir que non sexa unha persoa dabondo madura e intelixente para tomar as súas propias decisións no plano afectivo.

—É certo. Quero estar con ela. Ámoa! —berrou Brais.

A directora permitiuse unha pausa dramática antes de replicar.

—Escóiteme unha cousa, señorita. Podo entender, inda que me custe moito, tamén llo digo, que teña namorado dun alumno de dezaseis anos acabados de cumprir. Entendo menos que sexa incapaz de controlar os seus impulsos e que por tanto se arrisque a unha paixón que non lle fai ben a ninguén; nin a vostede, nin ao centro que confiou na súa profesionalidade, nin, que dicir!, ao menor. Omitirei, en todo caso, como dixen, calquera xuízo moral ao respecto. O que por moito que queira non podo deixar de reprobar é que utilizase a súa posición no Centro Dramático Galego para unha sucia compravenda carnal. Que a única noticia boa que sae na prensa en anos referida a este instituto fose conseguida mediante un escándalo que, no caso de facerse público, nos afundirá na miseria, é algo que de ningún modo lle podo perdoar. 

—Non houbo compravenda, señorita Varela. Brais conseguiu a praza polos seus propios méritos. Á parte de min, había outros catro membros no xurado e a decisión foi tomada por unanimidade. O seu talento está fóra de toda cuestión.

—Paréceme moi ben. Pero se o escándalo sae á luz pública, serei eu a que terá que explicalo nos medios de comunicación e, en casos coma este, polo xeral, non hai xuízo, só condena.

A señorita Varela non necesitaba recorrer a grandes espaventos para estabelecer a súa autoridade. Brais e Talía escoitaban coa resignación do condenado que coñece a súa sentenza da boca do xuíz.

—Está vostede despedida. Non quero vela rondar por este instituto nunca máis. Do mesmo xeito, espero que lle poña fin á súa relación co noso alumno. Non teño interese en que este asunto transcenda a opinión pública, pero tamén teño claro como directora do centro que se por desgraza tal cousa chega a pasar, de ningún modo podemos permitir a sospeita de ter encuberto un escándalo semellante. Se a partir de hoxe me consta, por tanto, que manteñen acesa a súa relación, sexa do tipo que sexa, presentarei denuncia dos feitos ante a Consellería, coa conseguinte repercusión que esta terá nos medios.

—Pero, señorita Varela —implorou Brais—. Non pode impedir que nos vexamos agora que comezan os ensaios!

—Brais ten razón —apoiou Talía—. Acepto que teñamos que poñerlle fin á relación, pero non lle negue ao seu alumno a posibilidade de triunfar no teatro. Non sería xusto! O seu talento é único e el non ten culpa de nada.

A directora descruzou os brazos, apoiounos sobre a mesa e permaneceu varios segundos nunha actitude reflexiva.

—Está ben. Non están vostedes en condicións de pedir favores, pero entendo que non son eu ninguén para truncar a oportunidade do noso alumno. Fagamos unha cousa. Permitiríanme asistir aos ensaios?

—A que se refire? —preguntou confusa Talía.

—Refírome ao seguinte. Se me permiten asistir aos ensaios, convertereime na sombra de Brais. Levareino da casa ao teatro e do teatro á casa. Estarei sempre presente. Iso significa que non haberá quedadas postensaio, nin a máis mínima posibilidade de intimidade entre os dous.

Talía torceu o bico nun xesto de fastío.

—Entendan que a miña proposta —proseguiu a directora— non responde a un inconfesado amor ao teatro, de feito aborrézoo bastante, só pretendo preservar na medida do posible a honorabilidade, xa bastante cuestionada, do instituto que dirixo.

—Non depende de min que lle permitan estar presente nos ensaios —dixo Talía.

—Poida que non, non llo nego, pero de vostede depende que Brais poida participar na obra. A miña proposta é innegociable. Teño que marchar. Déixolles un minuto para despedirse, non máis, agradézanme o detalle e non aproveiten para darlle vía libre á luxuria. Estarei vixiando tras a porta. Unha vez pase o minuto, señorita, abandone o centro e non volva por aquí nunca máis. Ten o meu correo electrónico para me informar dos horarios dos ensaios.

A porta pechou cunha suavidade un chisco perversa. Brais mirou a Talía con desesperación. 'Que facemos? Estamos perdidos!' Berraban os seus ollos. Talía conservaba, en cambio unha aparente calma.

—Non te preocupes. Sairemos coa nosa. Só temos que ser un pouco máis vixiantes. Centrarémonos no teatro durante un tempo, no teu Lisandro, temos que deixalos coa boca aberta. Unha vez o consigamos, xa só seremos ti e mais eu, asegúrocho. Ven hoxe á miña casa e pensamos a estratexia con máis acougo. Teremos que despedirnos en condicións para afrontar os tempos de carestía que veñen.

Non houbo bico de despedida, apenas unha caricia na meixela.

Aos dous minutos viu a Talía entrar no seu coche, o mesmo sobre o que, noutro tempo, agardaba apoiado Eliseo coa cabicha entre os beizos.