Hai tanta expectación arredor de Brais, que o delicado equilibrio que sustenta a súa relación con Talía ameaza con se vir abaixo en calquera momento. Calquera malentendido, calquera resposta mal dada, pode estragalo todo. 

Os pais de Brais non deixaban de celebrar dende a comida no Dezaseis. Chamábanse a eles mesmos o pai do artista e a nai do artista, mesmo ousaban falar da culminación dunha saga, coma os Bardem. E brindaban en canto tiñan ocasión. Á hora de vermú baixaban á praza de Abastos para se faceren os achadizos. Se batían con alguén do teatro non o soltaban. E Brais arroibaba amoucado por tanta chufa diante daquela xente. Algúns actores, os da vella escola, escoitaban atentos durante un minuto a presentación dos 'pais do artista' e, a seguir, durante unha hora ininterrompida dábanlle moi xentís consellos ao novo 'compañeiro'; despois contaban anécdotas dos seus comezos; despois falaban da xente que coñeceran...

—José Sacristán e mais eu chegamos a ser íntimos. Inda hoxe me chama se ten bolo en Santiago... Lembro que cadramos nun cásting de Morte dun viaxante para o Centro Dramático Nacional que dirixía... penso que Pérez de la Fuente... ou era Mario Gas? Tanto ten, o caso é que José e eu... blá-blá-blá-blá...

Xela tampouco disimulaba o seu entusiasmo pola noticia. Fascinábaa, ante todo, o interese da prensa, que solicitaba seguido entrevistas. En dous días, Brais falou con Belén Regueira, do Diario Cultural; María Solar, da TVG; Ana Abelenda, da Voz; Marta Veiga, do Progreso; Dani Salgado, do Sermos... e inda estaba pendente de que Montse Dopico, do Praza Pública, conseguise alguén con coche que a achegase a Santiago para unha entrevista.

—Es famoso! —celebraba Xela con admiración e un indisimulado principio de envexa—. Nas redes hai unha chea de comentarios subidos de ton. Vaste converter nun sex-symbol!

Brais gozaba modestamente daquela celebridade sobrevinda. Daba para sustentar conversas nun plano superficial, mais non enchía a súa necesidade de traballo teatral. Procurou na biblioteca o Tempo e vinganza de Rey Ballesteros e devorouno; ao día seguinte baixou á Pública para se fornecer de canto ensaio houbese sobre a obra de Shakespeare. Un día que Xela marchara coa familia, chamou a Ana, para tomar un café no Muelle. A rapaza apareceu, feliz e sorprendida polo convite. Brais compartiu con ela o entusiasmo polo reto que tiña por diante e a súa nostalxia por Talía. Pasaron catro horas a conversar sobre textos, autores; recomendáronse lecturas, representacións dispoñibles na rede... Despedíronse coa satisfacción de teren establecido entre os dous, ata había uns meses tan distantes, unha enriquecedora camaradaría.

Xa se espreitaba no horizonte a volta ás clases e o reencontro con Talía cando sucedeu algo que enturbiou a espera, ata entón plácida, de Brais. Foi un incidente estúpido, como adoita ser habitual nestes casos. A véspera de Reis, 'os pais do artista' foran xuntos ás Cancelas para resolver a última hora os agasallos do día seguinte. Encontráronse con Xela, á que tamén se lle botara o tempo enriba. Saudáronse afablemente e, como non podía ser doutra maneira, axiña comezaron a falar do 'tema'. A ausencia do protagonista facía engrandecer aínda un chisco máis o orgullo que sentían por el. Todo transcorría normalmente ata que un detalle da conversación alertou a Xela.

—Así que un asaltador encarapuchado? Pódese saber, Brais, por que diaños lles ocultaches aos teus pais que foi Eliseo quen case che parte a cara?

—Só quería esquecer o asunto canto antes... 

—Non, Brais. Non ten lóxica iso que dis.

Sentaran a pasar a tarde nun banco da Alameda. A rapazada brincaba ao seu redor cos xoguetes que lles trouxeran os Reis. O ton de voz de Xela aumentaba a medida que a indignaban as torpes escusas de Brais.

—Non quero falar diso, Xela. Non me atordes máis, xa bastante fodido foi que me rebentaran a cara a hostias!

—Non ten sentido que mintas, que ocultes a súa identidade, que te negues a denuncialo. Non ten sentido a non ser que queiras protexela a ela. Estades xuntos, verdade? Déitaste con ela? Fodíchela a cambio dun papel nunha obra de teatro?

Os pais e avós ao seu redor viraron as cabezas disimuladamente. Brais agachou a cabeza incapaz dunha resposta.

—Así que te deitas con ela. Pois moi ben, que che renda, pero tamén che recomendo que andes con moito ollo porque esa tipa non está ben da cabeza...

—Non fales así...

—Falo como me peta. Es un impresentable fillo de puta. Confeseiche que eu estaba con Adrián porque non soportaba a culpa, humilleime diante de ti para che pedir perdón... E ti en cambio, fodes coa profesora de teatro e non dis nada, así tamén fodes en min cando che peta. 

—Por favor, Xela...

O ton da moza alcanzara o nivel en que a rapazada freaba en seco o seu patinete ou deixaba de arrolar a boneca para escoitar con atención e medo. Os pais e avós miraban con reprobación.

Xela achegouse ao oído de Brais.

—Pois fai o que queiras, pero ten clara unha cousa. Non son imbécil, Brais. Se me sae da cona pódovos foder a vida, a ti e sobre todo a ela, porque nada está peor visto neste país que foder un menor a cambio dun papeliño nunha obra de teatro. Ti e mais eu rematamos, obviamente, pero mellor será que vaias rematando tamén con ela, ou serei eu quen se ocupe cando o considere oportuno.

Incorporouse bruscamente e comezou a andar en dirección ao centro. Os nenos retomaron os seus xoguetes. Brais tardou en reaccionar, pero ao cabo de dez segundos erguese dun chimpo e correu atrás de Xela. Agarrouna dun brazo á altura da porta dos Leóns.

—Xela, por favor, non digas nada.

A rapaza ficou uns segundos en silencio.

—Así que era certo...

—Non digas nada, por favor.

—Déixame en paz, Brais. Estou moi cansa.