Brais e os seus pais van comer xuntos ao Dezaseis. A espera polo veredicto do tribunal faise interminable. Conseguirá o papel ou non? Pase o que pase, a súa vida e a súa relación con Talía mudarán para sempre.
—Saíu algo?
—Inda non?
—Pero actualizaches a páxina?
—Hai cinco segundos.
—Terán un problema na web! Non é normal que tarden tanto!
—Queres que chame a Quico? Seguro que el xa sabe algo.
—Que non quero que chamedes a ninguén! Estades máis impacientes ca min!
—Podías preguntarlle á túa profe.
—É certo. Non te levas ben con ela?
—Lévome normal.
—E esa alarma? É o teu teléfono. Sábese algo?
—É Xela. Pregunta se saíu o resultado.
—Que rapaza tan xeitosa!
—Suso! Traes outra botella?
Os pais de Brais beberan demasiado durante a comida. O viño axudábaos a combater a ansiedade en que vivían á espera do resultado da proba; un fillo protagonista nunha produción do Centro Dramático Galego dirixida por Quico Cadaval, constituía para eles o anhelado desquite a dezaseis anos de frustración, dezaseis anos a preguntarse que tería pasado se nos primeiros anos de crianza de Brais, cando a compañía xogaba a súa consolidación profesional, tivesen apostado por seguir navegando no mar do teatro no canto de repregaren velas para fondear no porto seguro da función pública. Acaso non se terían convertido en referentes da escena nacional? A posibilidade dunha resposta positiva á tal pregunta amargábaos, case tanto como constatar as carreiras consolidadas dalgúns compañeiros de xeración ben menos talentosos.
Brais tamén perdera un chisco a medida co viño, un vaso apenas que o seu pai teimara en ofrecerlle e despois reenchéralle inconsciente de que apenas tiña dezaseis anos. Prestáballe a sensación de embriaguez que lle embotaba levemente os sentidos. Pretendíase máis enteiro cós seus pais, pero non deixaba de actualizar a páxina web do CDG, dun xeito tan maquinal que a piques estivo de non reparar na mudanza producida na pantalla tras a enésima actualización.
—Saíron os resultados! —berrou.
No fondo sabíao. Aceptaba calquera resultado que deparase o destino, mais tiña a certeza (non pálpito, nin intuición, senón certeza) de que que non había outro desenlace posible. Sentíase arrastrado nunha secuencia fatal que non se podía interromper tontamente nun accidente do camiño, só podía rematar ao grande, traxicamente, provocando un inmenso cataclismo.
—Prefiro que leas ti, mamá.
Pasoulle o teléfono. A reacción da muller ao mirar a pantalla abondou para saber o resultado.
—Sabela Novo representará o papel de Hermia. Brais, cunha cualificación sobresaínte, representará o papel de Lisandro.
O pai de Brais rompeu a chorar coma un neno.
—Sinto que son eu o elixido. Perdoa, fillo, a miña presunción, pero non podo evitalo... É a emoción de saber que hai algo parecido á xustiza poética neste mundo.
Abrazáronse. Ao pouco foi Xela quen enviou unha mensaxe: un 'noraboa' tan frío coma os cubos de xeo que enchían o caldeiro en que Suso, o dono do restaurante, ofrecía unha botella, xentileza da casa, para brindar por tan formidable noticia.
