É a hora da verdade. Brais enfróntase á temida proba para conseguir un papel na próxima produción do Centro Dramático Galego. Estará á altura?
 

Brais adiviñou a Talía na primeira fila da platea. Cadaval sentara ao seu lado. Outras tres persoas que non coñecía completaban o xurado. Escolleu unha butaca afastada na parte de atrás. O resto dos concorrentes ciscáronse pola sexta ou sétima fila, do mesmo xeito que as aspirantes ao papel de Hermia, cuxo diálogo con Lisandro formaba parte da proba.

—Ti es Brais? —preguntou unha rapaza morena que sentou ao seu lado—. Eu chámome Sabela. Creo que nos toca xuntos.

Facíaselle coñecida dalgunha serie da Galega. Brais sorriu e ofreceulle a butaca ao seu lado.

—Oxalá teñamos sorte! Viríame tan ben un Shakespeare na miña carreira!

A rapaza bufaba seguido e movía a perna arriba e abaixo coa intensidade con que Carlos Núñez incharía un colchonete de praia.

Axiña chamaron aos primeiros aspirantes. Malia non se lles poder negar certa presenza escénica, pasábanse de intensidade e os seus rexistros casaban mal, os nervios entorpecíanlles os reflexos. Os seguintes concorrentes, pola contra, parecían moito máis afinados, había química entre eles e el, en particular, estaba dotado dunha graza singular nos movementos.

—Espectaculares! —repetía Sabela a cada pouco—. Imos ter que bordalo.

Pasaron outras catro parellas, todas elas notables na execución do diálogo. A última provocou, de feito, un pequeno murmurio na sala.

—Fodidamente bos! —recoñeceu Sabela, arqueando as cellas nun xesto de preocupación.

Os nervios comezaban a facer estragos en Brais, encirrados en parte pola excitación da súa compañeira, que lle beliscaba o antebrazo nunha estraña superstición que seica pretendía transmitirlle boas vibracións pero que en realidade só engadía un cardeal máis ao sínodo en que se convertera o seu corpo.

Cando Cadaval dixo os seus nomes, Talía virou o pescozo e procurouno coa mirada. Piscoulle o ollo nun xesto de ánimo tan riquiño como inhabitual.

Brais acorou.

—Ocupade as vosas marcas —ordenou o rexedor en canto se incorporaron ao palco.

Cadaval deulles unhas serie de indicacións sobre os movementos e intencións que pretendía dos personaxes. Sabela escoitaba con atención e mesmo preguntaba algunha dúbida. Brais, en cambio, era incapaz de atender. Estaba lívido, atormentado de súpeto pola lembranza dun pesadelo que o facía acordar angustiado nas últimas noites: vestido de Lisandro, enriba do palco, era incapaz de dicir o texto ante mirada expectante do público, de Talía, de Cadaval, de Xela, dos seus pais... e a perplexidade ante o seu silencio axiña viraba un concerto de apupos e insultos que o abouraban ata facelo sentir pequeniño e insignificante como a cagada dunha mosca.

Temía ante todo decepcionar a Talía, botar por terra o traballo ao seu lado. Se non conseguía o papel, a relación entre os dous tería que regresar a un estadio anterior, pero non concibía a posibilidade da marcha atrás nunha paixón como aquela, sen freos nin respecto polas normas de circulación.

—Brais! —escoitou entón. Era Sabela, quen bisbaba xunto del con mirada de desesperación. 

—Algúm problema, moço? —preguntou Cadaval.

Talía observaba preocupada. Os concorrentes na sexta fila rexoubaban divertidos.

Ao fondo da platea recoñeceu a Eliseo, apoiado a carón da porta, no mesmo lugar en que seguira a representación das Incoherencias de Antígona.

Algo semellante a un mareo nubroulle a vista e tería caído desmaiado de non sentir de repente unha dolorosa aguilloada no estómago: o feito teatral, acudindo ao rescate no momento oportuno:

—E ben, meu amor? Por que palidecen tanto as túas meixelas? Como é que as súas rosas perden tan axiña a súa cor? —declamou, e todo o ensaiado nos dous meses anteriores na casa do Carme de Abaixo, sucedeu con pasmosa naturalidade.

—Semella que por falta de choiva, inda que ben podería eu regalas abondo coa tormenta dos meus ollos.

—Ai de min! Canto cheguei a ler ou escoitar, xa fose en historia ou en romance, mostra que xamais o camiño do amor verdadeiro estivo exento de borrascas. Unhas veces, os atrancos nacen da diversidade das condicións...

—Oh, manancial de contradicións e desgrazas o amor que suxeita o príncipe aos pés da humilde pastora.

—Outras veces dáse a desproporción dos anos.

—Triste espectáculo ver o outono unido á primavera.

—Outras... en fin, forzaron á escolla as cegas cábalas de amigos imprudentes. 

—Oh, inferno! Elixir amor polos ollos dun terceiro.

Unha calada admiración rendíase dende a platea ao formidable talento de Brais. A escena engrandecíao. Talía sorría satisfeita.

—Ou se cabía afecto na escolla, asediárona a guerra, a enfermidade, a morte... facendo que o goce fose momentáneo coma o son, rápido coma a sombra, breve coma un soño breve, e fuxidío coma o lóstrego que no escuro da noite alumea o ceo e mais a terra; e antes de que o home teña tempo a dicir 'Olla!', perdeuse xa no corazón das tebras: é así como as cousas brillantes abísmanse nas sombras da confusión.

A última frase foi dita con tal elocuencia que produciu o efecto que precede a apoteose. Nun teatro cheo tería sido correspondida cunha ovación emocionada. Naquel contexto, porén, foi acollida por un silencio sobrecolledor que revelaba a xenuína sorpresa do xurado e a congoxa do resto dos concorrentes. Sabela sorría, non podendo disimular a felicidade pola maxia do que acababa de acontecer en escena. Botouse nos brazos de Brais agradecida.

Ao baixar do palco, cruzou a mirada con Talía. Esta correspondeu cun tímido aceno que daba a entender a súa satisfacción polo resultado.

O rexedor anunciou a fin da proba.

—O xurado reúnese dende este mesmo momento para decidir o seu veredicto. Publicaremos o resultado á tarde na páxina web. Grazas a todas e todos pola vosa participación e moita sorte!