Chegou o día da proba. Antes de entrar no Salón Teatro, Brais toma algo cos seus pais na cafetaría do lado, o mitico Rhin. Alí, cadran cun dos referentes do teatro galego: Quico Cadaval.
O día do casting acordou desvelado. Os seus pais puxeran o despertador e madrugaran canda el, tan nerviosos estaban pola proba do fillo. Até pediran permiso no traballo para acompañalo, convencidos de que pasar polo Salón Teatro e saudar vellos amigos coma Quico Cadaval ou algún outro involucrado na produción, non podía facer mal ningún, máis ben ao contrario. Iso fora, porén, o que Brais pretendera evitar a todo custo. Se acabara revelando que tiña aquel casting non fora tanto por vontade propia —tería preferido anuncialo unha vez o éxito ou o fracaso fosen un feito consumado—, como por deter o interrogatorio ao que o someteran tras descubriren as feridas que lle entumecían medio corpo. Improvisara para saír do paso a historia dun atracador encarapuchado que se asañara con el por non levar diñeiro na carteira, e os páis crérano, non habendo motivo para non facelo; pero as sospeitas agromaran ao pouco tempo pola teimuda negativa do fillo a presentar unha denuncia na comisaría. A que se debía aquela estraña indulxencia co agresor? Brais virase de tal xeito contra as cordas que, antes de tirar a toalla, decidira contar que tiña unha proba no CDG. A revelación fora máis efectiva do que tería sido un feitizo. Como por arte de maxia, os pais deixaron de preocuparse pola agresión e só tiveron oídos para canto Brais tiña que contarlles acerca do casting.
Inda non deran as dez cando entraron os tres no Rhin. Pediron un café. Da televisión acesa, chegáballes a cantilena dos nenos de San Ildefonso a dicir os números da Lotaría de Nadal. O pai de Brais asomaba seguido á porta coa excusa de fumar un cigarro. Ao final, xuntaba un co outro, tanta era a súa ansiedade, sen lle quitar ollo á entrada do teatro. Brais, pola súa parte, reparaba nun grupo de cinco mozos nunha mesa do piso superior que identificou coma os seus competidores polo papel de Lisandro. Tiñan vinte anos, aproximadamente, e exteriorizaban os seus nervios dun xeito ostentoso, un pouco obsceno. 'Seguro que te collen a ti!' dicíanse os uns aos outros con xesto de a cabalo entre a admiración e o desprezo. 'Non o creo. Ti tes moitas máis opcións', retrucábanlles os outros aos uns con idéntica displicencia.
—Aí o vén! —exclamou de súpeto o pai de Brais. Cadaval apareceu pola rúa de Tras de Salomé coa súa inconfundible fasquía de quixote oriental, bufanda ao vento—. Quico! Quico!
A invocación provocou o silencio no interior da cafetaría; dos concorrentes do piso superior escapou algún chío de película de medo. Até os rapaces de San Ildefonso calaron un minuto á espera dunha bóla atrancada no bombo.
—Como estás, Quico? Queres un café? Aproveita que hoxe convido! Olla, este é o meu fillo Brais —presentou o pai co peito enchido mentres Cadaval quitaba o abrigo e pousaba os seus papeis sobre a barra. —Cadrastes moitas veces! Facíache moita graza como imitaba a Eduardo Alonso. Lémbraste del?
—Vai facer a proba para o papel de Lisandro —completou a nai. Estamos tan nerviosos!
Quico lembrábao ben, abofé, e con tal motivo improvisou un soberbio monólogo que chantaba as súas orixes nunha anécdota do día en que os pais de Brais se coñeceran, manancial que paseniñamente, furando aos poucos na atención da audiencia, se engrandecía con pasmosa mestría ata converterse en caudaloso río de brillantez desbordante; divertido, tenro, irónico, por veces sarcástico. A anécdota viraba saga familiar. Os concorrentes do piso superior baixaron amodo as escaleiras, en ringleira, coa boca aberta, para mostraren a súa rendida admiración pola xenialidade do artista, sen ignorar que minutos máis tarde sería tamén xuíz dos seus soños de futuro. E por tal motivo ollaban con desconfianza a Brais, semente que fixera xermolar o exuberante discurso; temían o seu ollo encarnado, que entendían marca de actor salvaxe naturalmente dotado para a intepretación e a vida máis alá das sutilezas técnicas que a eles lles ensinaban no seu día a día da Escola de Bouzas.
Brais, porén, había moito que se abstraera do monólogo. No extremo da barra, baixo a luminosa silueta de Claudia Cardinale no póster do Festival de Cannes de 2018, debruzado sobre a barra como só saben debruzarse os que coñeceron madrugadas en chamas máis aló da Tita, Eliseo, ao que a camareira acababa de servirlle un café americano e un vasiño de algo parecido á augardente, observábao en fite, ameazador, acubillando no seu interior un odio inmenso que se expresaba no tremor incontrolado dos seus beizos e na faísca que escintilaba penosamente no branco amarelecido dos seus ollos. Máis que medo, foi carraxe o sentimento que se apoderou de Brais. Podía asumir as hostias que lle magoaban o corpo, pero non a ameaza que aquel home, o único que coñecía a súa prohibida relación con Talía, constituía respecto á súa felicidade. Sostívolle a mirada coa enteireza de quen acepta un duelo a vida e morte. Estaba disposto a enfrontarse a el ata as derradeiras consecuencias, probablemente fatais a teor do seu patibular aspecto.
A realidade acudiu ao rescate. Quico Cadaval rematou o seu relato e o público entregado estourou nunha explosión de gargalladas agradecidas; case inmediatamente, como se os sucesos se conxurasen para enfiar unha secuencia máxica, unha nena cantou o gordo da Lotaría de Nadal... Eliseo afastoulle a mirada e procurou ansioso na súa carteira un feixe de décimos de lotaría.
Cadaval despediuse histriónico pois logo se percatou de que chegaba tarde.
—Eu tamén vou indo —anuncioulles Brais aos seus pais.
—Sorte, pequeno. Sé ti mesmo —pregoulle a nai.
—O resultado non o publican ata o final da tarde, non é? —preguntou o pai—. Agardaremos xuntos. Podemos aproveitar para ir comer ao Dezaseis, a ver que con que nos sorprende Suso!
