Tras o incidente con Eliseo, Brais corre cara á casa de Talía. Que diaños acontece? Talía non parece estar preocupada. Tranquiliza a Brais e prégalle que se centre no seu traballo: o desenvolvemento do seu formidable talento.

Chegou á hora de sempre á casa do Carme de Abaixo. A neve ía a peor. No canto de abrir despreocupadamente a cancela verde, como era o costume, agardou a unha distancia prudencial, apoiado contra a parede da igrexa. No interior do templo unha coral ensaiaba panxoliñas. Algún coche cruzaba de tanto en tanto a ponte sobre o Sarela para continuar cara ao Pedroso.

Brais temía que Talía non estivese soa, que Eliseo agardase emboscado. Reparou entón no absurda que era aquela maneira clandestina que tiñan de comunicarse: unha cita semanal no mesmo lugar de sempre desprezando as posiblidades que a contemporaneidade lles ofrecía aos amantes. Nunca ata entón se deran os teléfonos, nin se solicitaran amizade nas redes sociais. Limitáranse a espremer ao máximo as horas que se concedían xuntos.

Non se apreciaba nada estraño na vivenda. De todos os xeitos, Brais avanzou moi devagar. Asomou a cabeza por unha fiestra do salón. Talía repasaba uns folios sentada no seu sofá, coas pernas recollidas, de maneira que os calcaños lle batían no cu. Unha cunca de té fumegaba entre as súas mans.

Petou no cristal. Talía reaccionou asustada ao ver o seu rostro magoado. Pregoulle por mímica que acudise á porta principal.

—Daquela estás soa? —preguntou Brais en canto Talía o deixou pasar ao recibidor. 

—Estou. Pero que che fixeron na cara? Foi Eliseo.

Brais asentiu. Talía botoulle as mans á ferida do ollo, despois apalpoulle os beizos, túmidos tamén polos golpes, pero desexosos dun bico.

—E a ti non che fixo nada?

—Púxose coma un tolo. Amezoume, levantoume a man, bateu a súa carraxe contra os mobles, esnacou cacharros... pero non se atreveu a golpearme. Díxenlle que marchase da miña casa e da miña vida, que non o quería volver ter diante. E marchou, pero advertíndome de que faría todo o posible por fodernos a vida.

Brais apertou a Talía contra o seu corpo.

—Temos que ser moi cautos, Brais. El non ten probas; sospeita, si, porque os veciños falan, pero non nos pode acusar de nada. Calquera paso en falso a partir de agora pode botalo todo abaixo e eu non estou disposta a perderte. Quérote.

—Eu adórote.

—Será mellor que esta noite vaias á túa casa. Verémonos de novo o xoves, na proba. Cóllante ou non, xa pensaremos daquela como facer para nos seguir vendo.

—Non quero afastarme de ti.

—Non te vas afastar de min!

Os rogos de Brais entenrecían a Talía, que o rodeaba entre os seus brazos como se fose un neno desvalido, sen rozalo apenas por medo a mancalo; despois, en cambio, apertaba fortuitamente os seus ombreiros e era o mesmo que premer un interruptor que lle encrespaba a pel e acendía inmediatamente o seu desexo.

—Pero, Talía, por que me desexas? —preguntou Brais de súpeto, afastando bruscamente o seu corpo—. Por que me queres tanto e dunha maneira tan estraña? Teño só dezaseis anos, non sei nada do mundo, é sospeitoso que me queiras! Se cadra esta paixón ten algo enfermizo que non queremos recoñecer.

Talía reaccionou con frialdade. Virou tesa coma un garabullo, coa expresión alleada das primeiras semanas. Brais asustouse polo brillo estraño nos seus ollos.

—Por que me queres ti? —preguntou simplemente, cun ton de a cabalo entre a indiferenza e o reproche.

—Non sabería dicilo —respondeu Brais amolado—. Se tivese que explicarlle aos demais por que me gusta Xela, sería moi doado responder: é guapa, simpática, encantadora, temos mil cousas en común... en cambio o noso...

—O noso que?

—O noso é raro. Son capaz de explicarmo a min mesmo acudindo ás entrañas, a unha serie de emocións e sensacións físicas que me revolven ata doer, pero que de ningún modo podería describir con palabras.

—Se cadra é iso. As palabras chegarán só cando todo remate. E chegarán soas, así que non paga a pena remexer na súa procura... A min tamén me pasa, que non son capaz de explicalo...

Había un minuto que a roupa de Brais se amontoaba aos seus pés. Talía lambía o seu corpo magoado, bicando as feridas docemente, primeiro as do peito, despois os abdominais...

—Eliseo poderá partirche a cara, ou os brazos, ou as pernas... pero hai unha cousa túa coa que nunca poderá, Brais: o teu talento, o teu formidable talento.