Neva en Santiago. Brais e Xela divírtense con aquela situación inesperada. De súpeto, aparece Eliseo, o mozo de Talía. Que quere? Por que se presenta á porta do instituto inopinadamente?

O mes de decembro chegou con inusual crueza. Unha vaga de frío polar cubriu co seu manto de neve Compostela, coma se nun disparatado baile de máscaras a capital da Galiza quixese facerse pasar ante o mundo pola capital da Rusia Imperial. A cidade gozaba do níveo espectáculo con timidez, desconfiante, escorregadiza. As súas autoridades anulaban as clases un día asustadas polas previsións catastróficas que falaban do inverno máis frío do século; ao seguinte acordaban reanudalas polas protestas de pais e nais indignados que non sabían que facer cos seus fillos... Ante semellante indecisión, o instituto foi laxo na disciplina académica. Mantíñase o calendario lectivo, pero os profesores concedían o tempo de cada clase á vontade dos alumnos.

Talía faltou ao curso por primeira vez. Levaban dez minutos á súa espera cando entrou o bedel para dicirlles que a profesora non acudiría aquela mañá por causa dunha indisposición.

—Enganaríase coa medicación —bisbou maliciosa Xela. Brais non caeu na provocación. Á tarde no vello muíño tería ocasión de apurar as súas últimas horas con ela antes da proba no CDG.
 

Aproveitaron a hora libre para saír ao patio. Foi divertido. Á neve en Santiago pasáballe o que a Ciudadanos en Galicia, que por máis que o intentaba non acababa de callar; de xeito que o inesperado agasallo que lles concedía a meteoroloxía fíxoos gozar coma picariños. 

Lanzábanse bólas de neve nunha guerra desapiadada. Nin sequera a tímida Ana era capaz de reprimir a tentación do xogo. A excitación da batalla provocaba unha agradable complicidade entre os catro. Consumárona na forma dun boneco xigante e de expresión malhumorada que pretendía imitar a señorita Varela, directora do instituto. Esta sorprendeunos cando só lles faltaba chantarlle unha cenoura a xeito de fociño.

—Fermoso boneco, señoritos —celebrou tras observalo con detemento—. Mesmo diría que me recorda a alguén. Quixeron representar o alcalde Bugallo? —E non puideron reprimir a gargallada ao reparar naquel parecido que ata entón lles pasara desapercibido.

Cando chegou a hora de volver á casa, Brais rodeou a Xela da cintura. Estaban inopinadamente cariñosos, como un par de meses atrás. Facían planos de futuro mentres avanzaban pola rúa dos Irmandiños entre risas, temorosos de escorregar por mor do xeo. Daquela foi cando Xela se detivo sorprendida ao recoñecer un home apoiado no capó dun coche, a mirada ansiosa e unha cabicha a piques de consumirse entre os seus beizos.

—Eliseo?

—Ola. Agardaba por vós.

—Hoxe a profe non veu —explicou Xela.

—Seino. Déixasme falar a soas co teu mozo, linda?

Brais arqueou as cellas cando Xela o inquiriu coa mirada.

—Que pasou? —preguntou—. Algún problema?

Enfundado nun abrigo de coiro que lle chegaba aos pés e un pucho de castor a taparlle as orellas, o aspecto de Eliseo facíase máis turbio que de costume. A cicatriz da meixela mostrábase particularmente ameazadora mentres prendía un novo cigarro. Cando gardou o chisqueiro no peto, achegouse a Brais e colleuno polo ombro, facéndoo avanzar de costas a Xela.

—Necesito aclarar algunha cousa contigo. Ven. Imos detrás desas casas, onde non nos poida ver ninguén.

—Pero que pasa? Ten algo que ver con Talía?

—Supoño que si. De feito, iso é o que quero saber.

Abandonaran a rúa principal para se internaren nunha pequena calella que permitía o acceso a un garaxe.

—Non entendo a que te refires...

Eliseo botouse a el cos ollos inxectados en odio. Prendeuno das lapelas do anorak e estampouno contra a parede.

—Estades a foder ás miñas costas, eh? Estades a foder? Confésao! Sei que es ti!

—Non entendo que dis, ten que haber un malentendido —quixo responder Brais, pero non tivo tempo de rematar a frase. Eliseo arreoulle unha puñada na cara que case o deita ao chan. Despois veu outro golpe no estómago e, a seguir, outra labazada na cara en sentido contrario. —Non volvas achegarte a ela, mamón de merda —berraba fóra de si.

Brais acabou no chan. Fíxose un envurullo para protexer a cara e o torso das patadas do home.

—Brais!!! Estás ben?

A voz de Xela alertou a Eliseo. Anicouse e bisboulle no oído a Brais, que se retorcía de dor sobre a neve.

—Que che quede claro, monte de merda. Afástate de Talía ou acabo contigo!

Mallaran nel coma nun saco de patacas. Botou a man á cara e sentiu a carne tumefacta arredor do ollo e o sangue a lle escorrer a chuzos entre os dedos. Xela proferiu un berro de horror ao velo, feito un cristo talmente. Axeonllouse ao seu carón e axudouno a incorporarse. Procurou un pano no peto para lle limpar a ferida.

—Mi madriña, Brais! Pero que che pasou? Por que che fixo isto?

—Tanto ten. Non é nada. Lévame á casa.

—Pero necesitas unha ambulancia. E haberá que chamar á policía. Ese tío está tolo. Quería matarte!

A pesar do seu precario estado, Brais rescatou forzas para zanxar as preguntas de Xela cun xesto autoritario.

—De verdade cho pido, Xela, non chames a ninguén. Lévame á casa!

Ana apareceu timidamente asomando a cabeza polo recanto da calella.

—Oh! Meu deus! Que pasou?

Xela contoulle o incidente. Entre as dúas mozas, axudáronlle a incorporarse a Brais. Subiron ata a rotonda de San Caetano e pararon un taxi.

—Á Caramoniña, faga o favor.

Non había ninguén na casa. A dor era cada vez máis intensa. Foron ao baño.

—Íspete, pequeno —pregou Xela mentres procuraba a caixa das menciñas no moble do lavabo.

—Eu terei que ir indo... —murmurou Ana en canto Brais se desprendeu da roupa e deixou ver o seu soberbio torso entumecido e ensanguentado.

—Non, Ana. Axúdame a facerlle as curas.

Brais padecía ao contacto do alcol e da auga osixenada.

—Pero por que non me queres contar que pasou? Non o entendo...

Brais non quería chamar á policía; ao contrario, pretendía botar terra sobre o asunto, como se a malleira que recibira non fose motivo suficiente para tomar algún tipo de determinación, e a Xela cansábanlle as evasivas do seu mozo. Unha sospeita comezou a ferver na súa cabeza.

—É algo relacionado con Talía?

—Xa che dixen que non teño nin idea de por que o fixo!

—Pois non vexo que motivo podería ter para partirche a cara, a non ser que...

Brais berrou de dor ao sentir o algodón humedecido con alcol sobre unha das súas chagas inda abertas. Xela detivo a súa reflexión. Ana observaba amoucada mentres termaba do estoxo dos remedios.

—A non ser que, Xela? Que queres dicir? Acaso hai algún motivo que xustifique que me poñan a cara coma unha berenxena?

—Claro que non, pero...

Produciuse un silencio. Retáronse coa mirada. A pregunta pairaba entre os dous dende demasiado tempo atrás. Xela tragou saliva e rodeou cunha venda o antebrazo magoado de Brais.

—En fin. Teño que marchar. Quedei coa miña nai e chego tarde. Eu de ti chamaría á policía e pasaría por urxencias pero fai como queiras, non me meto na túa vida xa que parece que non é o meu asunto.

—Vou contigo —murmurou Ana.

—Non, por favor, ti fica un momento —pregou Brais, e a rapaza obedeceu permanecendo sentada no tallo.

Xela contiña o pranto coa expresión arrasada de quen sente unha derrota no seu orgullo. Recolleu das mans de Ana a caixa das menciñas e gardouna no armario no medio dun insoportable silencio. A continuación, recolleu o seu abrigo e mais a mochila no recibidor. Desapareceu deixando atrás dela o estrondo dun golpe na porta.
 

Ana mirou a Brais, que respiraba afrontado. Doíalle máis o malestar con Xela que todas as mazaduras que deixaran no seu corpo as botas de Goretex de Eliseo.

—Espero que isto non che afecte de cara á proba do xoves —dixo Ana nun fío de voz—. Alegraríame tanto que conseguises o papel!

Brais sorriu. Un nó na gorxa afogou o seu agradecemento, que procurou daquela unha saída de emerxencia en forma de bágoa.

—Ana, quéroche contar unha cousa. —A rapaza abriu moito os ollos. Sentíase un chisco avergonzada, ao se ver, no medio daquel cuarto de baño de casa allea, espectadora involuntaria dunha sucesión de emocións descarnadas que a conmovían no máis profundo—. É certo que estou con Talía.

—Como tal?

—Quero dicir... que ademais de quedar todos os martes na súa casa para preparar o casting do xoves, bicámonos, querémonos, facemos o amor... Estou namorado dela, Ana, e ela está namorada de min. Xa sei que é unha loucura pero é a pura verdade. Desexo estar con ela cada segundo do día. E sei que ela sente algo semellante: unha atracción física irresistible, visceral... Intelectualmente tamén hai algo que se axita en min dende que nos coñecemos; virei unha persoa diferente, non sei se mellor ou peor, pero máis auténtica; aquilo que sinto e penso, síntoo e pénsoo por min mesmo, non porque responda ao que esperan os demais de min. —De cando en vez, interrompíalle a fala unha puntada de dor nas costas, como se o aire rabuñase algunha chaga aberta no interior dos seus pulmóns—. Supoño que se o seu mozo veu esperarme á saída do instituto para me partir a cara é porque soubo, non me preguntes como, que estamos xuntos; e por iso eu non quero denunciar á policía nin pasar polo hospital. O único que quero é que non se fale máis do tema. A sociedade devece por chapuzar o seu morbo en asuntos escabrosos, e máis nunha cidade pequena e provinciana como esta, inzada de abutres que desprezarían os bocados máis saborosos da natureza a cambio dun cacho de carniza. Se transcendese a noticia da nosa relación, estenderíase coma un regueiro de pólvora e acabaría estourando nun sonoro escándalo... Ten por seguro que o escándalo non me preocupa por min, en absoluto, oxalá puidese subir agora mesmo ao Pedroso para berrarllo ao mundo enteiro; preocúpame por ela, que se vería afastada para sempre da profesión que lle dá sentido á súa vida. E todo porque teño dezaseis anos e son menor de idade! Que importa se son suficientemente maduro para ter a convicción de que a quero?

Ana ficara enfeitizada polo monólogo de Brais: a vida mesma convertida en teatro maxistral. Un adolescente namorado da súa mentora, co seu soberbio e atlético torso maculado pola desapiadada violencia dun patibular amante despeitado, clama contra a inxustiza dunha sociedade hipócrita que impide a consumación da súa paixón mediante a imposición da súa inclemente censura moral. Non obviou, no entanto, canto había de realidade naquel drama.

—Se a profesora e ti estades xuntos non teño máis que dicir, á parte de que vos admiro moito e desexo a vosa felicidade. Prométoche non contarllo a ninguén.

—Grazas, Ana. Necesitaba compartilo contigo.

Incorporouse para acariñar a rapaza na meixela. Ela tremeu ao sentir tan próxima a impoñente presenza do outro, o seu voluptuoso cheiro a sangue e alcol. Era tímida pero sabíase proclive aos praceres da carne. Pechou os ollos en canto sentiu o tacto da súa man grande e masculina sobre o rostro.

—Grazas por todo, Ana —repetiu tras bicala na fronte—. Acompáñote á porta.