Brais agarda con impaciencia o seu primeiro encontro con Talía tras o episodio apaixonado da semana anterior. A profesora amósase, porén, fría e distante. Acaso aquela promesa de domar o seu descomunal talento era mentira?
O martes seguinte Brais acordou atordado. Durante a noite fora incapaz de prender no sono pensando no que acontecería aquela mañá no curso de teatro. Sería quen de manter a compostura diante de Xela e dos seus compañeiros? Parecíalle difícil. Só imaxinar o momento en que Talía cruzase a porta da aula producíalle unha excitación incontrolada, animal. O corazón acelerábaselle ata lle rebentar as tempas. Ela, en cambio, que tería na cabeza? Acubillaría os mesmos pensamentos voluptuosos ou procuraría desfacerse deles co sangue frío do asasino que enterra un cadáver nun lugar inhóspito após un crime? A natureza racional de Brais foise convencendo desta última posibilidade. Se callar, o delicado equilibrio emocional da profesora cedera nun momento de fraqueza á tentación carnal do seu torso clásico e adolescente, mais non por iso había pór en perigo a súa prometedora carreira profesional e artística.
O seu pai púxoo máis nervioso aínda durante o almorzo.
—Manda carallo! —berraba indignado mentres apuraba o café cunha man e coa outra lía Praza Pública no móbil—. O Centro Dramático Galego anuncia a súa próxima produción: o Soño dunha noite de Verán de Shakespeare nunha adaptación dirixida por Quico Cadaval, quen contará coa colaboración da emerxente autora ourensá Talía Baltar. Talía Baltar e Quico Cadaval? Estamos todos tolos? Que fixo mal Quico para que lle teñan que poñer ao lado chacueca semellante? Non podían deixalo facer só? É que non fican tranquilos se non poñen a súa correspondente comisaria política do aburrimento e da pretenciosidade?
A nai de Brais riu incrédula.
—Xa che digo! Menos mal que Quico está por riba do ben e do mal, se non a amiga podería argallar un bo estropicio. Debe ter un bo padriño, o cal non é raro tendo en conta que logo a colleron na 'compañía cuxo nome prefiro non lembrar'. Pero en fin, non sexamos crueis con ela que, a fin de contas, é a profesora de teatro do neno.
Brais sorriu por compromiso, incómodo no fondo por aquela permanente impiedade ao seu redor contra a persoa que o turbara no máis profundo.
O momento do reencontro chegou. Primeiro entrou o bedel co carriño do proxector. Tras el entrou Talía, cunha camiseta branca que mostraba xeneroso escote e unha saia de coiro negro bastante curta. Xela arqueou as cellas admirada e compartiu a súa impresión con Brais, respectuosamente, para non amolar, realmente atopaba guapa aquela mañá a profesora. Brais correspondeu á súa moza cun sorriso. Tardou, en cambio, en dirixirlle a mirada á propia Talía. Cando por fin se atreveu, foi en balde. Ela non mirou para el en toda a clase, non miraba para ninguén, limitábase como tantas outras veces a seguir na pantalla do ordenador, co seu ton monocorde, os apuntamentos sobre Peter Brook e o espazo baleiro. Brais experimentou o ridículo de quen se sente estafado, de quen accedeu a un intercambio turbio, poñendo mesmo en perigo as seguridades do día a día, pola tentación incontrolable dunha promesa espuria. O rostro inexpresivo de Talía, iluminado polo reflexo da pantalla do ordenador, os seus ollos alleos a todo canto acontecía ao seu redor, a súa xélida indiferenza, fíxolle recoñecer apesarado que aquela muller era, efectivamente, a persoa alucinada da que Xela o advertira tantas veces; a pretenciosa artista da que tanto se mofaran os seus pais.
Cando soou a campaíña, Xela, que pasara a hora de clase aborrecida, enchendo de corazóns e bolboretas o seu caderno, incorporouse bruscamente.
—Vou indo, cariño! —bisbou no oído de Brais—. Vémonos á tarde para a película.
Hugo e Ana saíron atrás dela.
Deixáronos sós. Brais recollía amodo o seu material. Do mesmo xeito, Talía pechaba os documentos do seu ordenador.
—Talía —balbuciu Brais timidamente. Ela ergueu os ollos e mirouno en fite. O reflexo da pantalla iluminaba o seu escote, achegándolle unha estraña morbideza. Houbo un silencio insoportable que Brais non foi quen de rachar. Apenas soubo repetir unha vez máis o nome da profesora nun murmurio avergonzado. Ela arqueou as cellas para inquirir pola pregunta que quería facerlle. Esta nunca chegou. Brais ollou de esguello pola fiestra. Eliseo apuraba un cigarro apoiado no capó do seu coche. Talía encamiñouse cara á porta. Detívose antes de abandonar a aula.
—Brais, poderiamos comezar hoxe os ensaios? Vivo no Carme de Abaixo, na casa a carón do río. Temos toda a tarde para nós, e toda a noite —dixo, e desapareceu en canto o rapaz asentiu cun leve sorriso.
