O episodio apaixonado con Talía turbou a Brais, que sente un desacougo no seu interior difícil de explicar. Cando ve no Informe Semanal unha reportaxe sobre as orixes da relación entre Emmanuel Macron e a súa muller Brigitte, algo estraño o remoe por dentro.

Dende aquel día apoderouse de Brais unha emoción estraña. Estraña, por canto o seu encontro furtivo con Talía apegáraselle á memoria co celme do prohibido, do que sen negar a súa toxicidade ofrécese voluptuoso unha e outra vez ata conseguir enguedellar o incauto nas súas gadoupas coma a araña envolve as súas presas nos fíos dunha arañeira. Quería repetir canto antes malia saber que se trataba dunha idea abocada ao desastre; por non ter nin sequera tiña claro se lle gustaba Talía, unha muller misteriosa, por non dicir rara, que provocaba a hilaridade das persoas do seu entorno e que ao botarse nos seus brazos adolescentes puña en risco con insólita imprudencia a súa propia carreira profesional e artística. Pero Brais quería repetir, como quere un rapaz fumar o segundo cigarro a pesar de case morrer afogado co primeiro... Quería repetir porque se sentía atraído dunha maneira irracional por aquela muller que case o dobraba en idade e se entregara a el sen mediar palabra. Á voluptuosidade do desexo uníase ademais á da gloria presentida, o papel protagonista nunha obra do Centro Dramático Galego dirixida polo gran Quico Cadaval, os teatros cheos, as xiras por Galiza e polo estranxeiro, os hoteis, as entrevistas, as portas abertas á televisión e ao cine, e Talía sempre ao seu lado para domar o seu talento.

Pensou en Xela. Non era celosa, el tampouco. Durante o seu mes en Inglaterra estabeleceran un pacto tácito para non coartaren as posibles relacións do outro durante o mes de separación. E todo correra ben, estaban de certo namorados e a paixón prevalecera sobre as vaidades da carne; non obstante, o desprezo que a súa moza fora acubillando pola profesora de teatro dende o comezo do curso nubrara por vez primeira a imaxe idealizada que dela tiña; era o de Xela un desprezo cruel, inclemente, dun sarcasmo tan excesivo que acabara por enfastialo. Decidiu, por tanto, non contarlle unha palabra do que acontecera na aula aquela mañá. Cando estaban xuntos, evitaba calquera referencia ao curso de teatro e, se Xela teimaba en facer burla de Talía, buscaba a maneira máis subrepticia de mudar de asunto. Unha noite, porén, custoulle manter a calma. Vían a televisión xuntos na cama, despois do sexo, cando no Informe Semanal comezou unha reportaxe sobre as atribuladas orixes da historia de amor do presidente de Francia Emmanuel Macron e a súa muller Brigitte. Brais quixo mudar de canle, mais Xela non llo permitiu.

—Déixame ver! Que historia tan poderosa! A profesora de teatro de trinta e nove, casada e con fillos, que namora do alumno avantaxado de quince! Non che parece incrible? Macron era compañeiro de clase da súa filla!

—Si, é raro...

—Vinte e catro anos é unha diferencia de idade brutal! Ti cres que se pode namorar de alguén tan maior?

—Parece raro...

Brais balbucía apenas, sen vontade de prolongar a conversa, pero Xela proseguía entusiasmada.

—Non sei, isto é como se ti e a profe de teatro toleades o un polo outro. Imaxinas? E iso que Talía non é tan maior como Brigitte, pero inda che leva dezaseis anos... Imaxinas o escándalo? Brais? Por que non dis nada? Por que non respondes? Acaso te pon un pouco a profe? Eh? Comeríaslle a coliflor, porcalleiro? Eh? Veña, responde. Que tes? Por que pos esa cara?

Xela só quería amolar, de ningún modo concibía que o seu mozo puidese agochar a máis mínima faísca de desexo por aquela profesora obxecto predilecto das súas burlas. Pero Brais permanecía calado, e logo lle arroibaron as meixelas.

—Ei, ponte de verdade? Por favor, Brais! Pero se está tola! Entendo que non é fea e ten bo tipo, pero váiselle moitísimo a pinza!

Brais incorporouse bruscamente e apagou a tele.

—Xa está ben, Xela! Deixa de meterte con ela! Cánsame que esteas seguido a facerlle burla! Tampouco é tan mala tía e as súas clases interésanme. Respéctaa un pouco, fai o favor!

A rapaza calou e torceu a mirada.

—Síntoo. Non sabía que te amolase tanto.

—Amólame, si. Talía non nos fixo mal ningún; de feito, inda que ti non saibas nada, debería estarlle moi agradecido.

Contoulle entón a proposta que lle fixera no último día de curso, ocultando convenientemente os detalles escabrosos.

Xela apertou a almofada entre os seus brazos.

—Por que non mo contaras ata hoxe?

—Porque non quería que lle fixeses burla. Sempre fas burla de todo canto fala Talía!

—Pois pídoche perdón! Parece unha petarda, é certo, non me cae nada ben, pero algo así debías contarmo! É xenial che conceda a oportunidade de participar nunha obra do Centro Dramático Galego! Oxalá saia! E dígoche máis, Brais, por se che serve de algo, nunha cousa estou de acordo con ela: tes moito talento, un talento formidable.

Brais sentou na cama, nervioso aínda polo rauto. Non estaba afeito a perder o control. Xela rodeoulle as costas, bicouno docemente ata acalmalo. No Informe Semanal comezou unha nova reportaxe sobre as fraudes ás aseguradoras que a pesar do despregamento de cámaras ocultas non conseguiu distraer a súa atención, converténdose en ruído de fondo a un sexo pracenteiro e conciliador.

Dende aquela tarde, no entanto, apenas volveron falar Brais e Xela do seu curso de teatro nin da súa profesora; do resto dos temas tampouco conseguiron falar coa despreocupación de antano.