Son de Muros e cantan en galego, con gheada e seseo, tal e como falan. Son novos pero xa levan como banda máis dunha década, e tres traballos publicados, co seu estilo garage punk ben definido e mesturado por veces con outros, como pop, funk, tradi e mesmo cumbia. Lisdexia vén de publicar “Esclavos do baile”, un EP de seis cancións onde hai de todo, con algo máis de festa que protesta, pero disto último nunca falta. “Sempre hai motivos para reivindicar”, asegura Fran Trillo, cantante do grupo.

«É un disco que comeza na intro coa “Jungla”, que se che vai o ollo ao escoitala, pasas por “Esclavos do baile”, que é máis garaxe; “Ay, gallego”, que mestura o punk co noso tradi. “Borrachos Nazionalistas gallegos”, que ten un pouco de funky e mesmo disco”.  Fran Trillo, vocalista de Lisdexia resume así o novo traballo da banda muradá, Esclavos do baile, que tamén inclúe a canción “Arrincadeira” e "Espidifren", ambas sobre as resacas, aínda que esta última cunha factura pop moi lograda. “Este disco ten de todo e no anterior mesmo fixemos cumbia. Pasamos por todo por ver se podemos encaixar nalgún sitio”, chancea Trillo. 

A protesta, a reivindicación ou a crítica social están na cerna de Lisdexia, aínda que neste seu terceiro traballo non sería a parte principal, que aposta e moito, polo divertimento. «Neste último é un 60% de festa e pasalo ben pero non queriamos perder ese toque reivindicativo como en “Ay gallego”», di Trillo. «Todos os grupos en Galicia que cantan 100% en galego creo que pasaron por iso de que che pregunten: “Por qué no cantas en castellano que seguro que llegas más lejos”. E despois tamén quixemos criticar a xente que vai do que non é como na canción “Borrachos Nazioalistas Gayegos” para rirnos deles.»

Fran Trillo lembra que cando comezaron a xuntarse, cuns 15 anos, tiñan unhas influencias moi claras en Nao, Kaótiko ou Desakato. «Eran todo influencias de reivindicarte, de protestas e despois, vas crecendo, van cambiando os teus gustos e ao final démoslle unha volta á movida e en 2022 sacamos Espabila as Mamadas, que foi o noso segundo disco, que si que era todo máis falar de festa e tal, aínda que nunca perdemos o toque reivindicativo. Sempre hai moitivos para reivindicar», explica.

«Todos os grupos en Galicia que cantan 100% en galego creo que pasaron por iso de que che pregunten: “Por qué no cantas en castellano que seguro que llegas más lejos”

O propio feito de cantar en galego xa pode entenderse como unha forma de reivindicarse, a si mesmos e ao seu idioma. «Está de moda cantar en galego e é algo que me jode dalgúns grupos. Hai moitos grupos que comezaron cantando en castelán, pero viron que se podían subir ao carro e pasaron ao galego. Que está de puta madre que canten en galego e se o petan paréceme xenial», indica o vocalista de Lisdexia. O tradi tamén está de moda e nós sumámonos facendo unha muiñeira tamén en “Ay Gallego”. Espero que a moda de cantar en galego dure moitísimos anos, pero a ver. É como o dos festivais. Eu sempre o dixen é unha burbulla que algún día vai explotar»

Trillo lamenta que os focos estean postos en apenas un feixe un de bandas cando hai moitas propostas de menor entidade que o están a facer moi ben, pero non teñen atención . «Eu coñezo moitísimos grupos máis pequeniños que non teñen esa oportunidade e se lla deran igual poderían chegar a petalo tamén. Non falo de nós, falo de Ulex, por exemplo, uns rapaces de Santiago que me encantan», detalla.

«Hai grupos punkis que antes tiñan a oportunidade de tocar en festivais máis autoxestionados pero eses festivais foron desaparecendo pola falta de axuda»

«E logo hai grupos máis punkis que antes tiñan a oportunidade de tocar en festivais máis autoxestionados pero eses festivais foron desaparecendo pola falta de axuda. O que me gustaría é que os grandes festivais apostaran máis por grupos en galego. O tradi está pegando forte, pero tamén outros estilos. Agora mesmo en grupos en galego tes para escoller o que queiras», conclúe Fran Trillo. 

Neste Esclavos do baile hai unha clara evolución na banda. O traballo de produción de Chuko, e detalles ben coidados como o deseño de Emma de la Fuente ou o videoclip e fotografías de Anxo Beiro e Antón Vidal, suman para acadar unha proposta atractiva que convida a velos en directo. A primeira oportunidade para coñecer a posta en escena do seu novo traballo será na sala Sónar de Compostela o vindeiro 9 de maio.