O formidable talento de Brais transcende os propios ensaios. Con el chegou o escándalo. A súa imaxe convérteo nunha icona sexual en todo o país e xera unha expectación inusual respecto á nova produción do CDG. 

A medida que avanzaban os ensaios, o talento de Brais gañaba a admiración de todo o mundo involucrado na produción: actores e técnicos eran conscientes de asistiren ao nacemento dunha estrela. Abondaba a súa aparición en escena, un silencio, unha frase dita con pasmosa facilidade... para que as cabezas se virasen cara a el coa boca aberta. Agoirábase un éxito sen precedentes. O propio Quico Cadaval, afeito á mestría en cada un dos seus traballos, non podía disimular a ilusión polo que tiña entre mans.

A dirección do Centro Dramático decidiu que unha fotografía de Brais co torso espido, nunha contorsión lánguida e atlética ao xeito dunha estatua grega, fose a imaxe promocional da obra na cartelería que empapelou Galicia en apenas un par de días: valos, autobuses, anuncios a toda páxina en prensa e televisión, báners nas webs máis visitadas... foron contratados nunha aposta sen precedentes polo investimento publicitario.

—Non será un pouco escandaloso? —advertira entre risas a directora do CDG ao ver despregado o corpo de Brais sobre a súa mesa—. É un menor!

—E que mal ten? Nada vende máis que un bo escándalo! —confirmou a responsable de comunicación coa malicia debuxada no sorriso.

E Brais logo se converteu nunha icona sexual en todo o país. As redes sociais ferveron querendo saber máis daquel adonis que inda por riba, segundo deixaban caer os rumores, estaba dotado dun talento extraordinario. As entradas para a estrea na Coruña, nun fito sen parangón na historia da compañía pública, esgotáronse ás dúas horas de se poñeren á venda, dando lugar a unha revenda na que se alcanzaron os cento cincuenta euros por unha butaca na sétima fila.

Os pais de Brais non podían agochar o seu orgullo. Tampouco querían. Pasaban o día nos viños, percorrendo os bares de arriba a abaixo nunha báquica procura de novos amigos que os felicitasen polo éxito que asomaba no horizonte. A noticia excitáraos de tal xeito que vivían unha segunda xuventude, ata o punto de frecuentar as primeiras horas do Reixa e rescatar os modelos máis atrevidos do fondo de armario.

—Tivémolo moi novos! —repetía a nai de Brais para dar a entender que non había tanto que cumpriran os corenta—. Pero agora tócalle a el pagarnos os vicios.

O pai, pola súa banda, encargábase de tranquilizar os que temesen por unha sona demasiado temperá seu fillo, coma se fose o representante que tivese que tutelar os seus primeiros pasos nun mundo inzado de perigos.

—Brais é moi sensato e mamou dende pequeniño, grazas a nós, que o teatro é ante todo paixón e moito traballo. Nese sentido, confiamos plenamente na súa entrega.

A señorita Varela, fascinada pola rutina dos ensaios, presumía de alumno en canto tiña ocasión. Baixaba polo Preguntoiro camiño do teatro con Brais de ganchete e un sorriso cada vez máis luminoso. Sabía o texto de memoria e atrevíase a emitir a súa 'humilde' opinión ante a xente do equipo sobre os aspectos máis diversos da montaxe, a meirande parte das veces con notable criterio, polo que nun momento dado comezouse a acudir a ela para resolver salomonicamente as controversias que xurdían durante os ensaios.

No instituto, a popularidade de Brais alcanzara niveis de escándalo. Os compañeiros e as compañeiras rifaban por estar ao seu lado, nun abafante asedio en que cada posición era gañada metendo o cóbado nas costelas do rival. Para respirar, Brais fuxía en canto podía con Ana. Pasaba os recreos encerrados con ela nalgunha aula, compartindo cada novidade relativa á montaxe. Algúns insidiosos especularon cun idilio entre os dous.

—Para que vexas como é a xente! —ría Brais cando escoitaba aqueles comentarios.

—Si, como é! —ría tamén Ana, pero a coitada apenas era capaz de controlar os nervios, porque inda que amiga fiel e tímida, tamén era de carne e óso e soñaba cada noite na soidade do seu cuarto con fundirse entre os hercúleos brazos do seu novo amigo.

Só Xela lle era esquiva. Demostráballe, inda por riba, un altivo e deliberado desprezo. Acaroábase a Adrián con indisimulado afán de espertar os celos do seu exmozo. Conseguiuno un día da segunda semana de febreiro, de sol inopinado, primavera adiantada, en que levara ao instituto a súa vaporosa blusa beixe cruzada por unha franxa transparente en forma de uve á altura das mamilas e lle comía a boca a Adrián cunha gula finxida. Brais recordou entón a primeira vez que se deitara con ela, a ansia coa que se botara a aquela mesma blusa, a humidade e calidez da súa boca, e maldiciu a súa sorte, que a cambio de abrirlle as portas da gloria teatral, obrigábao a unha insoportable abstinencia.

—Nótoche que estás quente en como me miras! —bisboulle ela ao oído ao cruzárense á saída do instituto—. Bótasme en falta? Non fai falta que respondas. Dirás que non, só sabes mentir. Pois apanda coas consecuencias.

As peores consecuencias chegaron cando máis dano podían facer, a só cinco días da estrea. Abrían a catro columnas a portada do Correo Gallego.

'Por turbia relación sexual de ayudante de dirección con protagonista menor de edad, el escándalo al CDG llega', rezaba o hiperbatónico titular. E a información ilustrábaa unha foto na que se adiviñaba a silueta de Talía no salón da súa casa, axeonllada de maneira que ocultaba oportunamente o membro de Brais, cuxo torso lucía a mesma apolinealidade do cartaz publicitario, pero cuxa cara aparecía cuberta por un torpe pixelado.

Descubriuno no almorzo, cando o seu pai, dominado pola ira, despregou o xornal diante dos seus fociños.

—Que merda é esta? Pódesmo explicar? Que puta merda é esta?

—El Correo Gallego! —protestou Brais indignado—. O puto Correo Gallego! Que queres que che diga?

O flash da foto e as pernas correndo en dirección a Galeras volveron á súa memoria, do mesmo xeito que a cicatriz de Eliseo, e a brusa beige de Xela que deixaba intuír as súas mamilas...

—Non te fagas o simpático comigo, Brais! Non vexo que puta graza ten que botes todo ao carallo por foder cunha lunática pretenciosa que che dobra a idade! Non nos podes facer isto, hostia! Co que fixemos por ti! A túa nai leva media hora trousando no baño. Eu non me atrevo a saír da casa! É que non es ben, mecago en dios!

—Deixade de pensar en vós dunha vez! —berrou Brais nun chío agudo que rompeu en pranto —. Deixádeme vivir!

Expresaba a súa dor coa conmovedora tenrura dun actor do método. Recordaba a Montgomery Clift en Esplendor na herba, a James Dean en Ao leste do Edén, a Marlon Brando na Lei do Silencio...

O seu pai chegou a flexionar o brazo cara atrás, coa palma da man ben aberta, disposto a arrearlle unha lapada das que deixan pegada indeleble no rostro e na memoria. Contívose no último momento. Desapareceu dando un golpe na porta, xurando pola mala xogada que lle fixera o destino.

Brais encerrouse no cuarto. Ruxiu coma unha fera enxaulada. Descargou a súa carraxe a puñadas contra a parede. Chorou coma un cativo ata acabar no chan, desta volta coma Martin Sheen en Apocalypse Now.

Saíu á rúa, para camiñar sen rumbo no desexo de liberar a cabeza da angustia que o dominaba. A xente viraba a cabeza ao velo pasar. Se a súa imaxe se fixera abondo popular pola campaña publicitaria, a revelación do xornal local engadíralle a ración de morbo necesaria para provocar unha bomba. Ninguén ignoraba xa quen era, ninguén podía evitar murmurar e sorrir ao seu paso.

Non fora pretendido, pero os pasos levárono ao Carme de Abaixo. Cando reparou na circunstancia, entendeu que necesitaba ver e tocar a Talía, estar con ela naquelas circunstancias que, se para el eran desagradables, para ela habían ser fatais. Detívose, porén, antes da ponte sobre o Sarela, ao descubrir un grupo de paparazzis apostados coma hienas baixo o pórtico da igrexa; había mesmo un par de cámaras de programas matutinos das televisións do Estado e unha unidade móbil que malamente se remexía naquela calella estreita que levaba a ningures... Afastouse por medo a ser recoñecido.

Chamárono por teléfono. A directora do CDG convocábao para unha reunión de urxencia á unha e media. Quedaban aínda un par e horas. Afastouse cara ao monte e avanzou entre as silvas, desexando sentir a dor nas canelas, e non parou, como se ficar parado significase o seu final.

Os fotógrafos e xornalistas asaltárono á entrada do Salón Teatro.

—Que hai de certo na túa suposta relación con Talía Baltar? 

—Deitácheste con ela para conseguir o papel?

—Como te sentes nestes momentos.

Levaba os baixos dos pantalóns esgazados e un par de rabuñaduras marcáranlle o rostro, parecía un cristo talmente. Desfíxose como puido dos curiosos, non se abstivo de ningún xesto un chisco inapropiado para escorrentar un cámara que foi repetido despois en bucle polos faladoiros televisivos.

A directora do CDG agardábao co rostro demudado. O escándalo producíralle unha conmoción insoportable. Batéralle de tal xeito no papo o éxito da súa primeira produción á fronte da compañía, que aquela mañá marcada por unha portada na prensa e ducias de xornalistas á porta do teatro, parecéralle un pesadelo insoportable. Mais non se tratara dun pesadelo. Tratárase da realidade, que decidira gastarlle unha broma macabra no momento menos oportuno. Por máis voltas que lle daba, non conseguía crer que o rapaz do talento prodixioso, o que vendía entradas só con amosar o seu torso, o que parecía ter nacido para recitar a Shakespeare... puidese ter algo coa circunspecta auxiliar de dirección. Nada percibira durante os ensaios que dese a entender tal cousa. A relación entre ambos os dous alicerzárase no respecto mutuo e nunha escrupulosa profesionalidade.

—Como me puidestes facer isto? Como puidestes abusar así da nosa confianza?

Brais non soportaba os continuos reproches.

—Deixade de facervos as vítimas e de culpabilizarnos das vosas merdas! É a nós que nos están a foder a vida!

A directora tragou cuspe e intentou revestirse da autoridade que non tivera tempo de asumir no pouco tempo que levaba á fronte do cargo.

—Non tes dereito a falar así! Levo unha mañá insoportable, Brais. Acábame de chamar o director de AGADIC feito unha furia, el que sempre mantén a compostura en todo momento que ata unha non sabe se é porque nada lle afecta ou simplemente porque non se decata de nada; desta vez decatouse, madía leva, ata tatexaba do alporizado que estaba, disque o chamou o propio presidente da Xunta para pedir explicacións. Vou ter que tomar medidas disciplinarias exemplarizantes e nada me dá máis carraxe. Son unha muller de teatro, se me metín a dirixir isto foi para lle dar un novo pulo ao teatro institucional, non para despedir a ninguén coma un desapiadado director de recursos humanos. Pero tamén entendo que a situación que revela hoxe o xornal é inaceptable. Non debemos tolerar comportamentos moralmente reprobables entre membros da compañía.

—O noso é un amor plenamente consentido. O inmoral é espiar a alguén na intimidade do seu domicilio para estragar a súa carreira co único obxecto de satisfacer intereses espurios.

—Tes dezaseis anos acabados de cumprir, Brais! Entende que...

—Non quero falar máis diso. Faga o que teña que facer pero non me sermone. É o unico que lle pido. Obedeza á súa conciencia, ou ao director de AGADIC, ou a quen lle saia da cona, pero non me dea leccións de moralidade.

—Estás moi nervioso, Brais. Prégoche que te tranquilices.

Brais, en efecto, estaba moi nervioso, pero máis nerviosa estaba a directora do CDG, que tremía coma un vimbio azoutado pola tormenta.

—Unha cousa teño clara. En todo este asunto ti es a vítima —Brais rosmou indignado pero a directora mandouno calar nun rauto de autoridade—, polo que non tes por que pagar as consecuencias do suceso. O CDG estará do teu lado; protexerate na medida das súas posibilidades do acoso dos medios para que te poidas centrar no traballo actoral. Temos a certeza de que tes por diante un futuro prometedor; es unha xoia que debemos puír entre todos os que amamos esta profesión na Galiza para que reluza algun día como merece. Estamos contigo, Brais, e dende a Xunta tamén nos transmiten o seu apoio á túa persoa, queren de feito que protagonices unha campaña da Dirección Xeral de Xuventude, xa se poñerán en contacto contigo nos próximos días... Pero Talía non pode continuar entre nós. Convoqueina neste despacho para lle anunciar o seu despedimento fulminante. Non volverá aparecer polos ensaios, nin sequera se lle permitirá acudir á estrea. Querémola lonxe de ti e da compañía. Para unha vez que conseguimos que unha das nosas montaxes transcenda á opinión pública, non podemos permitir que o estrague todo o capricho dunha tola pervertida.

As palabras da directora martelaban na cabeza de Brais nunha secuencia insoportable. Tapaba as orellas para non escoitar máis, pero palabras soltas: xoias, puír, despedimento, opinión pública, capricho, pervertida... conseguían filtrarse ata os seus oídos.

—Cale dunha vez!

Incorporouse bruscamente. A cadeira caeu ao chan con estrépito.

—Brais, onde vas? Compórtate!

Pechou a porta dun golpe e o pranto gañouno mentres baixaba atropeladamente as escaleiras. Quería deixalo todo, abandonar a obra, o instituto, o fogar, prenderlle lume á cidade que sepultaba daquela maneira cruel as súas ilusións...

—Brais!

Era Talía quen o chamaba dende o relanzo do primeiro andar, a carón da porta do galiñeiro. Levaba un chuvasqueiro varios talles máis grande que debera pertencer a Eliseo e uns lentes de sol. Quixera agocharse sen éxito do acoso dos xornalistas. Só a intervención afouta do rexedor do teatro, pedindo respecto e consideración a unha profesional, permitíralle alcanzar a porta. Con aquelas roupas, e unha expresión de resignación no seu rostro, parecía pequeniña aos ollos de Brais, que se botou aos seus brazos.

—Estamos perdidos, Talía. Todo rematou. 

—Non fales así. Ven comigo!

Prendeuno do brazo e entraron no galiñeiro, que permanecía ás escuras.

—Estamos perdidos! Veño de falar coa directora. Estás despedida, non che deixan vir sequera á estrea! Eu tamén o deixo. Non quero seguir así! Que lles dean! —berraba Brais en baixiño.

Talía rodeouno e aloumiñouno coma se fose un rapaz desvalido.

—Nin se che ocorra deixalo, Brais. O teu éxito será a nosa vinganza. O venres sairás ao escenario e faralo todo como o traballamos ata hoxe. Que máis ten se eu estou ou non presente! Non necesito asistir para ter a certeza de que bordarás o papel. Estarei orgullosa do mesmo xeito e o público, inda que non o saiba, tamén me estará a aplaudir a min, porque ti e eu somos unha mesma persoa. Que lle dean á súa moral pequenoburguesa, eles si que teñen a mente enferma se non son capaces de desligar o desexo da razón e da súa idea de normalidade. Chámanlle normalidade á necesidade de socializar o seu fracaso íntimo. Nós nunca seremos coma eles!!!

Tras os seus lentes de sol e a esponxosidade do chuvasqueiro, Talía parecía unha sacerdotisa do lado escuro. As súas palabras, no entanto, acalmaban a Brais, que seguía a choromicar debruzado no seu colo.

—Un pouco de sentido común non nos tería feito mal. Fomos uns imprudentes e agora estamos perdidos. Eu non me quero separar de ti, Talía!

—Non te separarás de min, Brais. Vai á estrea, faino como sabes, déixaos coa boca aberta e goza da sensación de triunfo. O demais déixamo a min. Sei perfectamente como resolvelo. —Como?

—Non preguntes. Que te tranquilice pensar que non vou permitir que nos separen. Necesito que mordas os meus peitos como só ti sabes facelo, que me lambas como só ti sabes facelo, que me biques como só ti sabes facelo, que me penetres como só ti sabes facelo... Triunfa o venres e eu heiche corresponder como só eu sei facelo, porque ninguén comprende mellor ca min o teu talento.

—Pero como...?

—Saberás como. Agora vai, teño que ir ao despacho da directora.

Bicáronse coa paixón acumulada durante un mes e medio. A man de Brais procurou os peitos dela baixo a inmesidade do chuvasqueiro. Ela agarrou o seu carallo por riba do pantalón.

—Es formidable, Brais. En fin, teño que ir! 

—Quérote, Talía!

—Eu tamén te quero. Moita merda!