Chicharrón. Gran exorcismo pop

Neste 1 de marzo Chicharrón publica novo LP. Un traballo marcado pola morte da nai de Alberto Martínez Vecino, vocalista do grupo, no que o graode intensidade emocional chega a nivéis só posibles en creacións dunha índole tan persoal como a que agocha tan vibrante conxunto de cancións. O propio Alberto regálanos un diario íntimo sobre a gravación dun álbum sen igual dentro do que se entende como exorcismo pop, que podes ler a continuación.

Erosión é un disco que escribín o último mes da vida da miña nai, desde o seu último ingreso en urxencias ata o mesmo día da súa morte, e que, ao contrario do que fago sempre, non retoquei en ningún momento posterior.

É música como consolo, como esa especie de reserva de liberdade necesaria. Pero tamén é música como memoria, para recordar no sentido máis belo da palabra, o de volver pasar polo corazón.  Porque eses últimos momentos á beira da miña nai foron moi duros pero, ao mesmo tempo, foron momentos nos que dalgunha maneira sentinme máis preto da vida que nunca (Thanatos e  Eros loitando?).

Nestas dez cancións está simplemente todo o que sentín e todo o que me pasou pola mente neses últimos días, e está máis ou menos por orde, a modo de diario.

O primeiro que escribín foi “Sinto que isto se acaba”, e esa intuición veu ligada ao silencio, ao silencio que deixaron os deuses que, como dixo  Hölderlin, temos que acoller; ao silencio do ritmo da creación; ao silencio da natureza e dos nosos antepasados. Pouco despois apareceron os primeiros berros, ao redor dos que sentín que se tiñan que reunir o resto de cancións. Uns berros que piden auxilio sen usar a linguaxe, e que tenden a mirar cara arriba, ao sacro.

«É música como consolo, como esa especie de reserva de liberdade necesaria. Pero tamén é música como memoria, para recordar no sentido máis belo da palabra, o de volver pasar polo corazón.»

Despois seguín escribindo, e a música foi modulando e acompañando esas letras, converténdoas en cancións que, basicamente, buscan a verdade no que me rodeaba, pero tamén no ausente, en cousas que me dixo a miña nai ata que quedou sen voz, en reflexións persoais, en recordos, en soños, en pesadelos, en relacións sociais, en Lorca e en todas as represaliadas, en Kurt Cobain, en Alberto Gende, en Susan Sontag, na arte, no meu pai…

Uns días despois do seu enterro baixei ao local, fixen as primeiras maquetas, e envieillas a Rubén, a Mara, a Rosalía e a Matías. Tiña claro as persoas coas que quería facer isto, a portada do disco, e mesmo a edición. E esa mesma noite chamei a Fernando (Ferror Records) para contarllo e preguntarlle se lle parecía ben.

© .

Quería gravalo no noso local de ensaio porque aí foi onde empecei a gravar cancións en cintas cando tiña catorce anos, cando aínda era unha academia de costura que tiña a miña nai. Quería gravalo coa guitarra acústica que ela me regalou cando cumprín trinta e cinco anos. Quería que o acordeón estivese moi presente porque era o seu instrumento favorito. Quería gravalo en casete porque me lembrei moito  daquelas viaxes á Coruña con ela, hai vintepico anos xa, escoitando cintas no seu coche e falando da vida. Quería que soase coma esas casetes que tiña a finais dos noventa e que aínda conservo. Quería que a portada fose a obra “Maternidade Mártir” de Francisco Remiseiro (fotografada por Pablo Mella, co que de novo colaboramos) que para min representa á perfección o calvario polo que pasou a miña nai entre outras moitas cousas... E a todas lles pareceu guai!

En Nadal quedamos para facelo. Matías instalouse na nosa casa e creamos unha especie de comunidade feliz. Para nós era moi importante isto porque todas pensamos en que o individualismo é un dos grandes problemas nesta sociedade de ceros e uns, algo do que se aproveita a ultradereita e o capitalismo, e algo que pensamos que a música ten que combater sempre. E é crucial para explicar o disco, porque o ecofeminismo tamén está moi presente nel; tanto no título (erosión é un termo fundamental neste movemento), como na portada, parte das letras, no final feliz (cantando todas a coro) e mesmo na forma de facelo, que tentamos que fose o máis sostible posible, do mesmo xeito que esperamos que sexan os directos.

 

Tendo en conta isto a forma de gravalo foi a seguinte:

O primeiro día eu gravei todas as guitarras pola mañá. Graveinas case todas nunha toma, e non precisamente porque sexa un gran guitarrista, senón porque o único que pretendía é que soase o máis parecido a como tocaba na adolescencia, coma se a guitarra fose un instrumento de percusión transmitindo o sentido das cancións. Despois, ao contrario do que se fai normalmente, gravei as voces. Isto fixémolo así para que todas as demais se deixasen levar un pouco polas letras e a maneira de cantalas.

Do mesmo xeito que coas guitarras, graveinas pola orde que aparece no disco, e isto tamén ten unha razón. Quería ir revivindo o proceso de composición, e á vez, ao estar as máis berradas ao comezo, ir quedándome sen voz aos poucos.

Despois Mara gravou as súas voces. Achegando texturas, coros e respostas, achegando lirismo e intimidade ante o cru das cancións, coa complicidade de quen coñece o viacrucis.

Despois tocoulle a quenda ao acordeón de Rosalía, que unha vez mais demostrou ser unha música metódica e comprometida, que non só domina a poesía senón que manexa o seu instrumento dun xeito hipnotizante, dominando incluso o silencio, algo moito máis difícil de conseguir.

A participación de Rubén era mais complicada, pola falta de tempo e a distancia (vive e traballa en Madrid), pero el tiña claro que quería formar parte desta especie de homenaxe e, ainda que é o disco no que estivo menos presente, as súas contribucións ao teclado fixeron medrar as cancións. Poñendo o seu talento a disposición de Chicharrón, unha vez máis.

Durante todo este proceso, omnipresente Matías.  Xenial en todos os sentidos, guiándonos a todos durante a gravación, paciente, propoñendo pero respectando. Achegando guitarras e teclados que lle ían xurdindo na súa cabeza.

O último en gravar foi Adrián Charlín (Garza), que gravou percusións en tres cancións no estudio de Matías en Ogrobe. Poucas, pero xustas e necesarias.

O resultado de todo isto sae o 1 de Marzo porque é o aniversario da miña nai (que este ano coincide co martes de entroido), e faino en 68 casetes, porque son os anos que cumpriría. Sabemos que algunha xente que as vai a ter nunca as vai poder escoitar, por non ter pletinas. Pero, artísticamente, tamén nos parece algo moi fermoso iso de ter un obxecto cheo de música permanentemente en silencio. Este é o noso agasallo.

Marcos Blanco Gendre

Marcos Blanco Gendre

Xornalista anti postureos, non son "the voice of my generation"… nin gañas que teño.

Tamén che interesa

Faite de vinte

A partir de 5€ mensuais podes suscribirte a VINTE e colaborar para que sigamos a producir contidos de calidade pagando dignamente as colaboracións de vídeo, fotografía, ilustración, xornalismo e creación de todo tipo.