Brais agradeceu os afagos de Xela e da súa familia, pero bota en falta celebrar o éxito coa persoa que máis o axudou a conseguilo, de maneira que vai á casa do río para ver a Talía e desexarlle felices festas.

A resaca non tivo piedade dos excesos da véspera. O viño, e mais a perversa voluptuosidade que este inoculara no seu sangue, refluían coa violencia e o asañamento dun sicario que pretende cobrar unha débeda pendente. Custoulle recordar onde se situaba a orixe daquela xornada: a proba no Salón Teatro, o seu nome a encabezar a lista dos admitidos para o elenco do Soño dunha noite de verán, a euforia dos seus pais no Dezaseis... e por último, o desaqueloutrado encontro con Xela na súa casa, inzado de confesións, arrepentimentos, e dun sexo tan saboroso como o dunha primeira (ou última) vez. Naquela sucesión de acontecementos, no entanto, botaba en falta a Talía; celebrara a noticia cos seus pais, coa súa moza, pero non con quen de verdade quixera compartilo: a súa mentora, que soubera modelar e matizar o seu talento ata atinxir un rexistro que, segundo o xurado, rozaba a excelencia.

Saíu da casa a correr, un chisco atolado. Cruzou o parque de Bonaval, onde o sol comezaba a fundir o inusual manto de neve das últimas xornadas; e despois Casas Reais, Cervantes, o Obradoiro, Hortas... Ao chegar ao Carme de Abaixo tivo que agacharse para pousar as mans nos xeonllos e coller folgos, tanta ansia puxera na súa carreira ata os brazos de Talía.

Mais logo o intimidou un detalle que non podía pasar inadvertido: unha fiestra rota, co cristal

feito cachizas, e a porta verde mal pechada. O recordo de Eliseo ameazante na barra do Rhin acudiu á súa mente. Foi correndo á porta da casa, petou desesperado. O fecho cedeu e viuse de súpeto no recibidor, onde o espello da cómoda lle devolveu o seu reflexo fragmentado en múltiplas perspectivas.

—Talía? Onde estás? —berrou e accedeu á sala.

Sorprendeuno atopala tranquila no sofá, cunha cunca de té e un libro, lendo placidamente no medio dun escenario que representaba os restos dunha batalla. Os estantes polo chan, os libros estrados, a ventá, a que vira dende fóra, rota. A súa primeira pregunta, porén, quixo satisfacer unha curiosidade que naquel contexto podería parecer secundaria.

—Que les?

Ela sorriu e amosoulle a capa do libro.

—Tempo e vinganza, de Rei Ballesteros.

Brais reparou nunha mazadura no seu brazo e outra, no pescozo, coma a pegada dunha man que pretendese rodealo con forza.

—Que pasou, Talía? Estivo aquí Eliseo?

—Estivo, si.

—Que che fixo?

—Nada. Discutimos un pouco. Sentoulle bastante mal que conseguises o papel. Pero xa foi, xa non está aquí, xa non nos temos que preocupar máis por el.

—Pero... 

Talía marcou a páxina do libro e pousouno docemente no brazo do sofá. Incorporouse e acariñou o peito de Brais.

—Non pensemos agora niso. O importante é celebrar o teu éxito. Estou moi orgullosa, Brais. Fixeches unha proba excelente. Quico estaba marabillado contigo.

—Grazas, pero...

—Eu non tiña dúbidas de ti, evidentemente, iso non quita que me produza orgullo ver de que xeito deu froito o traballo que fixemos xuntos. De todos os modos, agora empeza o mellor. Os ensaios con grandes profesionais, o encontro co público... Triunfarás, teño a certeza, pero se ti queres dirixirei a túa carreira, escribirei textos pensados exclusivamente para ti, situarémonos na vangarda. Adórote, Brais, e estamos feitos o un para o outro.

Quitara a camiseta. Ofrecíalle a Brais os seus peitos como a merecida recompensa dun traballo ben feito. Brais, no entanto, ollaba os outros hematomas que ela deixaba ver ciscados no seu corpo.

—Ese cabrón cebouse en ti!

—Deixa de pensar niso, por favor. É asunto meu, non teu. Fagamos o amor.

Talía podería pedirlle calquera cousa, mesmo que se tirase por un barranco abaixo, que el logo iría sen dubidalo. Desta vez quería que fixesen o amor, e aplicouse para contentala.

O pracer que se producía entre os dous era algo único e extraordinario, produto dunha complicada alquimia inaccesible para o resto dos mortais. Prolongaron a maxia durante horas. Só a fame os obrigou a unha pausa. Saciaron o apetito e continuaron ata que se fixo noite e o frío do inverno entrou na casa para recordarlles que tiñan unha fiestra rota. Procuraron unha manta e acurrucháronse na tenrura das confidencias.

—Podería estar aquí contigo todas as vacacións. Soa non estás segura nesta casa —propuxo Brais.

—Non —respondeu sinxelamente Talía.

—Por que?

—Voume a Ourense, coa familia. Reencontrarémonos no curso e, a partir do 15, nos ensaios. Agárdannos días moi felices, Brais. Non sexas impaciente.

—Non tes medo de Eliseo?

—Non. Eliseo non me dá ningún medo.

Falaba con tal convicción que desarmaba calquera argumento.

—Decátaste, Talía, de que inda me falta ano e medio para cumprir os dezaoito?

—Decátome, pero non vexo que importancia ten. A conexión entre nós vai máis alá diso. 

—Non o dubido, pero o resto do mundo non creo que o entenda coma ti...

—O resto do mundo non é o noso problema. —Talía pechou os ollos e un estraño tremor sacudiulle as pálpebras. Era un dos seus síntomas de alleamento inminente—. Será mellor que pases a noite na túa casa. Marcharei mañá cedo. Vémonos á volta.

—Pero dáme o teu teléfono polo menos, Talía, para falarmos algunha vez, inda que sexa para che felicitar o novo ano.

—Sabes que non me gusta falar con ninguén se non me é posible o contacto co seu corpo.

Brais marchou de madrugada, nun agradable estado de lasitude física e mental, alleo ao frío que se internaba subrepticiamente por debaixo das súas roupas. Camiñou sen rumbo durante un par de horas evitando as últimas zonas aínda transitadas do centro. Tería fumado un cigarro, ou pedido unha copa nalgún bar, de saber que era iso o que lle pedía o corpo: prolongar a ebriedade da xornada. O que de ningunha maneira desexaba era volver á casa tan cedo. Volver á casa significaba asumir que Talía marchaba ata despois das vacacións, asumir por tanto que a el lle tocaba refuxiarse nos cuarteis de inverno coa sua familia e a súa viciada relación con Xela. Que estraño se lle facía pensar na inmensa felicidade que experimentara ao seu lado había tan pouco tempo. Agora sentíaos tan lonxe! Eles permanecían iguais ca sempre: sociables, encantadoramente cultos e divertidos, un chisco cínicos... pero as súas voces e as súas risas chegábanlle cada vez máis distantes, a el que avanzaba polas alturas coma un funámbulo sobre unha corda de destino incerto, sen rede...

Saíu da súa fantasía de repente, ao sentir que o frío lle entumecía os dedos e lle facía pingar o nariz. Adiviñábase o amencer cando entrou na casa. Demorou media hora baixo o chorro quente da ducha antes de poñer o pixama e meterse na cama para proceder ao seu inevitable período de hibernación.