A amizade, o amor e a perda son temas universais. O que marca a diferenza é como se abordan. Por iso Ataque Escampe chegan tan fondo con Cabalgata, porque falan de nós –de todas nós– no aquí e no agora. Un brinde por todos os losers que foden coas fiestras pechadas e van sumando penas e perdas sen renunciar á ledicia, escoitade o disco e o comprenderedes. O agora hai que quererse máis que nunca de “Lamborghini”, o primeiro tema que coñecemos do álbum, xa nolo sabemos. Imos repasar as dez novas cancións deste oitavo disco de estudio do grupo con Samuel Solleiro. 

Ataque Escampe presenta Cabalgata o sábado 29 de abril na sala Capitol de Santiago, un concerto con pregón e pasarrúas previos e con festa posterior, como ben contan no seu Instagram. Eles son Cibrán Tenreiro (batería, percusións, sintetizadores, coros e voz en “Pantalón curto”), Miguel Mosqueira (guitarras, sintetizadores, coros, voz en “Fuck the Police” e “Viaxamos a Miami”), Álex Charlón (coros, voz en “Condutor triste”, “Supermartes”, “Entra o dragón”, “A cociña práctica”, “Lamborghini”, “Amigo” e “Cabaliño lento”), Samuel Solleiro (guitarras, coros, voz en “Supermartes”) e Lois G. Carlín (baixo, sintetizadores, saxo, coros, voz en “Fuck the Police”).

Os cinco son compositores e autores das cancións, aínda que desta vez empregaron unha nova fórmula para traballar, e é que a distancia e os últimos momentos da pandemia facían máis difícil xuntarse, polo que cada un deles se responsabilizou de dúas cancións. Por iso tampouco hai un gran tema que faga de fío condutor, a pesar de que finalmente todo tivo sentido. «Cando xa estaba acabado de facer Cabalgata tiñamos a necesidade de expresar un pouco a celebración. Non era o fondo do disco, nin tampouco é que o mérito dun grupo poida ser durar moito tempo, pero é certo que non é tan habitual. Neste tempo tivemos que adaptarnos, marchou e entrou xente nova. Hai vinte anos que somos amigos e quince que sacamos discos, xa son bastantes», conta Solleiro.

Para Samuel Solleiro este non é o disco máis poético de Ataque Escampe, pero pode ser o máis metafórico por esa maneira de enfocar as cancións coa total liberdade de non ter un paraugas predefinido para o álbum. «Temos unha pelexa entre o que é música e o que é poesía, e que letras ben feitas se consideren moi literarias, ou ao revés, que as letras moi literarias sexan as consideradas ben feitas. A nós interésanos diferenciar entre o que é unha boa letra dunha canción e o que é a literatura. Cabalgata é un disco moi traballado en canto ás letras, non só os contidos. Sen dúbida é o disco máis traballado nos pés acentuais, algo no que nos viñamos fixando un tempo e que para o Hevi [produtor] é moi importante», explica.

«Mola que te coñeza pouca xente pero que a quen lle gustas, gústaslle moito»

«Noutros discos a política ten un papel máis central, pero neste non está tanto de maneira directa, aínda que si o está a impregnar todo. Pode ser anecdótico, pero creo que todas as cancións teñen unha reflexión política. Hai unha forma de ver o mundo detrás das cancións», engade. Resultoulles moi difícil dar por rematado este disco. E foi ao final cando se decataron da presenza dos cabaliños que van aparecendo nas cancións. De aí a mestura do contexto equino co contexto festivo para titulalo Cabalgata e tamén todo o traballo gráfico do propio álbum e dos videoclips do que se está a encargar David Silva.

A que soa Cabalgata? Se hai unha constante en Ataque Escampe é unha fuxida das repeticións, unha clara intención de non soar sempre igual. Aquí hai elementos do hip hop máis ‘clásico’, do disco, do synth-funk, da música wave... e parece o seu disco máis electrónico. «Realmente só hai un par de caixas de ritmos, en “Lamborghini” por exemplo é Cibrán tocando a batería sen nada máis. E levamos anos usando sintetizadores, pero quizá aquí os empregamos de forma máis sistemática e con máis coñecemento de causa. Aquí é moi interesante o traballo co Hevi porque aparte de controlar moitísimo de estilos musicais, sabe un montón de aparatos. Por iso agora buscamos o aparato en función da sonoridade que lle queremos dar ás cousas», describe Solleiro.

«Nos discos intentamos ter un pé no agora, estar nunha posición que sexa coherente co que é a vida para nós, sen sentimentos impostados. Os grises é onde atopamos máis interese e de onde máis podemos sacar. Intentamos dar unha de cal e outra de area e ter con músicas alegres as letras máis sombrías, ou ao revés», razoa Samuel Solleiro. Nestes quince anos Ataque Escampe converteuse nun grupo case de culto para algunha xente. «Mola que te coñeza pouca xente pero que a quen lle gustas, gústaslle moito. Eu prefiro iso que soarlle a todo o mundo, pero darlles un pouco máis igual», agrega.

“Terras raras”

Atención: ser vello é bo

«Catro das cinco persoas do grupo temos 40 anos exactos agora e pensamos vivir moito tempo, incluso co grupo, pero xa non somos novos e é unha idade na que a maioría da xente xa non ten grupos, polo menos a un nivel semi-profesional como sería o noso. Dalgunha maneira, o que nos interesa a respecto disto é que o feito de facer anos dáche unha perspectiva sobre os temas que non tes con vinte cando acabas de montar un grupo. Cremos que os grupos de xente vella que non dan pena son os que o asumen e incorporan esa circunstancia na súa lírica».

“Supermartes”

Di que te quere, pero entendedes cousas diferentes por querer. Que música escoitabas ti no 2001? Nostálxica nostálxica non es

«Quizá esta canción é das máis difíciles para dicir de que vai, é coma unha especie de historia apocalíptica na que tamén se fala un pouco da nostalxia. Ata que punto o pasado encerraba xa cousas do noso presente? Ou ata que punto o noso presente será o pasado doutra época? E todo contado a través da ruptura, non sabería dicir se amorosa ou non, dunha relación. Hai un cruce entre a fin dunha relación e a fin do mundo. E ten unha referencia a unha cousa sobre un volcán que dixo Rodrigo Cuevas unha vez nun concerto, que xa houbo unha persoa que se decatou porque estivo no mesmo concerto».

“Entra o dragón”

A miña vida volve parecer unha canción de Ataque Escampe: non vale para o teu puto fest nin para as fórmulas de antes

«A letra orixinal desa canción dicía non vale para Radio 3 nin para as fórmulas de antes, pero esa referencia non nos acababa de gustar, era como moi de Madrid e non estabamos moi reflectidos aí. Ao final xurdiu esta outra idea, e a min esta pequena crítica ao formato do festival resúltame atractiva. Nos últimos anos a escena galega vive unha eclosión moi interesante, con máis propostas que nunca. Creo que iso é indiscutible. Pero penso que en paralelo está habendo un desmantelamento de espazos máis pequenos como os centros sociais. Teño moi presente todo o conflito que tivo o Liceo Mutante en Pontevedra, que agora parece que por fin poderá reabrir. Sorte que resisten porque outros non resistiron, e nós nacemos nese tipo de sitios. Certo tipo de festivais que priman o cuantitativo sobre o cualitativo, de gran formato, serviunos para esta letra que expresa tamén o medo a repetirse e facer o que xa se fixo antes».

“Fuck the Police”

Quen comprende as miñas penas? A psicóloga que cobra, pero non os meus colegas

«Toda a parte final desta canción está improvisada, foi xurdindo no estudio. Hai xéneros que parece que todo o mundo se sente capaz de facelos e outros, como é o caso do rap, que parece que ou só fas iso ou é algo co que ninguén se atreve. Miguel quíxose atrever, gústalle moito o rap dos oitenta e principios dos noventa, e tamén contamos coa achega do Hevi, que controla moito disto. Esta frase é moi evocadora e ten aí no fondo a temática das relacións e da amizade. É unha frase que expresa certa angustia, aínda que podo estar sobreinterpretando eu, sobre as derivas da amizade».

“A cociña práctica”

Se o que máis nos pon de foder é abrazar, por que non deixar aberta unha ventá? Pero a vida, corazón, pide cama de noventa. Suxire outra letra e a mesma canción. Ao mellor non acabamos ben; xa era difícil chegar á vez

«Este disco é un pouco sobre quererse, e digo quererse como algo contraposto ao amor porque quererse é algo máis amplo: engloba a amizade, as relacións de parella e as doutro tipo, as relacións máis fluídas e as máis familiares; implica fases distintas das relacións, os principios e os finais. Dalgunha maneira esta canción problematiza a parte máis sexual das relacións e está bastante inspirada nas cancións de Serge Gainsbourg con Jane Birkin polo diálogo das voces de Álex e Antía Ameixeiras. Tamén quixemos que a canción non fora tan metafórica e que falase de cociña de verdade, por iso sae a avoa de Cibrán sampleada contándonos a receita das filloas (ou unha parte)».

“Pantalón curto”

Moitas penas pequenas non fan unha grande. Moitas perdas pequenas non fan un perdedor

«O que me parece moi interesante desta letra é como a partir dunha perda de algo irrelevante como un pantalón, de algo moi banal, vaise construíndo unha canción sobre que perder cousas non é necesariamente malo».

“Lamborghini”

Eu tamén fun unha estrela fugaz, chamei ás profesoras de primaria mamá

«Esta pode ser unha das primeiras situacións na vida nas que sentes vergoña. Esta canción é coma unha especie de axuste de contas co pasado, pero non de forma nostálxica, senón pensando en como poder corrixilo desde o presente. Sitúaste nunha posición acomodada, tes un Lamborghini, que non é o caso de ningún de nós, e pensas na vida que tiñas antes. Foi evidente que tiña que saír a primeira porque di cousas que están presentes dalgunha maneira no resto das cancións e senta as bases do que pode ser o disco en canto á sonoridade».

“Viaxamos a Miami”

O hotel vale máis que unha vida de traballo onde os policías van en bermudas a diario

«Aquí hai bastante presenza política, sen chegar a ser unha canción de panfleto. Hai certa reflexión sobre a presenza do capitalismo na música. Fala desde o futuro, como se fose hai trinta anos que Bad Bunny estaba de moda».

“Amigo”

E a xente dáme noxo, pero a xente somos ti e mais eu

«Nesta canción faise unha reflexión sobre a universalidade dos sentimentos. Hai unha despedida e non se sabe moi ben de que ou por que. Non se sabe se é unha persoa que morreu, coa que xa non te falas ou que vive fóra. Todo nun contexto de feira ou festa patronal».

“Cabaliño lento”

En xeral pasan menos cousas. Miro atrás: fun un peregrino máis. Ao final somos todos néboa

«Esta é probablemente a letra máis colectiva, fíxose con achegas de todos. O seu significado é moi aberto, pero volven estar presentes a idea da amizade, das relacións, da idade... Quizá o que reivindicamos é poder facer as cousas de formas diferentes, unha vida máis lenta que hoxe xa non temos».