O escándalo saltou aos medios, pero a produción non pode deterse. Non queda nada para a estrea. Brais está desolado. Será capaz de soportar a presión?

El Correo Gallego explotaba o escándalo con notable empeño. Daba conta de calquera novidade, mesmo da máis nimia, relacionada co caso. A maior parte eran invencións sen fundamento, extraídas de declaracións de supostas testemuñas que Brais nin sequera coñecía.

Conseguira inmunizarse contra aquela enxurrada de infamias. Unha noticia, porén, chamoulle a atención. Ocupaba unha columna en páxina par e daba conta da desaparicion dende había varias semanas de Eliseo Xardón, compañeiro sentimental da profesora de teatro Talía Baltar. O xornal intentara contactar con el sen éxito e ninguén da súa familia podía dar razón do seu paradoiro dende antes do Nadal.

—É certo —dixera retranqueiro un dos iluminadores do CDG nos minutos previos ao último ensaio—. Hai moito que non bato con el no Ruta, nin no Maycar. Debeulle pasar algo grave.

O ambiente do equipo naquela proba antes da estrea transmitía a fonda estrañeza polos sucesos dos últimos días. A Brais tratábano con respecto, mesmo con cariño —o respecto e o cariño que merecera co paso dos días grazas á formidable exhibición do seu talento—. Á súa chegada, porén, os corros calaban delatando cal era o motivo principal das conversas.

Na casa, o ambiente acalmou.

—Pídoche perdón pola arroutada do outro día. Nunca debín levantarche a man —dixéralle na véspera da estrea o seu pai, que entrara subrepticiamente no seu cuarto—. Sabes que podes contar con nós para o que necesites.

—Grazas, pero agora mesmo non vos necesito.

—Falei con Quico, e con Vítor, para que miren por ti. Son os meus amigos. Ao seu lado, estarás seguro.

—Tamen son os meus amigos. Non necesito que intercedas por min. Odio que intercedas por min.

—Estás nervioso por todo o que pasou, podo comprendelo. Brais... mamá e eu estamos moi orgullosos de ti, Sabemos que estarás xenial na estrea...

—Déixame en paz, papá, por favor!

O seu pai abandonou o cuarto, aflixido por aquela despedida carente de cariño. Brais, no fondo, lamentouno, non quixera ser tan desagradable, pero o seu humor ficara arrasado dende que aquela mañá cadrara con Xela no instituto.

—Podo falar contigo? —preguntáralle nos corredores na hora do recreo. 

—Que queres, Xela?

—É só un momento.

Entraran nunha aula, a mesma aula do curso de teatro, a mesma aula na que nacera e esmorecera a súa relación. Xela mirábao sen a máscara de desprezo que lucira na súa presenza dende que decidiran romper.

—Que pasou?

—Mañá irei verte, Brais. Independentemente do que pasou entre nós, desexo que triunfes. 

—Que pasou entre nós?

—Ti que cres?

—Creo que me vendiches, Xela.

—Por que dis iso?

—É certo que te enganei, síntoo moito. Debín ter sido máis valente e dicircho no seu momento, pero non fun capaz. Sucederon cousas que nunca antes me sucederan e non souben xestionalas. De todos os modos, o mal que che fixen non che daba dereito a facer o que fixeches...

—Que fixen?

—Seguirme ata a casa de Talía, espiarnos e facernos unha foto que vendiches ao puto Correo Gallego; poñernos ao pé dos cabalos só por vinganza. Iso non cho podo perdoar, Xela.

—Por que pensas que o fixen eu?

—Acaso non fuches ti? —Xela permaneceu en silencio, sostendo con orgullo a mirada de Brais.

—Se non fuches ti, quen foi? E se non fuches ti, por que non mo negas? Nada máis fácil ca iso.

Xela torceu o bico nun xesto de fastío.

—Viches que desapareceu Eliseo? Disque non saben nada del desde antes do Nadal... 

—Vino, si. Que queres dicir con iso?

—Nada. Só que me chamou a atención. A ti non?

—Si, claro.

O silencio volveuse instalar entre os dous. Minguou, no entanto, a tensión, como se a recoñecesen absurda entre dúas persoas que compartiran no pasado tantos momentos de agradable intimidade.

—Fuches ti, Xela? —A rapaza non respondeu.

Brais acabou por renderse.

—Fermosos peitos! —murmurou resignado nun rauto de melancolía.

Xela reparou no seu propio escote.

—Grazas. Ti tamén es moi mono. Ás veces, de feito, penso que...

—Que? Por que non falas...?

—Nada... falaba parvadas, imaxino...

—Tampouco está mal algunha parvada, de vez en cando. Poñémonos ás veces tan estupendos! —En fin, déixote. Só quería dicirche iso, que mañá estarei no Rosalía véndote coa mesma ilusión que tería de non ter acontecido nada entre nós. Moita merda, lindo!