Brais vai á casa de Talía para o seu primeiro ensaio particular. A situación excítao e intimídao a partes iguais. A profesora promete aprenderlle todo canto sabe.

A Xela custoulle aceptar a súa negativa para acompañala ao cine aquela tarde.

—Pero se eras ti o que estabas interesado en vela! E temos as entradas mercadas! Pódese saber por que diaños agora non queres vir?

—Xa che dixen que teño o día raro. Dóeme a cabeza e teño moitas cousas que facer... 

—Pero...

—Ademais, podemos ir outro día.

—Pero hoxe é cando hai coloquio con Óliver Laxe.

—O coloquio tanto me ten.

—Pero a min non! Co guapo que é!

—Pois vai ti! Ou convida a alguén! Seguro que a Ana interésalle ir.

—Pero... —Xela calou. O fastío dos últimos días agreáralle o carácter. Non entendía a que se debía o drástico cambio de humor do seu mozo. Comezaba a sentirse ao seu lado estúpida e molesta, e non estaba disposta a aceptalo—. Está ben, fai o que queiras, xa me buscarei a vida.
 

Brais acompañou o curso do Sarela ata recoñecer a casa que lle indicara Talía, en fronte da capela do Carme, un antigo muíño que parecía virarlle as costas á estrada que seguía ata ao Pedroso. Unha das súas paredes encaladas invadía de feito a calzada e protexía do buligar da rúa un enreixado verde que daba acceso ao xardín, conformado apenas por un par de testos con xeranios e unha hedra que arranxaba pola fachada ata se enguedellar nos soportes dunha parra. Detívose uns segundos indeciso. Levaba na man un vello exemplar de peto do Soño dunha noite de verán que rescatara da biblioteca da súa casa. O corazón tremíalle cunha intensidade insólita en alguén coma el, decote seguro do seu engado ante os demais e ante si mesmo. Por primeira vez ía internarse nun territorio que non se vía quen de controlar, que o arrastraba máis alá da súa vontade e onde podía afundir entre areas movedizas. Achegou a orella á porta da casa. Non se escoitaba nada do outro lado. Premeu na campaíña. O pomo cedeu ao cabo dun minuto. Talía termaba dunha cunca de té fumegante, vestida apenas cunha camiseta do MOMA de Nova York e un pantalón curto de andar pola casa, descalza.

—Ola. Aquí estou! —saudou Brais.

Talía botouse a un lado para o deixar pasar. Pechou a porta en canto entrou no vestíbulo. Ficaron uns segundos quietos, sen saber o que facer, o un agardando pola asunción de iniciativa do outro; ela a termar da cunca de té coas dúas mans, el a xogar inconscientemente co seu volume de Shakespeare. Na indecisión mutua acrecentouse a intensidade das miradas. O desexo acumulado expresábase nunha estraña tensión que lles inchaba os músculos e as faccións do rostro. Aquela inmobilidade non se podía prolongar por máis tempo.

A cunca de té caeu ao chan e parteu en varios anacos, o líquido quente esparexeuse entre os azulexos.

Talía desabotoara a camisa de Brais. Bicaba e abocadaba o seu peito espido mentres a súa man acudía á entreperna e apalpaba a erección do mozo con desexo. Brais anicouse e bicouna na boca. Excitounos durante un tempo o contacto húmido dos beizos e das linguas, mais cando os brazos dela rodearan o pescozo del, a muller pediulle o favor de fodela. O membro de Brais, duro coma unha pedra, ficara aplastado contra a súa barriga. Ela agarrouno coa firmeza de quen terma do mango dun coitelo; púxose na punta dos pés para introducilo no seu corpo. A manobra non era sinxela; o té quente alcanzara os seus pés e queimáballe as dedas. Brais resolveu a situación levantándoa do chan a pulso, cunha forza inusitada, euscalduna. Daquela penetrouna co seu vigor adolescente e as unllas da muller chantáronse nos seus ombreiros. O pracer provocáballe xemidos afogados. Tras o primeiro orgasmo, Brais, sen desprenderse de Talía, avanzou timidamente ata a sala, unha estancia austera cunha fiestra que daba ao río. Pousouna coidadosamente no sofá e observouna con detemento, espléndida na súa éxtase, coas mamilas dos seus peitos vermellas e apuntadas coma unha froita madura que chamaba por el coma se fose o único habitante do paraíso.

Xa era noite cando se viron deitados un a carón do outro sobre as sabas da cama, nunha tenra languidez que se expresaba en caricias inconscientes coas xemas dos dedos. O rumor do Sarela chegáballes do outro lado da fiestra. Brais mirou ao seu redor. Na parede penduraban cartaces de obras de teatro antigas en idiomas ignotos. Sentía a respiración pausada e regular de Talía ao seu carón. Mirouna. Tiña a vista perdida no teito, como se o seu pensamento nese mesmo momento estivese lonxe daquel cuarto. Por vez primeira, reparou Brais na diferenza de idade entre ambos. A madurez de Talía apreciábase levemente nas marcas do rostro, no pouso da mirada, nos angulos puídos do seu corpo, na particular suavidade da súa pel. Gustáballe estar con ela. Gustáballe a distancia emocional entre os dous; a sutil relación de autoridade que aboiaba permanentemente sobre a superficie da sua paixón. Estar con Talía era moi diferente a estar con Xela e as rapazas da súa idade, despreocupadas e louzás coma un día de praia; na comparación, amoláballe o exuberante candor da súa moza, unha mazá grande e saborosa, pois o sexo con Talía descubríralle o resaibo amargo e aditivo da cocaína e xa non quería, de feito non podía, desengancharse da tal sensación.

A voz de Talía tirouno dos seus pensamentos.

—Necesitábao —dixo coa voz grave, sen afastar a mirada do teito.

—Ao final, non miramos nada do texto —balbuciu Brais sorprendido.

—Xa teremos tempo. O importante hoxe era isto. Acaso non o necesitabas tanto coma min? 

—Levábao desexando toda a semana.

—Os martes Eliseo dorme en Ourense. Ese será o noso día.

—Eliseo é o teu marido?

—Non.

—Pero estades xuntos?

—Temos unha relación estraña. Supoño que estabelecemos un pacto tácito de non pensar demasiado en cal é o fundamento da mesma.

—Cabrearíase moito se soubese que...?

—Non ten por que sabelo. Ninguén ten por que sabelo.

A man de Talía acariñou docemente a súa meixela. Conseguiu o obxectivo de deter as preguntas. Acurruncháronse un a carón do outro, ata que o contacto acendeu novamente o desexo.

A casiña do Carme de Abaixo foi dende aquel día o acubillo da súa paixón. Nada máis cruzar Brais a porta, entregábanse ao desexo con fame atrasada, ata que os corpos, macerados pola expectación dunha semana enteira de abstinencia, ficaban exhaustos e felices. Comezaban daquela a traballar no personaxe de Lisandro. 'Quico quere isto, Quico quere aquilo...', puntualizaba Talía, abundando nos matices que Cadaval fora deixando caer durante os primeiros días de traballo. Puía o personaxe palabra a palabra, xesto a xesto, mirada a mirada, coma o escultor obsesivo que non deixa de picar co cicel na súa obra ata atinxir a perfección. Estaba disposta a tirar todo rendemento posible do formidable talento do seu alumno. O rapaz obedecía cunha profesionalidade impropia da súa idade. Gozaba do proceso case tanto como dos seus prolegómenos. Cada consello, cada recomendación da súa profesora resultábanlle enriquecedores. Dende a terceira sesión puido traballar cunhas fotocopias co libreto e a tradución definitivos. Ao día seguinte sabía de memoria o texto do seu personaxe. A vida era plena naquela casa pequena e húmida á beira do río.

Fóra dela, no entanto, as cousas enrarecéranse abondo. Xela non asistira ao último día de curso, alegando un profundo aborrecemento polas monótonas exposicións teóricas da profesora. Do mesmo xeito, a súa distancia respecto a Brais alargábase cada vez máis. Quedaban todas as tardes, agás as do martes, e facían as mesmas cousas de sempre, pero xa non camiñaban pola vida coa lixeireza de antano; cada paso que daban parecía afundilos un pouco máis no pántano da súa relación. Brais perdera o interese e Xela non sabía como recuperalo. O día da estrea de Óliver Laxe acabáralle ofrecendo a entrada de Brais a Adrián, un compañeiro de clase que se gababa de ter feito unha curta e que andaba todo o día a facerlle as beiras. Houbera unha intención consciente, ou inconsciente, tanto tiña, de provocar os ciúmes do seu mozo, pero este reaccionara cunha normalidade un chisco insolente, polo que Xela continuou a combinar con Adrián nas tardes dos martes por non ficar soa na casa a se facer demasiadas preguntas.

Brais, en cambio, atopou unha cómplice inesperada en Ana. A tímida compañeira do curso de teatro era a única persoa en Compostela que parecía mostrar respecto e consideración cara a Talía, o que estabeleceu entre os dous unha complicidade masónica. Durante as aulas, ante a ausencia de Xela e as cabezadas de Hugo, Ana erguía a man para facer preguntas relacionadas con determinado autor ou determinada autora, ou con cuestións teóricas relacionadas coa dramaturxia, e Talía respondía emocionada pola pertinencia e orixinalidade das achegas. Brais comezou a dirixirse a ela fóra das aulas, abordándoa á saída do instituto ou a través do chat do Facebook. Compartían lecturas e reflexións, e a moza respondía co entusiasmo torpe e encantador de quen non sabe estar coa xente inda que morra coas ganas. Brais contoulle a proba co CDG e as clases particulares con Talía, fíxoa partícipe da fascinación de quen está a vivir un soño e a descubrir as complexidades dun oficio. Ana respondíalle co entusiasmo que Xela era incapaz de ofrecerlle.