O novo proxecto de Elena Sestelo, quen fora vocalista da banda viguesa When Nalda Became Punk, materialízase en forma de LP o vindeiro 15 de outubro, logo de sacar tres singles que nos adiantan un pop inspirado en sons clásicos de folk psicodélico dos sesenta e setenta xunto co synthpop que nos lembra a Beach House ou MGMT. Falamos con ela de como se xestou este traballo. 

Das cinzas de When Nalda Became Punk, así é como se presenta Elena Sestelo, alma galaica pop, a través de Tears To Go, nome revelador dun proxecto de poderoso corte emocional, que, tal como explica a propia Elena, ten a súa orixe «dun momento de bloqueo creativo no que estaba a notar como as ferramentas que tiña a nivel compositivo estábanse esgotando e mesmo tamén as fontes de inspiración. Hai tempo que lera unha entrevista a Neil Hannon, líder de The Divine Comedy, e dicía algo así coma que el, cando tiña esa sensación de esgotamento, facíase cun novo instrumento e esa novidade lle axudaba a desbloquearse. Pensei que tiña sentido e decidín tomar clases de batería, pois consideraba que me axudaría a mellorar a sección rítmica das cancións. A miúdo nas clases o meu profesor, Cibrán, contábame cousas de harmonía musical. Pareceume un tema básico para poder mellorar as composicións que eu descoñecía totalmente. Así que, pouco a pouco, as clases deixaron de ser de batería e centrámonos exclusivamente na parte de harmonía. Eses novos coñecementos déronme unha nova forma de compoñer, que deu lugar ás cancións que forman parte do disco de Tears To Go».

Da algarabía indie pop empregada en When Nalda Became Punk a Tears To Go hai un xiro estilístico moi pronunciado, que nace da necesidade de «facer algo distinto, sobre todo por ese esgotamento do que falaba anteriormente. Empecei a escoitar artistas que se alonxaban un pouco máis das referencias que tiña con When Nalda, evidentemente sempre no ámbito do pop pero nos que as guitarras eléctricas xa non eran tan protagonistas. Gústame prestarlle atención a cancións que presentan progresións de acordes distintas, aos arranxos, etc. Logo chegaron as clases de harmonía e era coma se todo encaixase. As novas cancións empezaron a saír a partir desta nova forma de traballo. Con When Nalda era todo intuitivo, se unha canción non saía do tirón a descartaba inmediatamente porque consideraba que se lle tiña que dar moitas voltas para chegar a unha boa melodía era porque igual non valía a pena. Creo que as cancións de Tears To Go, aínda partindo dunha base intuitiva, teñen un maior compoñente cerebral e máis recursos cos que xogar, no sentido de pensar “isto é o que teño e aquí é onde quero chegar, ¿como podo empregar os recursos que teño para conseguilo?”».

Desta nova dirección estilística, ábrese a panorámica, e vese reflectido en “Electronics”, “Patronizing Self-Help” ou “Tears Underwater”, singles de adianto do inminente LP que se publica o 15 de outubro, no que xoga dende extremos aparentemente lonxanos como o folk psicodélico dos anos sesenta e synthpop máis orgánico. Dúas frontes nunha mesma liña de acción: «A nivel compositivo non foi complicado pois os dous eran xéneros cos que estaba familiarizada e nos que me apetecía traballar. Como ao principio non sabía moi ben onde acabarían esas cancións non me preocupei demasiado por iso. De feito foi á hora de falar da produción cando xurdiron algunhas dúbidas de como facer que encaixasen e, despois de intercambiar longos emails con Javi e con Cris, fomos acadando puntos comúns. Eu tiña como referencias discos como os de MGMT, onde mesturaban cancións cunha ampla gama de sons ou, máis concretamente, dous discos que me encantan como son o Tigermilk de Belle and Sebastian ou I love you honeybear de Father John Misty. Os dous manteñen un son moi clásico mais, de súpeto, salta unha canción de sintetizadores para lembrarche que estás ante discos contemporáneos que teñen outra bagaxe musical distinta aos discos que probablemente foron as súas influencias décadas atrás».

Con este enfoque plural xorde a construción dun primeiro LP para o que «as cancións foron xestándose ao longo dos tres últimos anos sen ninguna presa nin expectativas, pois nese momento When Nalda Became Punk, o meu anterior proxecto, estaba bastante parado e non tiña moi claro que ía facer con elas. Así que funas desenvolvendo con calma no meu estudio improvisado na casa, ata que comecei a ver unha unidade nelas. Nun principio ía ser un EP de cinco cancións, pero logo chegou o confinamento e practicamente o resto de cancións que forman parte do álbum apareceron de súpeto. Foi entón cando contactei con Javi Carasueño e Cris Romero. A ambos coñézoos de hai moito tempo e sempre quixen traballar con eles. Despois de compatibilizar as nosas axendas, empezou a gravación a distancia. A miña parte graveina na casa, Cris no seu estudio en Sevilla e, finalmente, Javi no seu en Zaragoza, onde fixo a mestura de todo o disco».

No disco hai unha colaboración tan decisiva como a de Marta González, compoñente de Tulip, tamén da rica escena viguesa pop, quen aportou unha maior dimensión mercurial das voces no disco. «Marta, igual que a súa irmá Lorena, encargada das fotografías do proxecto, son boas amigas miñas de fai tempo. Gústame moito o seu ton de voz, ten un rexistro máis agudo có meu e pensei que encaixaría á perfección para as harmonías vocais e segundas voces. Traballar con ela foi una marabilla. Non se limitou a cantar as liñas xa escritas senón que tamén achegou moito a nivel creativo. O feito de traballar con ela deume una sensación de aire fresco que, sobre todo en certos períodos nos que a penas se podía facer vida fora da casa, me axudou moitísimo a sacalo adiante e a non desanimarme nos momentos malos».

Na nota de prensa fálase de Patronizing Self-Help como un grupo de cancións onde ausencia e eternidade se ven reflectidas en imaxes de océanos e espazo. Aínda que a música de cancións como a titular do álbum xa conta cunha proxección visual moi poderosa e metafórica, a inspiración lírica destas cancións «foi xurdindo anos atrás. A maior parte das letras foron escritas durante o confinamento duro. É verdade que anteriormente cada canción xa viña tendo unha temática que quedaba por perfilar. Creo que o feito de facelo nesa época concreta deixou unha pegada importante nelas. Tiña claro que non quería falar do confinamento nin de nada relacionado coa pandemia pero, ao final, ese anhelo pola natureza e polos espazos abertos quedou presente de forma inevitable no subconsciente porque supoño que nese momento era un grande anhelo que tivemos en común todos nós, alomenos os que o pasamos encerrados nun piso».