Vivo nunha cidade onde chove moito. Moito significa que hai meses nos que non paran de caer gotas do ceo nin un solo día. Ainda que, sendo sincera, xa non recordo eses fenómenos como algo habitual. Lembro un outubro, 6 ou 7 anos atrás, onde non parou de chover. E de que forma!. Amizades próximas recordan que fai máis dunha década, un ano comezou a chover en agosto e non parou ata xuño. Nin un só día. Gustaríame que Santiago Pemán confirmase este acontecemento.

Como dicía, vivo nunha cidade onde a chuvia forma parte do cotián, da nosa rutina. Pola mañá levántaste e sabes que o impermeable e as botas de auga (estilo Currás en Mareas Vivas) serán sempre un acerto. Tamén sabes, ou deberías sábelo, que se tes o pelo crespo e pasas tempo dándolle ao cepillo, todo esforzo resultará unha perda de tempo en canto saias pola porta e os teus caracois, como fillos ben rebeldes, aparezan de novo. 

Como supoño que sucede noutras moitas cidades aquí, ademais de chover, os outonos e os invernos son moi escuros. Os madrugadores amencemos con noite pecha e sobre as 6 da tarde unha só ten ganas de poñer a bata e o pixama e coller un bo libro para estar no sofá. Perdoade a preguiza, pero aínda agardo razóns de peso para non facelo.

En Santiago somos amigos da chuvia e os días que aperta nós acabamos máis mollados por dentro, por iso de compensar. 

Tal e como lles dicía, na miña vila chove, chove de verdade, con ganas, de forma auténtica, mollándoche a cara. Dan igual os paraugas ou puchos que leves. Prométovolo. Unha vez, no meu primeiro ano como universitaria cheguei ao meu cuarto enchoupada, con toda a roupa para escorrer. Toda. Parecía recén sacada da canción do Xabarín ¨Estou na lavadora¨

Pero, ao que vou, que son moito de perder o norte. En Santiago chove, chove moito, si, mais penso que por iso mesmo somos conscientes do pouco valor que ten unha excusa baseada no metereolóxico. O típico ¨hoy no salgo que dan lluvia¨ ou ¨coa que está caendo non penso saír da casa¨ (dixo aquel rapaz que coñecín seis horas despois comendo unha pizza no Galicia). Recoñezámolo, todo é trola perdida. En Santiago somos amigos da chuvia e os días que apreta nós acabamos máis mollados por dentro, por iso de compensar. 

Os picheleiros e os adoptados pola cidade onde a chuvia é arte temos traballado un superpoder, un don especial, algo que nos fai inmunes a catarros perralleiros, porque nunca choveu que non escampase e por todos é sabido que as noites de chuvia acaban sendo as mellores. Facédeme caso, pechade os ollos, de seguro todos podedes lembrar algún momento estelar facendo o parvo entre as pozas, bicando baixo os soportais da Rúa Nova, buscando un bo aparcamento con tellado para o botellón (que fermosos tempos aqueles…), botando unha carreira polo último taxi á saída do Maycar ou crendo cegamente que a recta que vai dende a xa pechada La Radio ata Santo Agostiño era unha especie de proba ou casting para interpretar o próximo protagonista do anuncio de Actimel.

Rapazada, que estes días dan moita chuvia e haberá que celebralo. Como dicía sempre un bo amigo: ¨Rubia, que dentro dos bares non chove¨.