Muller renacentista do século vinteún, Lúa Mosquetera é unha desas persoas que non poden estar quedas nunha única faceta. O seu caso en particular abraia pola naturalidade coa que é capaz de compaxinar poesía, música e negocio téxtil. Xa sexa dende a súa alianza laboral coa súa irmá na firma Nicanora, ou dende as palabras musicadas dos seus recitais, esta filóloga galega apaixona pola convicción coa que transforma o seu arredor nunha zona onde marca pautas de acción dependendo do terreo que lle toque pisar.
Activista da palabra armada e ideadora do reguetón feminista, entre outras tantas cousas, Lúa Mosquetera é unha poeta miñesa afeita a facer dos seus recitais en directo a escusa ideal para que o seu verbo brote silvestre e perigoso. Cuadrilátero do cara a cara no que o espectador sucumbe a abrochos de intensidade a queimarroupa. Un sentimento apaixonado que noquea a través da súa proximidade co noso día a día. Poemas de cadencia libre tecidos pola conexión directa con cada un dos mecanismos de comportamento que nos rodean continuamente. Ou, como di ela mesma, “o que verdadeiramente me levou a isto foi o intre poético que teñen todos os momentos, todas as cousas. A posibilidade de capturalos, recollelos e despois levalos para a casa e enmarcalos para penduralos da parede, fascinoume. Unha especie de rescate, para que non morran co tempo. Un poema é unha fotografía dun sentimento que, ao levalo ao papel, dura para sempre”.
Desta motivación xurdiu o poemario Rasrás, editado en 2018, no que fai uso das súas cualidades innatas para afiar pensamentos con palabras dentadas, dunha fluidez barrial, directa, sen ningunha débeda estilística coa superficialidade do ornamento gratuíto. Nos seus versos arrinca espasmos de realidade nos que tamén investiga sobre a beleza que recrea a morte. No seu caso, a través dun feito moi persoal: “A morte da miña nai, con só 38 anos, marca por completo o libro. Dende que lle diagnosticaron o cancro que lle causou a morte a filosofía de vida familiar mudou: nada importa demasiado, ningunha das nosas preocupacións diarias son realmente relevantes. Morrer só é triste se a túa vida foi unha merda. Por iso hai que vivir como un queira, nos arrabaldes do preestablecido e do politicamente correcto. Unha perda sempre é triste, pero tamén revela determinantemente unha nova forma de ver e encarar a vida, é coma se a morte xa non te fose pillar nunca por sorpresa”.
Nas súas actuacións, os poemas prenden dun costumismo moi actual, directos na forma e na sonoridade, que lembran unha derivación da linguaxe beatnik no século XXI. “Gústame falar sen cancelas. Imaxino que haberá xente que bote en falta certa calidade literaria nos meus textos só porque non son pretensiosos. Non podo versar sobre o amor verdadeiro, sobre o medo á morte ou sobre as dúbidas existencialistas, porque non creo en ningún deses temas. Preciso falar de feminismo, de sexo, de redes sociais, de nós, como individuos ridículos que realmente somos. Porque é iso o que me bate no peito. De modo que coido que si, o distanciamento das convencións sociais, o rexeitamento de todo o preestablecido e a defensa a ultranza da liberdade sexual convértenme nunha especie de rapaza beatnik do XXI”.
Pero a ambición de Lúa vai máis aló. En febreiro de 2018, nunha entrevista a La Voz de Galicia, recoñecía que a onde quería chegar “é a revolucionar o sistema literario do país e animar á xente que queira escribir a que o faga. Non está reservado para uns poucos”. Considerar unha interacción tan directa coa persoa que le é un forma de actuación máis próxima da comunidade grime musical de Londres ou do hip hop e o trap, en xeral. Tal como o entende ela: “O sistema literario do país antóllaseme por momentos oligárquico. Hai unha elite inalcanzable de escritores onde o resto nunca conseguiremos chegar. Coido que non hai que cortarlle as ás a ninguén que ten vontade de voar. Se cae, caerá. Mais hai que intentalo. Manter unha competitividade eterna nas disciplinas artísticas non ten sentido, hai que apoiar e impulsar os novos escritores, aos compañeiros e compañeiras. Alén diso, escribir é un exercicio terapéutico moi valioso. Cando vou dar algunha charla aos institutos, sempre animo os rapaces a que escriban algo que pensan, aínda que nunca llo ensinen a ninguén. Todos levamos cousas dentro que precisamos soltar. Un escritor ten que escribir porque o precisa, porque non pode non facelo. Non porque o vaia ler alguén despois».
Para Lúa, o eixo do seu traballo ten que ver cunha última finalidade: xerar un impulso de acción tan poderoso como o que me conta acerca dunha mensaxe que recibiu hai tempo: “Unha vez alguén deixou un comentario no meu blogue que dicía algo así como ‘Dasme ganas de facer cousas. Non sei de que, pero dasme moitas ganas’. E coido que é o máis fermoso que me dixeron nunca. A miña poesía quere ser un experimento de estímulo-resposta: tanto me ten se despois de escoitarme chamas a túa nai para dicirlle que a queres, fas un cambio de imaxe, mandas a túa parella á merda ou, por que non, comezas a escribir. Só saber que detrás deses versos hai un resorte que che fai levantar o cu da cadeira e comezar a vivir, faime inmensamente feliz”.
A actividade de Lúa non ten freo. De feito, no momento de escribir estas liñas, xa viu a luz a súa nova criatura, Aunque seas rara y seas pájaro: libro autoeditado que rubrica os valores dun ser que non está afeito a agardar polo destino, senón a desafialo a cada novo paso que dá.
O libro está dispoñible na web para a súa pre-compra e estará nalgunhas librarías a partir do 16 de marzo. O día 15 presentarase cunha festa en Betanzos. Velaquí o book-trailer:
