Como sería asistir a unha proposta musical na que a poesía torrencial de 713avo Amor con flow hip hop se combinara coa bipolaridade postpunk de Public Image Limited nos anos dourados da Neue Deutsche Walle? A tan fascinante soño/desexo responde ‘O estraño karaoke do home bata’, o ambicioso dobre LP co tamén poeta suburbano Manuel Seixas loita coa depresión a través dun acto de fe sonora simplemente insondable.
Estrenado polo incombustible selo discográfico Ferror Records, O estraño karaoke do home bata é o resultado de montar un traballo que condensa a necesidade de cuestionar as actuais regras do circuíto pop en canto á limitada capacidade para emocionarnos que ofrecen os discos adscritos á obriga de respectar os contextos temporais que marcan as tendencias de consumo.
Para un forasteiro como o ex de Korosi Dansas, esta mentalidade debe ser unha provocación. Sobre todo, despois de comprobalo nun acto creativo que soa a testamento en vida. Unha obra que, como a derradeira de Mikel Laboa, desprende paixón por selar un acto de amor cara ao risco e a motivación para transcender polas fendas do tempo. Mais, como xurdiu a idea de facer este dobre LP e baixo que concepto foi concibido? Segundo explica o propio Manuel, «ao tempo que estaba traballando no último disco da Neuroband, comecei a facer un tipo de música na casa que me abría novos horizontes musicais. Entón fun vendo que as palabras e as músicas ían encaixando nun concepto estraño pero especial e así foi xurdindo O estraño karaoke do home bata».
«Había veces que eu mesmo acaba sorprendido e interrogándome sobre se todo iso tan arriscado e variado tiña sentido para alguén máis que para min. Pero fun encaixando e movendo pezas e pezas fose o estilo que fose».
Deste punto de partida, asistimos a temas de intensidade desaforada como o spoken-word de vida alén tecido en “Vexo”, o tempestuoso synth-noise de “Johny sen fusil” e un monumento como “O rap do home bata (perdón e renacemento)”, que enlaza co espírito de Os Resentidos en Jei (1990) e mesmo de grupos de hip hop con filo rock como os sempre reivindicables Disposable Heroes Of Hiphoprisy.
O crisol de variables estilísticas que se concentran nesta obra parte dunha viaxe musical onde conviven inflexións que van dende a vangarda ata a Neue Deutsche Walle, pasando polo rap combativo dos anos noventa, a través do que xorde un testemuño de profundo calado persoal. Neste sentido, Manuel comenta que «para min este traballo significa moitos anos compoñendo e barrenando. Significa, no CD 1, pedir perdón polo parvo que fun toda a vida psicoloxicamente comigo e coa xente que máis quero e deixar constancia dun renacemento mental que me puido facer pedir ese perdón e gozar a vida, o tempo, as horas. Poder comer en paz, vivir en paz, amar en paz. (Por desgraza iso non dura e volveu a “Negrasombra” que aparece no CD 2.) Significa no CD 2 honrar a tres camaradas e amigos da música aos que admiro: César Morais, Roberto Camba, Fran Pérez “NARF” e aos que vai dedicado in memoriam. Tamén hai un recoñecemento pola nosa patria e as orixes históricas do acontecer coa identidade galega no “Himno galego?” e una tentativa de entender que é esta vida (“Bágoa”) que me encantaría fose cantada nas tabernas, sabes? Un orfeón triste e ledo. Vivir.
Por outra banda, a vertebración musical foi moi complexa. Había veces que eu mesmo acaba sorprendido e interrogándome sobre se todo iso tan arriscado e variado tiña sentido para alguén máis que para min. Pero fun encaixando e movendo pezas e pezas fose o estilo que fose. Consultei ao meu amigo e deseñador do disco (se podedes non perdades o deseño gráfico e o libreto, de verdade) Xurxo Romero, que me leva acompañando dende os Korosi Dansas e que é tan rariño cama min e gustoulle moito. Xa eramos dous, máis que suficiente para seguir dándolle arreo a tanta inflexión».
Dentro dun traballo cunha liña tan narrativa, ate que punto é difícil plantexar cancións onde a música se percibe como unha entidade propia en perfecta comuñón coa narrativa disposta? «Eu desexaba acadar esa simbiose na que poesía e música se converteran en cancións ou algo semellante. Xoguei moito cos samplers e fun alongando e acurtando en función das letras-poesías ou ao revés alongando-acurtando (sintetizando) letras para encaixar na estrutura sonora que consideraba axeitada».
Así é como é posible atopar tal variedade de cancións-matrioshka, moitas delas universos en si mesmos de sete ou oito minutos de duración ao longo dos cales Manuel e o seu grupo de asaltantes de convencións gravan soños imposibles, como imaxinar a Einstürzende Neubauten en modo soft-rock en “Que fixen?” ou adaptar “Negra sombra”, de Rosalía de Castro, con latexo post-rock e ADN Pink Floyd. Probas coma estas definen a personalidade atormentada/curadora dun dos discos máis poliédricos e aventureiros que nos deu o imaxinario pop neste século. Un cuxa mesma gravación deixa claro o control que Manuel aplicaba en todo momento para que os seus anxos/demos fosen expulsados sen miramentos. «Foi todo produción propia», comenta Manuel. «No meu “Home Bata Home Studio” gravei practicamente todo o básico. O karaoke, digamos. Unha vez tiña esas bases ao meu gusto gravei as voces nos KSF Studios de Víctor Karallada, na Illa de Arousa. Alí tamén gravei algunha batería, voz feminina, guitarras e por último, tamén nos KSF e con Víctor fixemos o máster final». Derradeira fase desta criatura fermosa, cósmica, pero tamén crúa coma o granito.
