Algunha vez soñaches con cantar diante dunha gran audiencia e facer carreira na música pero nunca te atreviches a intentalo? A xornalista Ana Veiga tamén e por iso nos conta de primeira man como foi superar os medos no seu casting para Operación Triunfo.

Chove en Santiago, facendo honra á canción de Luar na Lubre. Polas rúas de pedra escorrega a auga empurrando os pés de quen se atreve a dar un paso adiante e achegarse ata o Multiusos Fontes do Sar. Un trono de lonxe retumba contra as árbores que rodean o edificio. Será un trono? Ao mellor estou errada e en realidade será o meu sangue batendo con forza nas tempas: seica todos os que están sendo empurrados por algo que os trae ata aquí escoitan o mesmo ca min.

Levanto a man e miro o reloxo de corda da miña avoa, que trouxen a modo de amuleto. A choiva fai que se encha de gotas e decida limpalo rapidamente fregando o meu bafo cun anaco dunha bufanda vella. Son as dez da mañá. É a hora á que oficialmente comeza o casting de OT en Santiago de Compostela e o aparcadoiro convértese nunha piscina de barro e de follas. Unha ducia de persoas vaise achegando ata a entrada, algúns con xesto serio atravesando as pozas coma se non as visen, co mirar (exterior) nubrado e enfocado nese ollar interno que nos permite mirar de fronte á nosa alma. Outros en cambio sorrín, comentan cos acompañantes os nervios, as cancións, as ganas, o esforzo ou a sorte que esperan ter. Estes saltan as pozas e miran para o resto de caras para identificar historias, que poden facerse famosas despois, ou mesmo os competidores máis fortes para o posto. 

Ao pé do acceso no piso baixo hai un grupo de rapazas recentemente chegadas á idade adulta, cubertas por grandes abrigos de pelo e pluma e escondidas baixo paraugas translúcidos de cores apagadas. Pegadas á porta de cristal, tratan de ver que hai do outro lado enchendo de bafo a parede de vidro.

“É aquí o casting? Estades a esperar?”

“Nooon”, rin nerviosas. “Viñemos acompañar unha amiga e dixéronmps que agardemos aquí. A entrada para cantar é pola outra porta”.

“A que hora chegastes?”

“Ás 9 e media”. 

Deixo o grupo de grupis, valla a redundancia, e subo as escaleiras dirección á fila de entrada. “Sorte!”, berran mentres me afasto delas. Serán as primeiras de moitos que me desexen boaventura.

Xa no piso de arriba, no exterior, uns 60 paraugas e carapuchas fan cola en fila india e percorren a contorna do edificio. Debaixo deles, xentiña probando a voz, falando de nervios ou protexendo a súa guitarra, o único instrumento que salpica a fila.

Unha muller de pelo azul e chaleco rosa vai saudando a cada un dos que están na cola e repartindo etiquetas cun número. Pasados dez minutos da miña chegada, danme o 2333 e non podo evitar pensar se ese número significa que 2332 persoas antes ca min xa colleron ese micro e miraron a cámara coa voz asomando pola gorxa. “A porta abriu ás 9:15 ao final e xa comezamos a pasar a xente para que poidan agardar dentro”, explica. 

Entrementres, a fila vai avanzando lenta e con emoción sostida. Aos dous lados da fila van quedando os remanentes: familiares, amigos, compañeiros… que se despiden dos seus achegados coa intensidade de quen mira os seus amados marchar á guerra, coa sensación de que un pequeno anaco de tempo pode mudar moitas cousas. En moitos casos non será así mais si é certo que os poucos escollidos que pasen á fase final cambiarán a súa vida para sempre.

Uns ensaian, outros falan cos descoñecidos cos que poden compartir camiño. “Eu non preparei nada”, confesa unha aspirante que, ollo spoiler, horas despois será unhas das escollidas para pasar á fase 2, que se fará pola tarde para escoller os que marchen ao casting final. “E ti que vas cantar?” pregunta un rapaz duns 15 anos. A resposta non chega por mor dunha explosión de aplausos que sae do interior do edificio. “Deberon coller a un!” espeta a nai dunha aspirante e os ollos de todos énchense de empatía e de esperanza. E se me pasa a min?, parecen dicir. Esa é a ilusión que nutre o casting, a que moveu a unhas 600 persoas a achegarse ao Multiusos do Sar en pleno diluvio un mércores pola mañá.

Uns segundos despois regresan as cantaruxas e as conversas a inundar o ambiente. Algunhas atrévense con Whitney Houston, outras con Negra Sombra pero os máis cantan en inglés ou, sendo máis precisos, spanglish. Pasamos por fin á parte interior do edificio non sen antes pasar o control de seguridade. “I have nothing, nothing... If I don't have you” comezan a murmurar baixiño e a coro seis rapazas que non chegan á vintena. “Para quentar a voz, o mellor é un chupito de licor café”, bromea un garda de seguridade. Elas sorrín pero continúan, non hai tempo que perder e o momento achégase logo de máis dunha hora na cola.

“É a primeira vez que te presentas?” dime unha voz con acento cubano. A pesar da súa orixe caribeña, Juan leva anos vivindo en Suíza e desde hai uns meses en España. Leva un ano cantando e xa traballa nunha orquestra en Galicia. “A verdade é que son máis bailarín que cantante pero veño ver se hai sorte cantando unha de Bustamante”, confesa. Ao noso carón, dúas mozas entran na conversa. Janet, estudante de segundo ano de Educación Social en Santiago confesa: “xa me presentei o ano pasado e este animáronme as amigas… pero estoume arrepentindo de vir… non me van coller seguro”. Candela vén desde Ferrol a probar sorte sen o seu prezado ukelele: “ai, non sei por que non o trouxen!”, láiase. 

Miramos para as guitarras que pasean pola zona. “Pensei en traer instrumento pero é que eu toco o piano, así que difícil” ri unha persoa. Candela acórdase do ukelele por terceira vez en 5 minutos. “Entereime onte do casting e non preparei nada, nin sequera teño as cancións completas para a fase 2 en caso de que pase”, borboriña a ferrolá. Porque quen pase deberá cantar pola tarde un máximo de 3 cancións enteiras e por iso pedíronnos a todos os asistentes que trouxeramos un pen drive coa base instrumental que usaremos. Meto a man no peto e sinto o meu pen, fiel amigo, agarrado á tea. Debe ter medo a saír, ou serei eu que teño medo a que me toque sacalo? Si, e tamén esperanza, porque sempre é o último que se perde. 

“I have nothing, nothing... If I don't have you” comezan a murmurar baixiño e a coro seis rapazas que non chegan á vintena. “Para quentar a voz, o mellor é un chupito de licor café”, bromea un garda de seguridade. Elas sorrín pero continúan, non hai tempo que perder e o momento achégase logo de máis dunha hora na cola.

Seguimos avanzando e pasamos por un mostrador que recorda a facturación do aeroporto, no que nos piden o DNI e fannos firmar un documento dixital no que indicamos se autorizamos ou non o programa a facernos exame médico antes de entrar na Academia. 

“Que pasa se poño que non?” - pregunto mentres o rapaz sentado coa tablet me mira fíxamente sen mover un músculo. 

“O que vexas”. 

“Pero é obrigado ou algo?” 

“Indica o que queiras e asina ao lado”, di moi serio.

Poño que si porque a) non creo que me vaian coller, b) nunca vén mal unha revisión e c) quero facer o casting ata o final. Xa chamarei a un avogado máis adiante se me convirto na Lady Gaga española. 

“Pero que problema hai? É un DNI europeo”, di Juan ao meu lado, esperando que lle deixen asinar. Pídennos que sigamos e deixamos atrás o cubano que, despois duns longos 5 minutos, volve ao seu sitio na espera. “Xa pensei que non me deixaban pasar… que susto. Ben, agora a ensaiar”, di mentres pon uns pequenos auriculares brancos dos que despuntan os gorgoritos de Bustamante. 

Baixamos unhas escaleiras, avísannos de que podemos facer parada técnica para ir ao baño xa que aínda nos queda media hora mínimo para saír (son xa as 11:30h). Na cola, os nervios aumentan e hai quen ensaia coma se estivese só nun estudo de gravación insonorizado. “I’m jelous of the wiiiinnnnnd”, óese cunha afinación impecable. “Dios, que pasada ese!” e decaen os ánimos propios de quen compite cun experto. Shhhh, fainos calar unha muller da organización: “Por favor, sei que estades nerviosos e queredes ensaiar pero estase escoitando na sala do casting, cantade máis baixo”, explica sorrinte. Marcha e o rebumbio volve aumentar proporcionalmente ao tempo que a muller se afasta, ata chegar ao mesmo volume que estaba antes.

A cola agora esténdese por unhas escaleiras abertas que amplían a visibilidade do resto de participantes. Os looks máis modernos -con pelo azul e rosa, botas estilo Doc Martens e ollos tipo Amy Winehouse- combínanse con chándales de aires rosalianos e outros outfits de andar pola casa. Ben é certo que predomina o moderneo instagramer, moi xeralizado nos asistentes que teñen unha media de idade duns 25 anos. Esta media elévase por min e por unha muller na cincuentena decidida a convencer a famosa directora da Academia, Noemí Galera, da súa entrada na escola musical máis popular e televisada de España. Xa na porta ao espazo central do edificio, a muller asómase cun gran sorriso e mira as tres filas de casting que discorren en paralelo, recordando a famosa pasarela que todos esperan pasar para entrar no programa. “Ai, oxalá me toque Noemí”, dilles aos que ten ao lado, que a miran coma se ser de diferente xeración fose ser de outro planeta.

Ao final de cada un dos pequenos camiños con alfombra violeta espera unha cámara e un responsable de casting; no da dereita Noemí Galera escoita con desgana os centos de participantes, aos que lles dedican un minuto de media. A directora mantén o xesto serio e cansado, coa cara apoiada na man e unha das pernas enriba dunha silla, coma quen ve un programa no seu salón de casa pero co mando na man. Parece que o menor erro pode facer que cambie de canal.

A muller enfila o camiño de Noemí. Por sorte, a min tócame na fila da esquerda. A escasos dez metros de actuar decátome de que a) escóitase moito o que cantan nas outras dúas filas polo que é fácil que se che vaia o no ton e os veciños de casting me arrastren á peor actuación da miña vida, b) que sempre cantei na intimidade pero cantar aquí, en fronte de tanta xente e cámaras é un verdadeiro reto… unha loucura? e c) que ía cantar Back to Black pero… non, unha voz na cabeza di que mellor Summertime. Non, espera, outra di que mellor City of Stars, Ai non, mellor en castelán! Al respirar de Vetusta Morla. Aínda que … Cantas voces teño na cabeza?! Non sei cal cantar e ducias de sons agólpanse nos meus miolos enchidos de notas que xa non lembro e de letras que  escorren sen que poida agarralas. Semella que xa non lembro ningunha!

A piques de cantar, o noso xuíz marcha tomar un café e déixanos cinco minutos -que semellan un ano- paralizadas diante da cámara. Volve co vaso de cartón na man e dános paso. Canta Candela, canta Janet e… seguinte! Avanzo, deixo abrigo, bolso e paraugas no chan, collo o micro e poño os pés na marca. Tremen as mans. Pero por que fago isto? Si, sei que vou escribilo pero tamén sei que me gusta cantar e que a situación está pensada para pór nervioso a quen chegue ata aquí. Collo aire e nun nanosegundo pasan pola miña mente todas as cancións que teño cantado na miña vida: as que bisbas, as que adoras, as que cantas avergoñada por gustar desa música, as que cantas con amigos de festas, as primeiras que aprendín dos beizos da miña avoa… e de golpe: Ain’t no sunshine when she’s goneeeeee, It's not warm when she's awaaaaaaay! 

Canto, con todo o aire, miro ao do casting, mala idea porque me mira fíxamente sorrindo pero analizando coa mirada. Síntome espida, soa e xulgada. Perdo lixeiramente o ton, lanzo o último agudo Hey, I oughtta leave young thing alone but ain't no sunshine wheeeeeen she’s gooooone! Volvo en min, miro para el, dame as grazas. Xa está? Miro para el, sorrí de novo mais comeza a impacientarse así que deixo o micro, recollo as cousas do chan e sigo as frechas verdes que debemos seguir para marchar. Miro o reloxo: son as 12.40h, e creo que a miña actuación en exclusiva mundial durou uns 50 segundos. Máis de dúas horas e media para menos dun minuto: un minuto que podería ter cambiado a vida de calquera dos que estamos aquí pero só 25 serán os afortunados que pasen á fase da tarde, e ao mellor un deles chega a ser dos 16 triunfiños que protagonicen OT 2020. Seica coñecín hoxe a vindeira Amaia ou Rosa de España? O que está claro é que, polo menos, rompín a crenza limitante de que non era capaz de cantar diante da xente. Así que seica hoxe o meu premio non é entrar na Academia de OT, pero si ser un chisco máis libre.