Hai tres anos Blanco Palamera presentouse en sociedade con Promesas, unha das estreas máis estimulantes dos últimos tempos, coa que iniciaron unha das traxectorias máis prometedoras que saíu do pop galego ultimamente. Agora esta aventura continúa con Intimidade.
Tres anos despois do seu debut oficial chega Intimidade, un traballo sobre o que Manu Blanco e Xoán Domínguez nos falan de ambicións e do futuro dun proxecto que volve a poñer ao selo discográfico Raso á fronte da vangarda pop actual. Non en balde, o segundo disco do dúo compostelán, afincado en Madrid, é un gran encadeado de como xogar con formas experimentais dentro dun formato de canción pop. Como eles mesmos recoñecen: «Tiñamos moitas ganas de xogar con estruturas pop a través das que experimentar e crear novos camiños, sons e experiencias auditivas. Máis que ser unha busca, ao final son as cousas que nos gustan. É algo que vén de forma natural».
A través desta metodoloxía natural xorde un cúmulo de cancións nas que amplían o panorama en cortes como ‘Díasmejores’, nos que, por outra banda, tamén xogan cos significantes do funk progresivo, nunha emoción constante de baixos ultra orgánicos. Noutro corte, como ‘No juega’, empápanse da ortodoxia de Stevie Wonder dos primeiros anos da década dos setenta.
«Creo que moita da experimentación da que falabamos vén do ritmo e parte do ritmo», comentan. «É algo que seguiremos investigando e que xa investigamos moito neste disco, poñéndonos na situación de que queriamos facer algo máis por nós mesmos, máis animado e con máis enerxía. Estes ritmos fóronse adaptando ao que queriamos facer neste momento. Non foi algo premeditado. Xa estabamos xogando a querer facer unha canción un pouco máis dos dous mil. Ao final, tamén escoitamos todas as producións de Pharrell, xente daquela que, ao final, tamén procede de Prince. Unha vez máis, foi algo súper natural. Non creo que esteamos a buscar este tipo de sons, senón que xa forman parte do que levamos tantos anos escoitando. E ao final absorbímolo coma unha esponxa e adaptámolo á nosa maneira».
Neste sentido, Intimidade pretende arrastrarnos cara a nós mesmos, pero dende a celebración dun disco de máis de baile.
«Ao final, a intimidade é o bo e o malo. E tamén queremos abordalo dende unha visión positiva de aprendizaxe, de abrazar a intimidade, de abrazar o que iso supón. Bailalo non é só unha forma de gozar, senón tamén de soltarse, de comezar a cantar, de tocar a batería. Por iso tamén queriamos traballar máis no groove, facer algo máis conmovedor, máis uptempo. E así saíron máis cancións para mover o esqueleto».
Ao longo das cancións que compoñen o disco, Manu e Xoán interpretan texturas dixitais xunto con outras moito máis orgánicas, como en ‘Cuando duele’, como se fose un meridiano entre o son artesán e o procesado tan habitual na actualidade. Pero, onde está o enclave entre estes dous polos?
«É guai que lle chames artesán porque creo que, ao final, traballamos así. Cada son do álbum está meditado. É un traballo que tamén nos vai en contra porque somos moi teimudos. Pero iso, cada son está aí cumprindo unha función dentro de cada canción. Ao final, é como chegamos a este punto, facéndoo de xeito tradicional. E pódese facer así con dixital. Non nos poñemos barreiras, gústanos sacar o mellor dos dous mundos. E se temos que xogar, xogamos. E se temos que afinar a voz, afinámola. Ao final, non nos importa. E de aí vén todo ese traballo de texturas que mencionas. Escoitamos música de todo tipo: dende a máis procesada do mundo, ata alguén que toca só coa súa guitarra. Ao final, a pureza atópase en lugares moi diferentes».
Na súa nova creación discográfica, Blanco Palamera cobran moito terreo, pero trátase máis de detalle ou de ambición forxada nestes últimos catro anos?
«Creo que agora estamos máis seguros do que estamos a facer e temos máis claro o camiño que queremos tomar, a dirección na que queremos ir. Despois de todo isto que nos pasou, co confinamento, cada vez temos máis confianza na experimentación que estamos a vivir cada día. Véxonos así, máis ambiciosos, máis seguros, nun momento no que noto que somos máis creativos e con ganas de seguir experimentando. Este disco xa desapareceu e xa estamos mirando para o seguinte. Non temos medo. E penso que cada vez estamos traballando arreo para desfacernos dos prexuízos musicais e vitais e aprender moito grazas a esta intimidade como formas de expresar o que temos dentro, así que seguiremos medrando con esa ambición».
Como símbolo desta ambición, Blanco Palamera estivo de xira por Arxentina, para o que ofrece concertos cada vez máis enfocados a dotar ao público dunha experiencia persoal.
«En directo imos cun baixista que se chama Sebas Fernández e cun teclista que xa estivo nos últimos concertos que fixemos con Promesas. E agora iremos os catro. Queremos darlle unha volta e facer que sexa un espectáculo único, que cada concerto sexa único, como unha obra de teatro, que sexa efémero e poderoso nese momento. Tamén queremos elevar as enerxías do rock, traer visuais. Aínda temos que traballar moito niso. O bo de traer máis músicos é que nos encanta tocar e dános máis oportunidade de ter máis partes musicais, sen ter que depender dun ordenador».
Con esta necesidade natural de seguir medrando alto e ancho, o futuro de Blanco Palamera está cheo de sorpresas e motivacións como as que nos deu Intimidade, un disco para escoitar en bucle.
As súas próximas actuacións en Galicia son o 14 de maio na Fábrica de Chocolate, en Vigo, e o 4 de xuño na sala Malatesta, en Santiago de Compostela.
