Falamos coa artista portuguesa Cátia Mazari Oliveira, coñecida como A Garota Não, sobre o seu novo álbum 2 de abril no que inclúe as inquedanzas que lle produce estar no mundo hoxe

Que o noso veciño país sempre foi un ente cultural demarcado dentro dunha barreira invisible é un feito que, pouco a pouco, comeza a cambiar por Galicia. Porén, o carrusel de matices que nos ofrece o mercado portugués está cheo de arestas, que van dende o pop hipnagóxico de Beautify Junkyards ata o pop cinemascope de Cassete Pirata. Porén, hoxe non toca falar de ningunha destas dúas grandes formacións, senón de 2 de abril, o novo LP de Cátia Mazari Oliveira, máis coñecida como A Garota Não, con quen falamos dun disco de intensidade tan especial e cromática.

Para poder poñernos en contexto, como xorde un proxecto como A Garota Não e baixo que concepto? «É unha declaración de estado de ánimo. É asumir o dereito e a responsabilidade de ser o que sentimos, de ser o que cremos, independentemente do que nos digan as convencións, ou do conxunto de valores nos que nacemos implicados. A liberdade é o exercicio máis difícil de facer cumprir. Porque esixe o noso respecto en todas as frontes: por nós mesmos e polos demais. Este proxecto é unha forma de propoñerme ese exercicio», asegura Cátia Mazari.

Un disco como 2 de abril desprende ambición polos catro costados. Pero como se formula o proceso creativo e de produción dun traballo con tantos detalles e híbridos estilísticos? «Quería que este disco fose unha viaxe pola amizade, polas desavinzas que sementan valor, e sobre todo unha viaxe na procura do amor. O 2 de abril é a data que decreta a Constitución da República Portuguesa e o nome do barrio onde nacín. Fala da vida cotiá pouco glamourosa, do movemento perpetuo e da fe que perdemos. Pero tamén fala de horizontes e resistencia, da vontade de loitar, sempre por un día a día máis xusto e amable. Por iso tentei que este disco reflectise eses sentimentos, ben a través da escrita (a miña e dos convidados que aquí participaron), ben a través dos arranxos e da produción, que ás veces buscan a serenidade, ás veces rebentaban de inquietude. Foi un disco gravado 'na casa', respectando a enerxía dos momentos, descansando sempre que fose necesario, esgotando solucións na procura de cada son. Si, porque ás veces sabemos o que queremos escoitar, está na nosa cabeza e no noso oído, pero tardamos en poñer en práctica estas ideas», explica Cátia.

O resultado desta pauta de acción son 74 minutos de ouro puro, condensados en vinte pílulas onde a atmosfera desconcertante xerada arredor da súa voz penetrante e a fisión entre raíces folk e pop de gran angular lévannos a pequenos milagres como "Prédio mais alto", lanzado como un dos singles para a presentación dunha excursión tan brillante como esta aos mananciais da inspiración.

Dentro deste tic-tac milimétrico, todo flúe dentro dunha composición que pode lembrarnos a versión portuguesa de Le Mans en "Cançao sem final" ou á ingravidez barroca patentada pola incomparable Julia Holter en "Dilúvio". En xeral, transpórtanos a un número interesante de paralelismos co que Maria Arnal e Marcel Bagés nos veñen ofrecendo dende hai uns anos. «En 2 de Abril seguín traballando con Sérgio Mendes, con quen xa fixera a produción musical do primeiro disco, Rúa das Marimbas, porque hai un entendemento e un respecto xenuíno que fan máis agradable este proceso. Encántame o exercicio da produción, de darme conta do que pide cada canción, que lugar reclama cada un, que tipo de instrumentación pode facelo máis rico. E fago este exercicio sen ningún tipo de prexuízo. Quizais por iso se converte nun disco máis híbrido. Ata o punto de que asumo tanto o hip-hop como un universo máis folk, o fado ou vertente de cantautora. O que necesito é sentir a canción bater no meu peito e crer nela! Non importa o código de vestimenta ou o camiño que tomes, ten que ser certo», detalla a artista.

Dentro desta viaxe pola identidade musical de A Garota Não, as forzas críticas emerxen dentro dunha mentalidade proactiva de reflexión e verdades de arma branca: «Para min a música pode ser un vehículo de entretemento e reflexión. Pero quizais porque medrei escoitando a Zeca, Bob Dylan, Joan Báez, Sérgio Godinho, Fausto, a música para min debe ter un papel de intervención na comunidade. Porque ten unha forza incrible. Non hai razón para que a música de intervención se poña no andel da loita antifascista en Portugal. Levamos case 5 décadas vivindo (…) nunha democracia, o país abriu o seu camiño, pero aínda nos quedan moitas loitas por vencer… A nosa Constitución así o di… e eu non teño a fantasía de curar os males do mundo coas cancións que vou escribir, pero asfixiarme ver as noticias, escoitar aos comentaristas, saír e botar a cabeza na almofada sen ter feito nada. A forma que atopo para afrontar a angustia que ás veces sinto é escribir sobre estas cousas. E cantalas. Porque a música é un vehículo extraordinario para deseñar mensaxes».

Estas mensaxes cobran unha forza inusitada dende a voz mercurial de Cátia, a cal fai da súa música un dispositivo imprescindible de liberdade xestada dende o contexto de autoxestión co que ver a vida como un canto de esperanza tan poderoso como 2 de Abril. «Quizais o texto sexa o contexto! Quizais sexa o feito de que edito os discos de forma independente, de que non estou conectada a ningún selo, de que digo que si cando o creo e digo que non cando me parece que non é correcto. Ter un traballo a tempo completo nunha 'empresa' que, a pesar de levar moito tempo, me dá os cartos que necesito para comer, pagar a miña casa, gañarme a vida –e despois me deixa estar completamente libre na música, sen concesións, sen ter que axustar a mensaxe a ningún interese externo», debulla.

A Garota Não actuará na gala aRi[t]mar, que se celebra o vindeiro 15 de decembro a partir das 20:30 horas no Teatro Principal de Compostela.