Mileth cantan en galego e fan pagan folk metal. Acaban de sacar o seu primeiro LP, que se distribúe en todo o mundo cun selo ruso. Titúlase 'Catro pregarias no albor da lúa morta' e preséntano este venres 29 na SalaSon de Cangas. En VINTE falamos con Christian e Xacobe, baixista e guitarrista da banda, para saber máis deles.

Como xorde a banda? E o nome?

Cristian: Mileth naceu na Mariña lucense. Eramos dos poucos metaleiros da zona e xuntabámonos para tocar temas dos grupos que nos gustaban. Foi entón cando a Marcos e a Diego dos Chechos se lles ocorreu a idea de formar unha banda que mesturase o black metal co folk. Máis tarde mudáronse os dous a Compostela e a Vigo, respectivamente, e ao entrar en contacto coa escena metaleira deses lugares decidiron darlle maior seriedade á idea e buscar máis xente. 

Xacobe: O nome do grupo está collido do vocábulo gaélico Miledh que é un personaxe que forma parte da mitoloxía galega, ao igual que Breogán ou Ith. Foron os fillos de Mil, os milesios, os que despois de partir de costas galegas conquistaron Irlanda. Nos inicios do grupo, tomar como referente o nome dun personaxe dun relato irlandés era levar canda nós a figura dese mito perdido e reivindicar esa mitoloxía como parte do patrimonio galego. Co tempo a lírica de Mileth diversificouse e a nosa mirada foi sendo progresivamente máis introspectiva. O nome ben puido ter mudado, mais ficou aí como unha primeira pedra dun proxecto en construción.

Quen formades Mileth e de onde sodes?

Xacobe: Somos seis. Cristian no baixo, Dana na voz principal, Elías no violín e a percusión tradicional, Xurxo e máis eu nas guitarras, e Marcos na zanfona, bouzouki, e voz gutural. Ademais, temos un batería, Adri, que nos acompaña nos concertos. Somos todos de idades diferentes, eu por exemplo teño vinte e dous anos pero o resto está en torno aos trinta.

Cristian: E aínda que ensaiamos en Vigo, somos de procedencias diversas, coma min que son de Xinzo de Limia ou Marcos que é da Mariña. Esta orixe do grupo deixou unha forte pegada na nosa música e letras, así que poderíamos dicir que somos parte mariñaos, parte vigueses.

Definídesvos como 'pagan folk metal'. Para quen non o saiba, que é iso?

Xacobe: é a mestura entre a música folk e o metal, particularmente no noso caso, o black metal. O de pagán fai referencia á filosofía na que se contextualiza o grupo e que se fai manifesta nas letras que evocan a espiritualidade vivida a través da natureza, a posta en valor de costumes ancestrais e a busca e interpretación da raíz precristiá do noso imaxinario.

Como descubristes este xénero?

Xacobe: Moitos dos mellores e máis recoñecidos grupos de metal incorporan o folk ou a temática pagán á súa música. É difícil achegarse ao metal e non tropezar con grupazos coma Skyclad, Windir, Cruachan, Manegarm, Skyforger, Finntroll, Forefather, Thyrfing ou Arkona. Ademais, moitas destas bandas, de países coma Rusia, Suecia ou Noruega, cantan na súa lingua e incorporan elementos folclóricos propios, cousa que, de cara a facer música en galego, era bastante atraínte.

Levades 10 anos en activo, pero o voso primeiro LP aínda sae agora. Custa debutar facendo o voso estilo?

Cristian: Custou moito chegar a ter unha formación estable e si, pode que o noso estilo musical tivera algo que ver. Era complexo atopar xente interesada nesta proposta. Por outra parte, a continua evolución musical do grupo e a mirada ao noso folclore supuxo que nos botásemos á aventura de ir aprendendo a tocar novos instrumentos tales como a zanfona, o violín, o bouzouki, a pandeireta... A medida que iamos creando o imaxinario musical de Mileth este obrigábanos a ir formándonos como músicos, e iso leva o seu tempo.

Xacobe: Chama a atención que en dez anos de carreira non publicáramos ningún longa duración, pero un grupo ten que sacar os seus discos cando sinte que chegou ese momento e cando se dan as circunstancias precisas para poder gravalo e compartilo. Atrás quedaron moitas horas de ensaio, moito estudo, gravacións varias de maquetas, centos de arranxos... si, tardouse, pero a recompensa a esa paciencia e constancia é un disco do que nos sentimos moi orgullosos e iso é o que conta.

O LP chámase “Catro pregarias no albor da Lúa Morta”. Que imos atopar nel?

Xacobe: Catro pregarias no albor da Lúa Morta son nove cancións que narran, co fío condutor dos catro elementos da natureza, a viaxe da vida dende o nacemento ata o alén, baseándose na nosa historia e na nosa cultura popular. Son cancións longas nas que pretendemos incorporar os diferentes elementos musicais que conforman o noso estilo. Hai gaitas, frautas, arpa, cantareiras, acordeón, esconxuros... e tamén hai blast beats, dobre pedal, berros e distorsión. De feito un elemento importante do disco foron as múltiples colaboracións de grandes artistas do eido da música tradicional, que achegaron a súa mestría ao noso disco. E tamén a man de Zoilo Unreal, que fixo un traballo titánico mesturando e masterizando todo.

Tedes edición internacional do disco. Valoran máis fóra este estilo de música?

Cristian: O disco sae en dúas edicións, unha edición con distribución internacional da que se encarga SoundAge (Rusia) e outra en formato de edición especial editado por Darkwoods aquí en España. Precisamente esta edición contén tamén un documental no que falamos deses dez anos de historia da banda e no que tamén se analizan este tipo de cuestións.

Fóra de aquí hai moitos festivais dedicados de forma exclusiva a este xénero, e noutros países, incluídos Rusia, hai unha cantidade de grupos de folk metal impresionante. Estes grupos teñen moitísimo apoio por parte da xente, e non só dos seguidores do metal. O sentimento de orgullo polo folclore non repara en mestizaxes. Por outra banda, que sexa un selo ruso con vinte anos de historia o que veña petar á porta dun pequeno grupo coma o noso, é un bo indicativo de como valoran este xénero aló, independentemente de se o folk é ruso, húngaro ou galego. Aquí ten os seus fans, de feito a edición especial vén de esgotarse na páxina web de Darkwoods. Pero é unha escena que tería que medrar moito para equipararse en número de seguidores ó destes países.

Quen é o voso público? Que tipo de xente vai aos vosos concertos?

Cristian: Entre o noso público, ao igual que calquera outra banda local, están os que nunca fallan, os amigos e os familiares. E logo están certos seguidores do metal que acaban tamén por formar parte dese mesmo círculo, xa que é un mundo no que ao final nos imos coñecendo todos. No último mes estamos a recibir moitas mensaxes e comentarios, tanto da península coma do estranxeiro, incluso de xente que non é a habitual seguidora do metal pero que se interesa por certos aspectos culturais que abordamos na nosa proposta artística. Oxalá esa ampliación e diversificación de público tamén a poidamos ver nos concertos.

Xerión, Cabodano, Noitébrega, Dioivo, Lóstregos….Como vedes a escena do metal en galego?

Xacobe: Aínda é cativa, mais cada pouco van xurdindo novas bandas, e moitas delas teñen unha gran calidade musical. Hai quince anos poucas bandas como Xerión e Wisdom facían metal en galego, agora somos máis, de tódalas partes do país e con estilos moi variados, aínda que a maioría seguimos encadrados no metal extremo. En todo caso, seguimos sendo unha porcentaxe moi pequena. Pesan moito os prexuízos contra a nosa lingua e a perda a pasos axigantados de falantes entre a xente nova é outro factor importante. Pero hai motivos para seguir tendo esperanza en que isto cambie.

Baiuca coa electrónica, Os Amigos dos Músicos co pop, e agora Mileth co metal. Hai unha tendencia actual en achegar a música tradicional galega a outros xéneros?

Xacobe: A música tradicional galega é moi rica e prestase moito á mestizaxe, por iso cada vez que un estilo musical chega a Galicia é normal que se acabe mesturando coa nosa música. O metal tardou máis en chegar e non é un estilo excesivamente popular, así que ata certo punto é normal que tardara máis en incorporar influencias do noso folk, á par de estilos novos coma a electrónica de Baiuca ou o trap de Boyanka Kostova.

Da música tradicional cales son as vosas maiores influencias?

Cristian: Indo máis aló do contacto que tivemos coa música tradicional a través de asociacións culturais ou de vivir a nosa música en festas e verbenas, os grupos que máis adoitamos escoitar son os grandes da nosa música. Desde Milladoiro, Os Cempés, Berrogüetto, ou Fuxan os ventos, ata Leilía,  Luar na Lubre, Na Lúa, ou Quempallou. E tamén destacaría a Taranis, banda lucense dos 80, pola súa combinación de rock progresivo e tradición. Impresiona moito a forma que tiveron de romper os esquemas do folk naqueles anos.

O videoclip “De bruma e salitre” parece que está funcionando bastante ben, non?

Xacobe: Si, a verdade é que non agardábamos unha resposta tan boa. Saíu hai un mes e xa anda polas dez mil visitas, que non é pouco! Incluso nos chegaron parabéns de xente dende Uruguai, o Brasil, Estados Unidos, Grecia ou Rusia, proba de que o galego non é ningunha barreira para chegar a todo o mundo. Agora ben, non sorprende o éxito tendo en conta o espectacular resultado que conseguiu o gran equipo co que traballamos.

Como foi traballar cun dos realizadores do momento en Galicia, sobre todo en canto a videoclips, como é Xaime Miranda?

Cristian: Os traballos previos de Xaime Miranda chaman a atención, de feito o videoclip de Basanta para a canción "Gris" recollía ideas e escenas que ben poderían servir de imaxe para algunha das nosas cancións. É un dos realizadores do momento en Galicia. Ten as ideas moi claras, é moi resolutivo e sabe crear o ambiente perfecto para captalo na súa cámara. Que aceptase a nosa proposta foi un golpe de sorte. Tamén foi decisivo o bo facer de Iago Vilarinho á fotografía e de Maite Señoráns e todo o elenco de actores e actrices.

Cales son os vosos plans máis inmediatos?

Xacobe: Presentaremos o disco este venres 29 na SalaSon de Cangas do Morrazo xunto a Dioivo. A partir de aí tocaremos todo o que poidamos. Polo de agora temos unha data confirmada en Salamanca e pensamos visitar tamén outros lugares da península. Xa tivemos experiencias positivas en festivais coma o Iberian Warriors de Zaragoza, así que esperamos poder sumarnos tamén a eventos como ese.