Desde Leipzig, Alemaña, para o mundo. E en galego. O proxecto do ourensán Pablo Caamiña alcanza repercusión internacional cantando na nosa lingua. 

Pablo Caamiña vive en Alemaña pero séntese profundamente galego. Con Sangre de Muérdago empezou un proxecto moi íntimo, que foi medrando pouco a pouco, e que acabou transformado nunha banda internacional que toca por todo o mundo e nos lugares máis incribles (vantaxes de tocar sen amplificar moitas veces). Conserva un galego moi bo cun leve acento alemán (“no día a día só falo galego coa miña cadela”), pero sobre todo, conserva unha paixón intacta polo que fai, algo que lle ven desde os seus tempos de xuventude cando tocaba en bandas moito máis agresivas que o folk intimista de Sangre de Muérdago. Moi afable, responde as preguntas de VINTE desde Leipzig, Alemaña, vía telefónica. Hai temporal na nosa terra e falla a cobertura pero Pablo, que está moi lonxe, fala moi ben e a súa mensaxe chega moi próxima.

En primeiro lugar, e para quen non vos coñeza, explícanos de onde ven o nome da banda. 

Sangre de Muérdago ven de dúas palabras moi fermosas. Por un lado o sangue, que sería a “savia” da planta. E por outro a propia planta, que se confunde en Galicia co acivro, e que foi unha planta moi importante para os druídas celtas. Ademais é unha planta moi particular que bota o froito no inverno en vez de no verán. O nome saíu así, en castelán, e así quedou. Gústame porque é moi sonoro.

Os inicios de Sangre de Muérdago foron moi pouco a pouco, pero a partir de 2012, practicamente, ides a unha publicación discográfica por ano. Que sucedeu nese momento na banda?

Cando gravamos o primeiro disco foi ao pouco de morrer o meu amigo Jorge, brasileiro, e compoñente da banda. Ao final quedei eu só no proxecto. Vivía nunha caravana cerca de Pontedeume, e foi unha época particular. Despois, a partir de 2011,  fun vivir a Alemaña, e foi xa cando gravamos e empezamos a xirar xa máis continuadamente. A partir de 2012 xa ven todo o que é a banda na actualidade.

Sangre de Muérdago ten base en Leipzig, Alemaña. Por que? Hai moito que vives aí?

A miña muller é alemá. Coñecina hai moitos anos cando fixen unha viaxe por aló. Vivimos en Galicia 5 anos e en 2011 fomos para Alemaña para estar cerca da súa nai, que estaba enferma. Ademais queríamos un cambio. E tamén influíu que neste país a se valore máis o de ser músico, non é visto como en Galicia, que sempre parece que é facer algo que non é de proveito.

Cal é a túa relación con Galicia? Considéraste un emigrante?

Non vou moito a Galicia. Gustaríame ir máis. Vou un par de veces ao ano a Ourense, especialmente no Nadal, que é unha época que me gusta moito. E claro, síntome emigrante e desterrado, e boto moito de menos Galicia. Cando estas lonxe Galicia é unha idea moi romántica, todo é máis bonito desde lonxe. Aínda que cando boto un certo tempo aí, tamén me dou conta dos motivos que me empuxaron a marchar. 

Que influencia tivo a nivel organizativo e de produción dos concertos a túa experiencia previa en Ekkaia? (Ekkaia, banda coruñesa de grindcore/crustpunk, que xirou por toda Europa no seu momento)

Ekkaia tivo moita influencia. Todo o meu traballo previo, a base anterior de contactos do mundo da música axudou moito para preparar as primeiras xiras de Sangre de Muérdago. Mantés todo iso, non empezas de cero. Coñeces a industria un pouco mellor e tes traxectoria. Ata este ano estaba facendo eu a contratación e todo, e todo o que sabía de antes axudoume moito. Realmente ata hai nada eramos completamente Do It Yourself. Realmente a transición de Ekkaia a Sangre de Muérdago foi moi bonita.

Ekkaia tiña un son moi agresivo, pero Sangre de Muérdago é máis acústico. A influencia de Ekkaia nótase máis na introspección das letras? Ou tamén no propio son?

A nivel lírico Ekkaia era moito máis directo, máis visceral. Probablemente a similitude máis grande entre Sangre de Muérdago e Ekkaia é a harmonía e ese pouso melancólico, ese é o lazo en común. As letras tamén poden ter relación, ao final todos medramos, cambiamos, evolucionamos, pero os temas básicos son os mesmos.

Actualmente Sangre de Muérdago é unha banda consolidada que toca en todo o mundo, incluído EEUU, onde xa fixestes tres xiras. Desde o primeiro momento tiñas clara a vocación internacional do proxecto? 

Nunca pensei que non fose ser iso. Nin tampouco que debería ser así. As miñas bandas antigas (Ekkaia, Cop On Fire, Antlers) sempre xiraron por todo o mundo. Para min as fronteiras nunca significaron moito. Sempre fun DIY (Do It Yourself), e sempre iamos a onde podiamos, e sempre internacionalmente. Con Cop On Fire xa fun aos EEUU. E con Sangre de Muérdago xa fomos a Asia, EEUU (tres veces), e Europa moitas veces. Agora, por fin, temos un axente. É unha nova etapa e a ver a onde nos leva. Collín un axente porque eu xa non daba feito todo.

Como se consegue isto cantando en galego? Cal é a recepción que ten a vosa música en galego por todo o mundo?

Non somos os únicos que cantamos en galego polo mundo adiante. De feito eu nunca me cuestionei o tema de cantar en galego. Sangre de Muérdago empezou como algo moi íntimo que foi medrando. De feito ás veces síntome moi espido no escenario, é moi visceral, moi de dentro. E como tal tiña que ser en galego. Foi en galego desde o principio e nunca pensei niso como un  inconveniente, foi algo natural. O triunfo da banda está no interior e no persoal. Se ao final do día cando te deitas na cama estás orgulloso do que fas, iso é o importante. A min a banda éncheme, e iso é o importante.

A recepción é variada ao cantar en galego. Tocamos en EEUU, China, Finlandia e Italia, por exemplo. E hai xente que pensa que cantamos en castelán, outros en italiano. E hai moita que di que non lle fai falta comprender literalmente as letras. Eu sempre explico as cancións antes de tocalas, e a xente parece que despois as entende. A sonoridade do galego xa fai o resto. Nunca tivemos ningún problema. Nunca ninguén me dixo que tiña que ter cantado en castelán, ou que era mellor.

Ata que punto as redes sociais contribuíron á esta repercusión internacional? Dedicádeslle moito tempo a este apartado? Facedes un esforzo especial?

As redes sociais da banda lévoas eu e intento facelo o mellor posible, pero son un pouco desastre. Supoño que as redes axudaron moito á banda, pero realmente poderíamos facer moito máis e mellor. 

Como é a recepción da banda en Galicia? Gustaríavos tocar máis por aquí?

Encantaríame tocar máis en Galicia, pero desde Alemaña é complicado. Agora a banda somos catro en Alemaña e unha en EEUU. Para poder tocar necesitamos tres ou catro concertos nun lugar, e normalmente de Galicia chámanos para un ou dous. Realmente, Galicia, a nivel concertos,  funciona como un lugar máis para facer xira, se non xuntamos datas abondas é complicado. Pero si, é un lugar moi especial, son datas especiais, para min, pero tamén para o resto da banda. Portugal tamén é moi importante para nós. Gústanos moito tocar en Galicia, pero ninguén é profeta na súa terra. Que llo digan ao director Alberto Gracia ou a Liqen, o pintor.

Noite é o voso último disco, haberá disco novo para o 2019? Que plans de futuro tedes?

Temos varias cousas abertas, pero mellor non dicir nada aínda. Vamos presentar un par de vídeos dunha sesión ao vivo nun antigo observatorio solar de Saxonia (trátase de Goseck, unha especie de Stonehenge de madeira de hai 7000 anos). E temos previstas un par de colaboracións importantes pero aínda non se poden contar. No 2019 non haberá disco novo como tal, Noite aínda ten moito que rodar.

Como se ve desde Alemaña a escena musical galega? E a situación xeral do país?

A situación musical para min é impresionante. Teño moitos amigos músicos en Galicia e alucino co panorama musical que hai. Creo que hai moi bos músicos, moitos recoñecidos internacionalmente, e vexo tamén moito talento e moita creatividade. A nivel social e político imos evitar a pregunta (risas).

Que referentes musicais tes de bandas cantando en galego?

Pois moitos. Algúns dos de toda a vida: Milladoiro, Fuxan os ventos, A Quenlla, Luar Na Lubre…Tamén escoito hip hop en galego como Dios Ke Te Crew. E despois a canción popular e tradicional de toda a vida, que sempre está aí. 

Cales son os teus referentes estéticos máis alá da música?

Na pintura Marina Girardi de Italia, Branda, Minia Regos, Iria Fafián, Liquen, e tamén o escultor Berio Molina. Eu estudei Belas Artes e crucei camiño con algún deles, e son referentes para min. E na literatura algúns dos clásicos: Celso Emilio Ferreiro, Manuel María, Rosalía, Risco….