Ángela Pardal fai o seu debut en solitario con Alas, híbrido de tanxencias imposibles entre o impulso electro-pop e o desgarbado fluxo vocal hip hop que imprime ao longo de oito cancións cociñadas dende o laboratorio virtual dunha voz tan refrescante do noso panorama pop como significativo dunha realidade maior: que a fábrica das mutacións continúe coa boiante produción de artistas galegos que fan da peculiaridade a súa bandeira a seguir.
Antes da publicación de Alas o pasado 12 de novembro, Ángela Pardal xa nos avisara do que facía con “En el pantano”, un avance onde os modismos do hip hop se adhiren á ética da old school con naturalidade asombrosa. Non en balde, segundo explica, «o que a maioría da xente non sabe de min é que os meus primeiros pasos na música foron co rap. Despois empecei a tocar a batería e iso abriume a outros mundos; pop, electrónico... Que o disco teña tanto rap é moi significativo, unha volta ás orixes que contrasta cun momento de cambio enorme, e que é perfecto para as cousas que quería contar».
Un adianto como "En el pantano" destila un punto de forte ironía de costumes nas súas letras. Unha ollada ás nosas rutinas que orbita en todo o disco. Mais por que esta necesidade de ofrecernos esta visión ante os patróns de comportamento consensuados que nos rodean? Tal como o ve ela, «creo que deberíamos revisar todas esas convencións. É o único camiño a seguir, tanto a nivel individual como colectivo. Este disco é bastante autobiográfico e nel trato de destacar aqueles temas sociais que me afectan directamente, e que precisan de tanta visibilidade».
Máis aló deste substrato crítico desde o cerne das cancións, Pardal xoga no seu primeiro disco coa heterodoxia do pop desde planos líricos como o rap ou a spoken-word que, por momentos, chegan a lembrar a voces como a de Kiki D'Aki, quen nos oitenta mudaron a semántica punk pola pop, cun punto de humor moi inxenuo e expresións hip hop tan lúcidas como as de Les Biscuit Salés, autoras de “Ese Pedazo de onda”, a explosión de rap estatal máis contundente e descarada que escoitamos no último século.
Referencias directas ou indirectas coma estas definen unha metodoloxía moi concreta á hora de tratar o cromatismo baixo a que xorde o concepto dun traballo como Alas: «Este disco chega nun momento moi especial, no que decidín tomar as rendas da miña vida e emprender un precioso camiño de descubrimento, cambio e crecemento. O álbum non é un mero relato do que pasou, senón unha ferramenta máis que me axudou durante todo este proceso. A primeira en sentirme empoderada con estas cancións fun eu, ese era o propósito. Se agora o disco fai que outros sintan o mesmo, sería re-que-te».
Para chegar a esta pauta de acción creativa, Angela pasou por unha serie de fases, subliñadas no seu paso por formacións como Músculo! ou The Friendows. Mais, que a levou a tomar o voo soa? «Que recordos... foron etapas moi divertidas e enriquecedoras, pero co paso do tempo descubrín a miña propia voz. Agora máis que nunca, as cousas que quero contar quero contalas soa, e afrontar todo ese proceso deume cousas moi positivas».
Para desenvolver unha voz tan clara onde prima ese estilo tan persoal, á hora de darlle vida ás palabras, unha das claves do seu son é a perspectiva do enfoque instrumental, cun estilo predominantemente electro-pop. «Quería deixar o máximo espazo posíbel para as letras, pero non pensei nun enfoque mínimo en ningún momento. Tampouco tiña moi claras as referencias. Enchufei todos os sintetizadores, collín un lapis e papel e comecei a facer cancións. Rematou sendo un disco bastante variado e aínda non vexo claras as referencias. Tampouco me importa. Mellor deixar que o algoritmo decida».
Con estes ingredientes, Alas chega como un colorido diorama pop con contornos rechamantes co que Ángela Pardal se postula como unha das voces máis orixinais da tempada. Unha que, como ben sendo habitual, forma parte da selva sonora cromática espallada dende o selo discográfico Raso. Dela despega unha traxectoria cuxa orientación está marcada pola incerteza do compás calibrado pola inspiración libre. E que hai despois de Alas?: «Agora toca comezar a presentar o disco en directo, seguir traballando no seguinte disco e ser feliz».
