Autora de Veinte, un dos elepés que darán que falar cando remate o ano, a viguesa Dani Costas é unha das esperanzas máis sólidas e imaxinativas do que, desde hai tempo, debería ser entendido como o pop dos nosos días. Igual que o R&B do século XXI é a raíz de todo.
Foi en 2018 cando Daniela DiCostas, nome artístico anterior a Dani, se deu a coñecer ao gran público a través do programa de televisión Factor X. Na súa presentación esta música viguesa fixo da endorfina tecno pop “Love Bizarre Triangle”, de New Order, unha mostra de minimalismo acústico coa capacidade de parar o tempo coma nun reloxo sen agullas. A miopía interesada desta clase de produtos televisivos impediu que chegase máis lonxe dos seus verdadeiros méritos. Pero isto non era máis cun trampolín de altura curta para a engalaxe do seu verdadeiro potencial, aínda que ela contempla o seu paso polo talent show de Telecinco como unha experiencia a sumar ao seu crecemento persoal: «Factor X foi unha experiencia que me deu seguridade, xa que saber que o que estás facendo será visto por millóns de persoas é un gran reto! Por outra banda, puiden escoller o meu propio repertorio, estilo e estética ao longo do meu tempo no concurso, e iso non é algo habitual neste tipo de programas. Tamén alí coñecín a Poupie, que hoxe en día é unha das miñas mellores amigas. Somos unlla e carne!».
De familia integrada por membros de Aerolíneas Federales, un dos baluartes da recoñecida movida viguesa, Dani recoñece que «os meus pais sempre me mantiveron á marxe, en primeiro lugar porque cando nacín xa pasaran uns anos desde que o grupo formaba parte da realidade cotiá na familia. Foi máis como un eco distante na vida dos meus pais que algo que probar en primeira persoa. En calquera caso, sempre os admirei e síntome moi orgullosa do seu pasado e moi feliz de poder aprender de todas as súas experiencias, e ser consciente desde moi nova da dura realidade do mundo da música».
Alén das súas orixes, o que demostra Veinte, o recente primeiro elepé de Dani, é un feito por enriba de todos: tanto no estilo empregado como na idiosincrasia das súas ambicións musicais, está a labrarse un camiño afastado do punk ye-ye facturado polos seus familiares nos anos oitenta e noventa. Neste sentido, as oito cancións que conforman o seu álbum teñen como puntos distintivos unha capacidade innata para buscar sempre a esencia da melodía e os ritmos. O “menos é máis” que Billie Eilish e Frank Ocean puxeron de moda a nivel mainstream como resposta ao maximalismo pop hexemonizado por Beyoncé.
O traballo de Dani sempre está a buscar esa raíz, desposuída de toda ornamentación innecesaria, labor na que o produtor Aaron Rux (que traballou, entre outros, con Joe Crepúsculo) tivo un peso moi importante: «Aaron é unha parte enorme do proxecto. Tiven a sorte de poder contar con el para a produción e de poder estar presente en todo momento durante este proceso, compartir ideas e desenvolver as cancións da man. Sempre intentamos o “menos é máis”, pero sen obsesionarnos. Deixámonos levar máis pola nosa intuición e o noso oído».
En todo momento, Dani fai uso dunha radar de sons que lévanos á frescura de Billie Eilish, pero tamén dun ramo de flores funk sintetizadas, cosido entre a contención de Frank Ocean e o garbo pop de Saint Etienne, pero tamén o cubismo avant-pop de FKA Twigs, en “Mira”. Extremos perfectamente cadrados dentro dunha ecuación con resultados tan suxestivos como “Fui yo”, na que incluso pódese ver unha sombra borrosa que lémbranos á calidez outonal de La Buena Vida.
Como indica o título do elepé, as cancións de Veinte móvense polo espertar de sensacións de alguén que entrou nos seus vinte anos, con emocións na superficie, entre o calor e o frío, na que a súa voz funciona como un temporizador emocional, suave, íntimo. ¿Que tan difícil ou natural é condensar no seu ton vocal o lume que prende do descubrimento emocional na vida? «A verdade é que a miña voz destaca máis pola súa suavidade ou intimidade que por un rango vocal alto ou un gran rexistro. Á hora de cantar e compoñer, sempre intento deixarme levar por esa tranquilidade e dozura, e centrarme na actuación ou nos silencios para transmitir emocións diferentes».
Veinte soa como un deses discos nos que se sente a necesidade de mostrar todas as distintas caras da artista, que chegan á intensidade torch song de “Cómo solía creer” e ata os Carpenters, vértices polos que, como ben di Dani: «A miña ambición con este álbum era pasar horas á guitarra, tocar con acordes, escribir letras que me representarían ou contar historias próximas. Claro que tamén o segue sendo hoxe en día!».
Un dos aspectos que máis sorprende de Veinte é a facilidade para cruzar estilos sen que se note na superficie. Neste sentido, o proceso creativo de híbridos tan interesantes como “Hoguera existencial” u “Ojalá” conta coa súa propia historia: «Ben, “Hoguera Existencial” é un agasallo dos irmáns Canut, Mauro e Nacho, e desde o primeiro momento en que a oín, decidín que debía formar parte de Veinte. Tamén ten unha esencia moi especial, e pareceume unha idea fantástica incorporar esa apegadiza melodía pop á produción de Aaron, obtendo unha combinación moi interesante de sons e elementos. Con “Ojalá”, Aaron envioume unha demostración cos sintetizadores máis divertidos que actualmente pódense escoitar na canción e o resto creouse a partir de aí. Ten unha textura súper interesante dos anos noventa e unha letra moi divertida!».
Xa sexa por agasallos, referentes directos ou efecto bolboreta, o caso é que Veinte é un arco da vella de estilos, co que Dani certifica que en plena era de Malandrómeda, Emilio José ou Sen Senra, estamos nunha idade de ouro en crecemento da música pop de vangarda coa patente made in Galiza.
