Sete autoras e autores da literatura galega contemporánea escríbenlle unha carta de inverno a Agustín Fernández Paz, escritor finado en 2016. Esta peza complementa o podcast sobre ‘Cartas de inverno’ que iniciou a segunda temporada da serie NALINGUA. 

Os debuxos, inspirados no libro de Fernández Paz, fíxoos alumnado de 2º de primaria do CPI Virxe da Cela de Monfero. 

Escribir para saber que estás vivo. Escribirlle a outra persoa para te lembrar dela. As cartas como xeito de intercambiar desexos, incertezas -nunca tivemos tantas-, recordos e sentimentos. Os sentimentos nunha pandemia, nun longo inverno que, de seguro, Agustín Fernández Paz adubaría cun toque da súa literatura tan persoal. Escribir para sacudir o medo e reencontrármonos con aquela persoa que nos pintou mundos que nunca soñamos nin tememos. Escribirlle unha carta virtual a un dos grandes da literatura galega para albiscar a saída, como tantas veces fixemos, tecleando palabra por palabra o que sentimos e que só pode ser amosada nun conxunto de caracteres que, estrañamente, falan de nós.

Esta carta, Agustín, é para ti.

Francisco Castro

A pegada de Agustín Fernández Paz na literatura galega é obvia. Non hai moito máis que engadir ao que xa dixemos durante os anos que o tivemos con nós. Eu prefiro falar da pegada que deixou en min o meu veciño. Viviamos na mesma rúa e compartíamos o Gadis, as beirarrúas, as cafetarías e o xornal os domingos pola mañá. Compartimos conversas divertidas no parque de en fronte da súa casa, onde eu estaba cos meus fillos e el se achegaba tantas veces. Moito xogou a miña pequena cunha manta de cores e cousas móbiles que el lle regalou. E moito riu o maior coas súas ocorrencias. Cando evoco a súa figura non penso no escritor, senón no seu sorriso afable. O home que falaba de libros pero que, sobre todo, gozaba da amizade e da vida. Ese era Agustín Fernández Paz.

Fina Casalderrey

En fin... Cantas leguas de camiño compartido, querido e admirado colega! Moito te botamos en falta, prezado Agustín, tan fondamente humano. Hoxe, máis ca nunca, precisamos dun enxeñeiro en soños coma ti, entusiasta e comprometido ata a medula coa diversidade, co país e coa urxencia de cambiar o mundo. Precisamos dese teu manancial de entusiasmo, sensibilidade e beleza, dese fío profundo co que ti sabías unir as persoas que vivimos neste vello planeta: a túa palabra. Ti, explorador e defensor da alma feminina, sabíalo. Sabías que nestes tempos convulsos de tantas incertezas, se cadra máis ca nunca, o que nos queda é o amor.

Xavier Senín

Querido Agustín:

A fins de 2014 publicabas un comentario sobre A peste, a novela de Camus que leras por cuarta vez. Cinco anos despois xurdiu unha nova peste, máis terrible ca a de Orán porque afecta ao mundo enteiro. Cumpríronse as palabras do autor: «… pode chegar un día no que, para desgraza e aprendizaxe dos homes, a peste esperte as súas ratas e as envíe a morrer nunha cidade feliz». Polo demais, nada novo baixo o sol: mortos, soidade, desespero, egoísmo… só a solidariedade acende a luz da esperanza.

Ánxela Gracián

Querido Agustin:

Non sabes canto te botamos en falta todos.Nestes tempos de pandemia volvemos as túas palabras unha e outra vez, para que nos sigan facendo soñar e nos axuden a conxurar ese medo a un monstro inconsistente, coma unha masa negra informe que vén polo ar e nos devora, sen que saibamos como escapar del. Agustín, hai algo de profético, de máxico, de intenso nas túas personaxes buscadoras sempre do absoluto utópico que nos guían e en tempos de pandemia volvemos a elas con máis intensidade se cabe para que nos marquen o camiño porque «somos o que lemos», «somos ti porque ti vas en nós».

Antonio M. Fraga

É curioso, Agustín, chegar a ti tantas veces na mesma semana. Por unha parte requírenme que che escriba unha liñas. E aquí estou, dándolle ao lapis, como sempre fago antes de pasar o texto á computadora. Por outra, chamoume onte Alexandre, o bibliotecario de Pontedeume, para me pedir que escribise o prólogo da compilación quinquenal do Concurso de Contos “Vila de Pontedeume”; prólogo que, nas anteriores edicións, escribiras ti no papel de presidente do xurado, que eu herdei.

E, por último, contoume Emma Pedreira que volvera a Doroña, a aldea da súa infancia, esa na que ti situaches a intriga de Cartas de Inverno. Doroña, aló abaixo, no val, na aba oposta do monte onde eu nacín e ao que aínda hai pouco puiden volver despois de bastante tempo. Mais iso sonche cousas da pandemia das que xa falaremos noutra ocasión.

María Solar

Querido Agustín:

Este abril acordeime de ti. Como non facelo ao cumprirse 60 anos da viaxe de Gagarin, aquela do primeiro humano que viu a Terra desde fóra dela, tan ben contada por ti no libro con mesmo nome. Mira ti, 60 anos do primeiro ser humano viaxando ao espazo. Eran tempos de metas lonxanas e distancias inabarcables, hoxe andamos preocupados polas distancias infinitesimais dos virus. Como nos cambiou a vida, meu. A ti que tanto che gustaban os elementos fantásticos na realidade, aí estamos, vivindo en plena distopía hai máis dun ano. E con todo, cada noite seguimos soñando con xente sen máscara.

Como sempre che dicía, vai un bico pola AP-9, irá pagando peaxes, meu, que iso non hai distopía que o mude.

Andrea Maceiras

Querido inverno: o tempo da letarxia esmorece e, con el a fin do frío. Tal vez comprendamos algún día a consecuencia da intemperie, mais agora só nos resta o acubillo, a casa lenta, fogar tamén de néboas.

Onte naceu un brote verde, quen sabe mañá.

Querido inverno: camiñamos na xeada e as nosas pegadas van rompendo o xeo. E o ceo. Porque o ceo, inverno querido, ábrese aos poucos e hoxe é un día máis e tamén unha xornada menos.

Querido inverno: has abrir as túas ás.

E regresarán as aves espertas.

Querido inverno: faremos delas morada.