O poeta Jesús Castro Yáñez botou este outono en Londres. E desde alí enviounos este caderno de impresións que combina fotos quitadas cunha cámara analóxica con algunhas impresións escritas.
A: A metade do tempo penso que a cidade non é máis ca ir aos sitios.
B: Non todos os cisnes do Reino Unido pertencen a Isabel II. Pero si que é certo que os cisnes son unha especie protexida pola coroa británica. A realeza sinalou xa no medievo que só terratenentes adiñeirados poderían permitirse a súa propiedade, a cal se sinalaba tallando cun coitelo un código de marcas no peteiro da ave. Se Dizzie Rascal viaxase ao S. XV tería que engadir algún verso sobre a súa cigninota despois de cantar money money girls girls cash cash.
C: Cada mañá, antes de entrar ao traballo, camiño un cruce máis alá ata chegar ao Westbourne Cafe, o único sitio no que vexo á xente almorzar como pensamos que aquí a xente o fai. E se esa mañá hai sorte e non está nubrado, verei o bote de ketchup e o saleiro repousados na luz matinal como pensamos que nas películas están. E penso WWWED? (What Would William Eggleston Do?). Así que fago a foto e vou traballar máis contento.
D: Cada luns nunha desas cadeiras da oficina senta Jan, unha muller duns sesenta e pico anos co rostro máis afable que existe. Algo antes da pausa da comida desaparece e logo volve sorrindo con roscas ou con chocolate. Un día pregúntame de onde son e ela cóntame que naceu nos Estados Unidos, onde viviu ata os 20 anos. Como foi medrar aló, Jan? E ela di: no instituto fun moza de Luke Skywalker. E volve marchar sorrindo e eu sei que é imposible que Jan me contase unha mentira.
E: Nos Kew Gardens, Fong di que, se as flores só puideran ser dunha cor, esa cor debería ser a amarela. E eu doulle a razón.
G: mind the doors please (pausa) mind the closing doors mind (pausa) the doors
H: Esta non é a fotografía que eu vin: unha rapaza uniformada, orgullosa, facéndose un selfie coas súas compañeiras dos Sea Cadets. Era unha imaxe ben máis interesante, seguro, e tamén máis impertinente. Logo comezan a desfilar e eu quedo pensando en todas esas fotografías que fariamos se non nos dese vergoña facer as fotografías que nos da vergoña facer. E penso, tamén, en se será mellor así.
I: Na mesma rúa onde este home rasca pegatinas de Bollocks to Brexit o día despois de #PeoplesVoteMarch, vexo pintado no chan why borders when it rains. Por que han de existir as fronteiras cando a chuvia existe? Cando a chuvia non as entende.
J: A outra metade do tempo, penso que a cidade é só unha sucesión de interiores.
K: Cando collo The Argonauts dun andel de Gay’s The Word aínda non sei que Maggie Nelson será o eixo da maioría de casualidades do meu Londres. Un día Sam di oh look at you/ such a handsome boy/ I love your makeup. E días despois lemos no metro, nunha das páxinas do libro, que o orgullo queer é a negativa a avergoñarse ao percibir ao outro avergoñándose de ti.
L: Lista de cousas das que non é posible facer unha fotografía: unha cidade enteira, o movemento concreto das nubes (“as palabras sobre nubes son nubes elas mesmas”), un espectáculo de pirotecnia, a saúde mental,… Hai cousas que só se poden pintar. Ou nin sequera.
M: De non ser por certas concrecións inevitables, a cidade moitos días podería ser calquera cidade. Azucre, plástico, células, o cativador lixo dos espazos públicos. E aínda así, esa solidez específica en todas as cousas.
N: Foi máis ou menos foi á terceira semana cando comecei a percibilo. Ao primeiro foron as placas cos nomes das rúas, os caixeiros automáticos, os bureau de change. Logo comezou a estenderse e pasou o mesmo coas paradas do tren, cos restaurantes de comida xamaicana do barrio. Todo vai pouco a pouco desaparecendo a forza de disimular tan quieto.
O: Algo case endémico da cultura británica, aínda máis frecuente que a xente con trastorno de acumulación compulsiva, son as tendas de beneficencia de obxectos de segunda man. Posiblemente haxa unha obvia relación antropolóxica unindo os dous feitos que se me escapa. Nas charity shops a solidariedade faise posible mediante o consumo como modelo de ocio. Canto de egoísmo hai na caridade?
P: Canto unha canción mentres camiño/ e non vou só.
Q: Se miras cara o ceo, sexa o momento que sexa, é raro que non vexas un avión. Máis raro aínda é que, se paseas calquera sábado por Hackney, vexas a alguén sen un ramo envolto en papel de estraza ou que non leve nos brazos unha maceta cunha planta do mercado de flores de Columbia Road.
R: Aos días de voltar e tras os resultados das eleccións autonómicas andaluzas, léolle a María do Cebreiro en Facebook que dicir que non pasarán “neste contexto, non é máis que un síntoma de nostalxia e impotencia”. Que “admitir que pasaron non é estar triste, é situar a loita no lugar da lucidez.” E penso na labor da esperanza, sexa vista como trincheira tópica ou como ferramenta utópica. E nos lugares comúns da historia. O que sucede e volve suceder. Cousas que pasan.
